zondag 14 oktober 2012

Muziek voor later.

Soms he. Soms word ik een beetje bang. Als ik zie hoeveel mensen er 'zomaar'sterven, ook op jonge leeftijd.. Dan denk ik wel eens: Mijn hemel, hoe lang heb IK nog?

Vandaag is er een jongeman van 28 begraven. Een jongen die ik niet eens ken, maar die de neef van een collega was. Een jongen drie maanden geleden getrouwd is. Nu is hij er niet meer. Dood. Zomaar. Terwijl hij in de bloei van zijn leven was. Aan het begin van iets prachtigs.

En zo zijn er nog veel meer mensen, van wie ik hoor dat ze -veel te jong- zijn overleden. Mensen die ik kende, maar ook mensen die ik niet kende. Iedereen gaat ook maar dood. Dat weet je, maar potverdorie, wat is het soms oneerlijk verdeeld. En ja, soms raak ik in een wat melancholieke bui. Dan denk ik: hoe gaat het eigenlijk als IK dood ben? Al jaren neem ik met Prins mijn 'hitlijst' door. Liedjes die gedraaid zouden moeten worden als ik dood ga. Prins grapt altijd dat het een dagvullend programma wordt, met al die liedjes die ik al te berde heb gebracht. Ik grap dan dat ik niet zo 'standaard' opgebaard wil worden. Zoiets als dit lijkt me wel wat:

Maar dat lijkt me technisch gezien onhaalbaar. Bovendien kan het wellicht wat schokkend zijn.En dat lijkt me ook niet goed.

En dan: Wat wil ik eigenlijk, begraven of cremeren? Sinds een jaar of twee heeft de Dorpse begraafplaats er een stuk nieuw terrein bij: aan de overkant van de weg. Ik heb Prins toentertijd verzocht om, mocht ik het loodje leggen, mij toch wel te begraven op het nieuwe gedeelte. Nu hoef ik daar niet meer mee te zitten: het oude gedeelte is vol. Maar nu denk ik: Goh, cremeren is ook wel net zo netjes. Geen gedoe met grafrechten en grafonderhoud en zo. Dat is voor de kinderen ook wel net zo makkelijk. Maar aan de andere kant: Misschien willen ze eigenlijk wel een plek om naar toe te gaan? Misschien ook niet, maar mocht ik gecremeerd worden, dan is er voor hen al geen keuze meer. Verder vind ik koffie en cake verschrikkelijk. Liever een wijntje en een lekker hapje in een ongedwongen sfeer. Maar ja. Hoe krijg je dat dan, die 'ongedwongen sfeer'? Daar bestaat nog geen spuitbus voor of zoiets. 

Pff, lastig hoor! Bovendien: zoals ik het graag wil, misschien gaat dat wel volledig in tegen het gevoel van de achterblijvers. En ja: ZIJ moeten verder. Ik hoop dat er wel een beetje humor is, die dag. Want met mij kun je best lachen. Maar ja. Hoe regisseer je dat? Geen idee.

Gelukkig is er voor nu nog helemaal niets te regisseren.Mocht die dag komen, dan ga ik er ook zeker mee aan de slag. Maar het lijkt zo raar om het er nu 'al' over te hebben. Nu er nog helemaal niets aan de orde is. Maar dat dacht de neef van mijn collega ook vast. Bovendien komt het me ook een beetje naar voor: Heb je je hele begrafenis op papier staan, dan kun je je ogen wel sluiten Daarom regisseer ik ook helemaal niets. Mocht het plotseling komen, dan moet men maar doen wat men goed acht.Wat ik wél wil, is dat er muziek wordt gedraaid die bij mij past. Hieronder verschillende nummers die ik mooi vind. Ik zal deze blijven aanvullen: lekker makkelijk straks.

Kiezen maar!

















Iemand nog tips?


7 opmerkingen:

  1. Jeetje, wat een lange lijst .... in het crematorium is volgens mij een maximum ivm de lengte van de ceremonie? Ik heb alleen afgesproken dat ik begraven wil worden op een natuurbegraafplaats. De rest mogen de nabestaanden zelf invullen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er helemaal niet zo mee bezig ben. Ik wil het liefst gecremeerd worden en verder geen poeha. Maar ik heb natuurlijk ook rekening te houden met mijn kinderen die op dat moment mijn dood ook moeten verwerken.
    Ik moest wel lachen om de foto met jouw voorkeur van opbaring. Haha, lijkt me inderdaad onhaalbaar en een tikje luguber voor de familie ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Poeh, je gaat er 3 dagen over doen, je crematie? Best wel wat nummers die je hebt ;)

    Ik heb juist alles weer up-to-date, wbt mijn crematie. Ik heb opgeschreven welke mensen niet mogen komen (voor mij erg belangrijk, ik heb een rare familie. De mensen die er in mijn leven niet voor me waren, wil ik ook per se niet op mijn uitvaart) een paar nummers die ik graag zou willen "horen". Verder mogen Vlam en Jill het uitzoeken, zij moeten er zich prettig bij voelen.

    En dat zijden draadje? Daar ben ik me vanwege mijn werk soms pijnlijk van bewust. Leef je te pletter, voor je het weer is het over :S

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Confronterend idd als mensen zomaar ineens weg zijn. Ik vind dat ookko beangstigend. Als het eenmaal zover is, dan mogen de mensen die van mij hielden alls naar goeddunken regelen. Dat is al een soort van verwerking.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zou zomaar mijn afspeellijstje kunnen zijn, dan moet er alleen nog wat van U2 bij, in ieder geval MLK. Soms denk ik er wel eens over om alles op papier te zetten, maar tot nu stel ik dat altijd uit. Raar eigenlijk want stel dat er iets zou gebeuren, zadel ik mijn pubers en de huisbakker met 'de invulling' op.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Pfoeh, heftig is het als iemand zomaar wegvalt. Maakt je bewust van de kwetsbaarheid van het leven. Soms misschien wel goed om je te realiseren dat het zomaar over kan zijn en je bepaalde dingen beter niet kunt uitstellen omdat het er dan niet meer van komt. Maar soms ook iets waar je helemaal niet aan wil denken.

    Nadenken over hoe, wat en waar doen wij ook. Met mijn ouders heb ik het er af en toe over, mijn broertje en ik weten wat hun wensen zijn en waar verdere informatie ligt en dat vind ik fijn. Dat je, bij het afscheid nemen, niet meer hoeft na te denken 'zou hij / zij dit wel leuk gevonden hebben'.

    Realiseer me net wel dat zij andersom niet precies weten hoe en wat ik wil. Maar goed. Ik ben natuurlijk onsterfelijk... ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Een mooie, lange lijst heb je gemaakt! Ik denk dat ze er gewoon een gezellige middag van moeten gaan maken, dan kunnen ze alle nummers draaien :). Ik vind de lange koffietafels, waar je nog lekker lang kunt tafelen, het prettigste voor de nabestaanden. TOch een beetje de doden 'vieren', bespreken en elkaar kunnen troosten.

    In de buurt van mijn ouders en zus is ook een natuurbegraafplaats, een bosje met hier en daar een steen, om iemand te gedenken. Dat lijkt me ook wel wat. En anders wil ik gecremeerd, en dan van mijn haren zo'n schilderijtje laten maken. Very Victorian!

    BeantwoordenVerwijderen