dinsdag 13 augustus 2013

Jongste

Ach.. Het gewone leven is alweer bijna begonnen. Bijna, wat Jongste heeft nog steeds vakantie. En maakt hier voluit gebruik van. Hij 'rust' dat het een lieve lust is. Hangt op de bank, voor de playstation of in bed. Jahaa, daar moest ik een paar jaar geleden ook niet aan denken. Vréselijk, zo'n mormel die maar hangt en verders niets doet. Maar ja. Ik kan mij er druk over maken, ik kan op hem blijven mopperen, ik kan zeggen dat hij een baantje moet zoeken, en dat hij iets núttigs moet gaan doen. Maar ik hoor de echo van mijn eigen moeder nog in mijn oren. En dat geeft een wat vervelend gevoel.

Jongste is een totaal ander kind dan Oudste. Een kind van uitersten. Deze vakantie helemaal. Óf hij hangt op de bank (ja hoor, alle etappes van de Tour de France gezien, behalve de laatste omdat hij toen zelf in Duitsland moest crossen), óf hij is niet thuis. En met Niet Thuis bedoel ik dat hij dan ook meteen een paar dagen weg is. Op vakantie met zijn maatjes, of met een cross-vriendje uit de Achterhoek en zijn ouders op een camping in het zuiden. Óf hij hangt lamlendig voor zijn Playstation, óf zit op zijn wielrenfiets, compleet met één of andere op volle toeren draaiende App die zijn km, afstand, gemiddelde snelheid en alles bijhoudt, om een tochtje van minstens 50 km te maken. Laatst zelfs 100. Nou ja, ik schud mijn hoofd dan maar en heb wel begrepen dat het kind behept is met de genen van zijn moeder. Nou ja, niet op sportief gebied dan, (HAHAHA) maar wel dat het zwart of wit, hollen of stilstaan, hoge bergen of diepe dalen zijn. Hij is het laatste jaar enorm gegroeid, zowel in de lengte als in de breedte (qua spieren, en heus sixpack siert zijn buik en hij rolt de hele dag met zijn spierballen) alsook in geestelijk opzicht. Nee, hij heeft geen vakantiebaantje; zijn postwijk heeft hij begin dit jaar aan de wilgen gehangen (was ook best een klus, 35 km in het buitengebied, twee keer per week), maar hij heeft een andere manier gevonden om zichzelf te bedruipen en zijn vakantie te betalen: Handelen. Hij kocht een mini-crossmotortje en verkocht deze later voor meer dan hij ervoor had betaald. Twee crossfietsen was het zelfde lot toegedaan. Ik geloof dat hij nog te veel aan zijn wielrenfiets gehecht is om deze ook weer door te verkopen. Gelukkig maar, want hardlopen doet hij ook wel regelmatig, maar in mindere mate dan wielrennen.

En echt, hij wil best wat doen, terwijl wij, de rest van het gezin, hard aan het werk zijn. De vaatwasser uitpakken bijvoorbeeld, een boodschap doen, en brief bezorgen. Maar dat moet hem dan wel expliciet gevráágd worden. Zelf kómt hij er gewoonweg niet op. Maar hij heeft wel een duidelijk toekomstbeeld. Hij begint zijn eigen miljoenenbedrijf. En toch is hij nog steeds heel gewoon gebleven. Grappig om de grote verschillen tussen Oudste en Jongste te zien. Oudste is van binnen Groots En Meeslepend. Zijn humeur vliegt alle kanten op. Jongste is qua humeur heel gelijkmatig. Nu de hormonen welig tieren in zijn lijf, is daar van de buitenkant weinig van te merken. Terwijl het vroeger een echt driftkikkertje was, en zijn broer een rustig kind. Het is een zonnig kind, met vrijwel altijd een goed humeur. Het enige wat hem uit zijn hum kan brengen is eigenlijk zijn broer, met zijn nukken en buien. Verder gaat hij zijn eigen gang, laat zich niet gek maken, gaat gerust naar huis na een avondje in de keet met zijn maatjes, als zij nog de Plaatselijke Bardancing gaan bezoeken. Geen zin om zich daar van zijn beste kant te laten zien, te duur, hij vindt het wel goed. Ik bewonder hem daar stiekem een beetje om. Hij is hij, klaar.

Vandaag zaten we samen in de auto, op weg naar MacDonalds, voor een welverdiend toetje na het eten. Prins zat voor zijn werk in een ander deel van het land, dus wij dansten op tafel. Het gesprek kwam er op dat hij eigenlijk een Dorpsjongen is, en heel anders opgroeit dan jongens in de Grote Stad. Hoe kwamen we daar eigenlijk op? Oja, omdat we een stel lifters zagen en dat je nooit kunt weten of ze iets kwaads in de zin hadden. Jongste zei dat je dan 'dus' eigenlijk wel een pistool in je dashboardkastje moest hebben liggen. (Ik zag in deze lifters totaal geen kwaad, al helemaal niet omdat ze naast de snelweg liepen en ik ze dus qua verstand niet al te hoog inschatte, maar goed, ander verhaal) Hij vroeg of ik dacht dat er niet aan te komen was, zo'n pistool. Ik dacht van wel, maar ik prefereer legale zaken boven illegale zaken. Hij dacht dat het  niet zo'n heel groot probleem moest zijn, om daar aan te komen, en illegaal.. ach... Ik moest vertederd lachen om hem. Een jochie nog, maar toch ook tegelijk duidelijk op weg naar volwassenheid. En... Opgegroeid in de beschermde omgeving van Het Dorp. Dit zei ik ook tegen hem, waarop hij zei: "Nou! Ik ben laatst nog op het nippertje uit handen van de politie gebleven! Maar echt! Heb ik jou dat nog nooit verteld?" En hij keek er verlekkerd, sensatiebelust en handenwringend bij. Ik dacht: Nou, nee, dat heb je me nog nooit verteld, huh? En zei: "Oja? Hoe dan?" Had hij zijn licht niet aan op weg naar school. (Afstand: +/- 1 km). Werd hij aangehouden en vroeg de agente waarom zijn licht het niet deed. Gooide hij al zijn charmes in de strijd met een kletsverhaal over haasten om op tijd op school te zijn (de brave borst), en in de haast dacht hij dat hij zich lichten had ontstoken. Knipte beide lampjes aan, en mocht -door het oog van de naald, jaja- verder rijden. Maar niet zonder de wijze woorden van de agente: "Haastige spoed is zelden goed." Dit beamend en vriendelijk knikkend vertrok hij alsnog naar school. Ja, je maakt wat mee hier, als Dorpse Jongen.

Gelukkig voor hem haalt hij zijn kicks helemaal op in het zijspan-crossen.

Maar dát is voor Moeders dan weer even net iets minder geslaagd.




5 opmerkingen:

  1. Wat is dat toch met die jongsten? Hier ook zo'n geval die gister nog even opmerkte dat hij een geweldige niks-doen-vakantie heeft gehad, niet vooruit te branden. Moest qua conditie op niveau blijven en deed uiteraard ... niks en liep gister gewoon weer op het veld heen en weer alsof hij net uit een trainingskamp kwam, ongelofelijk gewoon. Rare jongens hoor :)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mijn jongens zijn alledrie hartstikke verschillend. Jongste is kampioen gestrekt op de bank liggen, kampioen voetbal/computerspelletjes en ook de hardst werkende zoon in onze tuin. Leuk toch :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ja, en zo zie je je kinderen ontwikkelen en kijk je af en toe bijna verbijsterd toe. Ik ken het. Hier trouwens ook twee heel, heel verschillende kinderen. Hier hadden ze trouwens wel vakantiebaantjes, maar niet de hele vakantie door. Op dit moment zijn ze hun ritme aan het verleggen. Dus de hele nacht wakker en 's middag tot 1 op bed. Pffff.

    BeantwoordenVerwijderen