Stukje zelfbevlekking

Tja. Wat zal ik er van zeggen? Het was even een heel raar wereldje waar ik binnen gesleept werd, deze week. Nah, dat belooft wat voor de rest van de week. Net toen ik dacht, nou, het wordt wel een beetje saai, mijn leven, comfortabel saai oké, maar saai, diende zich een avontuur aan. 

Tijdens mijn vakantie kreeg ik een mail van de regiodirecteur. Nu is het zo dat ik haar wel ken, zij kent mijn naam, ik kom haar nu en dan tegen en dan is het: Hé, hoe gaat het enzovoort, maar dat ik nu wekelijks mail van haar ontvang, nee. In die mail ging het over een belangrijke ontwikkeling binnen onze stichting, waar men één of ander snel bureau voor in de arm had genomen, en die waren op zoek naar een persoon binnen de stichting die e.e.a. konden helpen implementeren en borgen binnen de Stichting. De regiodirecteur had twee namen genoemd: die van mij en van nog iemand die dezelfde functie als mij heeft op een andere locatie. Nu ik het zelf zo opschrijf, kan ik wel aanvoelen waar het eigenlijk over ging, maar ik ben soms niet zo diepdenkend, blijkbaar en dacht: Huh? Nou ja, ik zie wel. Er zou binnen afzienbare tijd contact met mij worden opgenomen om een afspraak te maken.

Ik werd verzocht om met voorstellen voor tijdstippen te komen. Dat heb ik gedaan. Maandag werd ik gebeld door ene Joris. Hij stelde zich voor als medewerker van een onderneming die zich bezighoudt met resultaatverbetering bladiebla, ik was hem vrijwel direct al kwijt in zijn verhaal. Maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat hij mij naam op zijn engels uitsprak {èvvilinn}. Of het morgen schikte. Dat schikte. Dinsdagochtend 11 uur arriveerde hij. Een snel pak, haar in een quasi-nonchalante look, en slimme ogen, die mij vriendelijk opnamen. Het werd een prettig, en toch pittig gesprek. Over de nieuwe ontwikkelingen. Een project die prioriteit nummer één had binnen de stichting. Omdat ik mij al bezig hou met een ander project, die volgens mijn informatie al prio nr uno had, meldde ik dit ook. Hij wuifde dit weg. Nee, DIT project was een zéér belangrijke, die alle voorgaande vrijwel van tafel veegde. Of ik daar een rol voor mijzelve in zag. Dat was het eerste moment dat ik er waarschijnlijk uitzag als een stripfiguur. (maar zonder biertje)

Vervolgens werd ik aan de tand gevoeld over me, myself and I. Wie ben ik, hoe sta ik in het leven en in het werk, hoe ga ik om met deadlines, ben ik gewend om onder grote druk te werken, heb ik ervaring met procesmatig werken, kan ik op managementsniveau presentaties geven.
Dat was mijn tweede stripfiguurmoment.

Aan het begin van het gesprek had ik al geïnformeerd naar de belasting in uren: ik moet het natuurlijk wel een klein beetje kunnen combineren met mijn reguliere werk én het projectwerk waar ik al in zit. Deze vraag wilde hij in dat stadium van het gesprek nog niet beantwoorden: "Daar komen we later op" zei hij. Ondertussen vroeg ik mij af waar ik in was beland. Joris sprak over taskforce-consultancy en nog veel meer vakjargon wat ik allemaal alweer vergeten ben. Ik ben namelijk van alles, maar ik ben niet snel, gesjeesd en al helemaal niet thuis in die wereld. En ondertussen vroeg ik mij nog maar eens af wat mij nu eigenlijk precies overkwam; hoe kómt de regiodirecteur er bij om mijn naam te noemen? Als ik op de zgn kwartaalbijeenkomsten van de Stichting rondloop, waarin alle projectleden (>80 personen) en de directie plus de Raad van Bestuur elkaar ontmoeten, dan heb ik nou niet direct het gevoel dat ik met kop en schouders boven het maaiveld uitsteek. Het is ook niet zo dat ik ondergesneeuwd raak, maar ik zie daar heel wat zeer competente mensen rondlopen die hun babbel niet op de verkeerde plek hebben zitten en graag te koop lopen met hun kennis. Wat ik niet vervelend bedoel, maar ik ben meer van het beschouwende type. Ik ben ook niet achterlijk, maar toch kon ik niet snappen dat ik, uit de hele stichting, de tweede naam ben die genoemd is.

Want. waar ging het nu uiteindelijk écht om? Het ging over een fulltime baan, waarin ik directe verantwoording af zou moeten leggen aan de directie en Raad van Bestuur. Toen Joris dat meldde, was ik voor de derde keer stripfiguur maar dan in het kwadraat. Wát? En mijn huidige baan zomaar uit handen laten vallen? Met alle gevolgen van dien? Joris knikte van ja. Stante Pede, de trein rijdt al.

Ik vond dat een goed moment om nog maar een kop koffie voor Joris te gaan halen.

Omdat ik van tevoren niet zo goed wist waar het gesprek over ging, heb ik mij er verder niet heel diep op voorbereid. (of eigenlijk: Totaal niet) Natuurlijk kan ik wel wat over mijzelve vertellen, weet ik wel wat mijn kracht is en vooral wat mijn áándachtspunten zijn. Ook ben ik een ster in het onderuithalen van mijn eigen woorden: dit heb ik ook tijdens dit gesprek een aantal keer gedaan (ik moet daar toch eens een beetje beter op letten). Maar aan de andere kant: Ik ben volkomen eerlijk geweest over mijzelf (nou ja, ik heb maar niet verteld dat ik af en toe een stukkie haak) en wat je ziet, dat krijg je. Niets meer en niets minder. Maar ja. Ik twijfelde wel behoorlijk of ik dat eigenlijk wel kon. Daarnaast kwam het voor mij als een complete verrassing. En, ook niet geheel onbelangrijk: Mijn huidige baan á la minute laten vallen, zonder fatsoenlijk overdracht of iets? Dat gaat bijzonder hard tegen mijn gevoel in. Aan de andere kant: Bestaat mijn functie nog wel, over 1,5 jaar? Voor mezelf is het een geweldige kans (als je er van uit gaat dat ik de capaciteiten bezit, dan), maar ik werk niet voor niets in de zorg: Mijn gevoel vertelde mij ook dat ik niet zomaar alles uit handen kan laten vallen. Niet mijn huidige baan en ook niet het project waar ik al tot over mijn oren in zit. Want ook daar was geen plaats meer voor, natuurlijk. Dat heb ik Joris ook eerlijk verteld, ook mijn twijfels of ik überhaupt wel geschikt ben, en ach, in één moeite door dat ik zo'n 13 jaar geleden eigenlijk niet eens wist of ik wel goed genoeg was voor een minderwaardigheidscomplex. 

Tot slot vroeg Joris nog naar mijn computervaardigheden. Op mijn antwoord dat Excel een onbegaanbaar pad voor mij is omdat ik er geen hout van snap, keek hij me aan alsof ik net verteld had dat ik het alfabet nog niet helemaal onder de knie had. Aan het eind van het gesprek gaf hij mij zijn indruk van mij weer: Een gedreven en leuk persoon, die hard wil werken, en ook veel in haar mars heeft, maar hij twijfelde over mijn capaciteiten omtrent overstijgend inzicht en het vermogen om op managementniveau te enthousiasmeren en zaken over te brengen. Ik kon niet anders dan mij daar bij aansluiten, want ik denk dat hij volkomen gelijk had. Maar goed, ik moest alles maar even laten 'landen'. Hij zou mij de volgende ochtend bellen, en vertellen wat zijn definitieve bevindingen waren.

Waarna hij mij volkomen en totaal van het padje achterliet.

Ik sprak er 'savonds over met Prins, Baas en Niggie, en kon er maar niet over uit. Stiekem hoopte ik dat ik geen keuze hoefde te maken, maar zijn slotzin klonk nog na in mijn oren. Baas was (op zijn zachts gezegd) ontstemd, maar wilde mij verder niet beïnvloeden, zei hij, de schat.

Maar goed, lang verhaal kort:
De volgende dag werd ik door Joris gebeld, en die zei met een grafstem: "Evelyn, je bent het niet geworden." Mijn antwoord was dat ik daar eigenlijk, eerlijk gezegd, wel blij over was, bracht bij hem waarschijnlijk een stripfiguur-uitdrukking teweeg, maar dat weet ik niet zeker. "Blij?" zei hij nog wel, haha. Maar ik meende dat oprecht, en nog steeds wel eigenlijk. Het gaat volstrekt tegen mijn gevoel in om zomaar mijn baas en mijn team te laten vallen (want zo voelt dat toch wel) en ja hoor, niemand is onmisbaar en zo, maar ik twijfelde ook wel heel erg of ik wel in staat ben om dit project tot een goed einde te brengen. Daarnaast is het zo dat ik dan alle informatie over iedereen in de Stichting onder ogen krijg. En ik zit daar eigenlijk helemaal niet op te wachten. Zeker niet als ik dan in april, mei 2014 weer gewoon terug op mijn stekkie zou komen. Had ik van tevoren geweten waar het precies over ging, had ik mij daar natuurlijk wel beter op voorbereid, als ik had gedacht dat ik inderdaad daar wel geschikt voor was. Want blijkbaar ben ik wel in beeld bij de directie. En zal er heus wel iets zijn wat ik goed doe, ook al voelt het voor mij niet alsof ik vreselijk uitblink. (Hallo Vriendje Minderwaardigheidscomplex) En ik ben blij dat ik in beeld ben, zeker met alle ontwikkelingen die op komst zijn. En dit hele (vooral korte) intense avontuur beschouw ik maar als een enorm compliment  En die ga ik nu -voor de verandering- eens niet weerleggen, maar ik neem hem in ontvangst, stop hem in mijn achterzak en ga verder op mijn eigen vertrouwde padje met een grote smile op mijn gezicht.
:-)


Mantelpakjes staan mij uberhaupt voor geen meter niet.

*Zelfbevlekkingsmodus uit*