zondag 21 april 2013

Weekie, wat een weekie..


Weekie, wat een weekie. Het was er weer eentje van uitersten. 

Vorig weekend was ik met mijn mannen in Barcelona. Wat een geweldige stad is dat toch. Ik was er zelf al twee keer eerder, de mannen waren er nog nooit. Natuurlijk was een weekend te kort om alles te zien, maar we hebben ons best gedaan en het was er heerlijk weer, dus we kunnen er weken op teren. Camp Nou vonden de jongens fantastisch, er werd een voetbalwedstrijd bezocht door de helft van ons gezin (in een ander stadion), we hebben lekker gegeten, gedronken, Sagrada Familia van de binnenkant bekeken, de hele stad doorgecrosst, dus veel gezien, een biertje gedronken op een terras waarvan we niet wisten dat dat een hotspot was ( en de rekening € 26,- bedroeg), we zijn gerold, maar hebben als twee superhelden de criminaliteit bedwongen en een groot verlies verijdeld en natuurlijk waren er ook de gewone gezinsgedoetjes, zoals we die thuis ook hebben. Maar bovenal hebben we vooral genoten!

Weer terug op mijn werk viel er meteen toen ik binnen kwam een client een gat in het hoofd, hadden we later in de week een zoveelste ziekenhuisopname (we hebben een 100rittenkaart op het ziekenhuis lijkt het wel), had ik een functioneringsgesprek die nog zeer doet van al die veren, en was er weer van alles gaande binnen het team en ook binnen de stichting.

Verder haalden we ons nieuwe autootje op, nadat we ons het apenlazerus hadden gezocht naar deel drie van het kentekenbewijs (niet gevonden, uiteraard) nam ik zelfs geen afscheid van onze oude auto (terwijl ik dat eigenlijk altijd wel deed met eerdere auto's) en boekte ik een nachtje weg met mijn moeder, eind deze maand.

En gisteren. Gisteren ging Prins weer met Jongste op pad om een stukkie te crossen. Ik ging niet mee, oh neen. Ik hou d'r niet zo van, dat ten eerste, en ten tweede had ik thuis zat te doen. De was. De tuin voorjaarsklaar maken (het is nog een dorre winterbende om ons huis), door het huis fladderen en natuurlijk nog meer de was. Niet dat ik veel gedaan heb. Ik had een off-day: het lijkt wel of ik na een intensieve week op het werk helemaal leeg ben en tot niets kom. De was is schoon,maar daar heb je alles mee gezegd.

Rond vijf uur belde Prins: "Niet schrikken, maar we laten Jongste even ophalen door de ambulance." 

Oh. 

Nee, daar schrik ik natuurlijk niet van hoor. Waren ze met de zijspan over de kop gegaan, en omdat Jongste rugklachten had, hebben ze voor de zekerheid de ambulance laten komen. Met schep is hij opgepakt, in de ambulance, aan het infuus, in het ziekenhuis door de scan, mislukt, contrastvloeistof, nog een scan, bloedafname, urineonderzoek en de hele santenkraam. Wat goed is, daar niet van. Maar dit is nu precies wat ik altijd vrees als ze aan de boemel zijn. Wat een STOMME sport is het ook. Om een uur of half tien waren ze thuis. Jongste verticaal, gelukkig. (Prins ook) 

Prins vertelde dat Jongste niet wilde dat ik werd gebeld toen hij nog op de grond lag. Dat is wel lief, maar natuurlijk niet helemaal logisch. Hij moest ook wel een klein traantje laten toen hij de ambulance in werd geschoven. Die stoere bink. Vijftien jaar, een halve kop groter dan ik. Toen hij thuiskwam was hij wat kort aan de naad; beetje mopperig en chagrijnig. Dat klaarde later wel weer wat op, maar ik denk dat hij, als hij uit bed komt niet het zonnetje in huis zal zijn. Dat zal ik dan maar weer zijn. Maar potverdorie, wat had het anders af kunnen lopen. Niet tof. Maar ik vrees dat de heren niet over gaan op een andere sport. Ik kan alleen maar hopen dat ze deze ervaring meenemen en voorzichtig zullen zijn. Voor zover dat mogelijk is, dan. 

Voor mij een extra reden om niet te vaak te gaan kijken. 

4 opmerkingen:

  1. Ik vind het ook een nogal bijzondere en gevaarlijke sport. Zou ook steeds mijn hart vasthouden, als ze op pad waren. Gelukkig is het goed afgelopen, zonder al te erge blessures.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je houdt je hart vast als moeder ..... Mijn oudste vond het jaren geleden nodig om van zijn zuur verdiende centen een parachutespringcursus te gaan volgen, middelste haalt stunts uit met zijn snowboard en jongste ging in zijn uppie naar de andere kant van de wereld. Maar gelukkig liep het bij jouw jongste nog goed af!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Pfffft, ik vind het zo'n stomme sport. Met een boel herrie ook nog. Begrijp dat je hier niet blij mee bent. Maar ja, verbieden kan ook niet natuurlijk.
    En gossie, nog pijn van de veren? :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Jemig zeg, dat was inderdaad een weekje waar je er niet teveel van moet hebben met zo'n einde..
    Lekker dat het op je werk zo goed loopt en anderen ook zien dat je daar op je plek zit, een stukje bevestiging hebben we allemaal soms nodig.
    Wat jammer dat je jongens niet willen schaken ofzo, dat is dan weer wat veiliger nietwaar? ;-)

    BeantwoordenVerwijderen