Hier en nu

Zo.

Zaagmans kwam hier gister alweer langs. Hij kwam langs terwijl ik met een vriendin in de stad koffie dronk / lunchte/ een glas vers sap dronk. Heerlijk. Om je zo te kunnen verliezen in de tijd. Vriendin is een weekje over uit Oostenrijk, zonder man en kinderen. En zo kweekten wij eelt op onze kont, daar in een hip etablissement in De Stad. Haar moeder en zus haakten aan voor een bakkie, twee van haar vriendinnen haakten aan voor een broodje. Want zo gaat dat, als je naar het buitenland bent verhuisd. Ik ken haar van mijn werk, vroegah. Zij is al twaalf jaar geleden vertrokken, en ook al zien/ spreken wij elkaar niet heel erg vaak, we pakken altijd de draad gewoon weer op alsof we elkaar een week ervoor nog zagen. Waardevol, zulke vriendschappen, vind ik. Het zal wel weer een jaar duren voor we elkaar live zullen zien, maar deze vier uur pakken ze ons alvast niet meer af.

Lang geleden dat ik zomaar op een doordeweekse dag aan het lantenfanteren was. Ik had het niet gemist, eerlijk gezegd, maar nu mis ik het alsnog met terugwerkende kracht. Want ja, het werk neemt mij volledig in beslag. Of nou ja, volledig is wat overdreven, maar het neemt een groot deel van mijn tijd en energie weg. Zoals dat gaat met werk, natuurlijk, maar ik moest even op Stop gezet worden. En dat gaat me verbazingwekkend goed af. Misschien heeft het er mee te maken dat ik eigenlijk nog maar acht weken aan het werk was, na de vakantie. De uren die ik nu vrij heb, zijn uren die ik eerst te veel heb gewerkt. En na deze week vrij, ben ik er nog niet door. Niet dat ik het erg vind om veel te werken, hoor, integendeel. Ik merk dat ik juist productief ben wanneer de druk oploopt. Maar ja. Het moet wel leuk blijven.

Ik doe mijn werk met hart en ziel. Ik heb het naar mijn zin, ook in deze roerige tijden. Maar het begon me op te slokken. En daarom kwam deze week vrij eigenlijk precies op het goede moment. Om even weer te landen in het hier en nu. Maandag begon mijn vrije week met een marathonsessie opruimen en schoonmaken. En dan juist dingen waar ik niet altijd (of liever: nooit) aan toe kom. Wat een ruimte in de kasten ineens! En wat blinkt het fonteintje in de garage weer geweldig! Niet dat alles nu ineens klaar is, maar een fris en schoon begin van de week was een geweldige start. Dinsdag was Jongste jarig (zestien alweer) en bracht ik een bezoekje aan de kapper én de pedicure en kan ik er dus weer even tegen, qua verval. Gisteren ontmoette ik dus mijn Oostenrijkse vriendin en ging 'savonds met een andere vriendin naar een mozaiek-clubje. Ja hoor, hartstikke burgerlijk en oubollig, maar dat kan me niets schelen, want het was hartstikke leuk. Volgende week weer! Vanmiddag at ik met die laatste vriendin een broodje in de stad. Dat kon, omdat ik niet mocht verschijnen op een afspraak die ik al maanden had staan voor mijn werk. Ik dacht: Ach, één afspraak in een hele week kan ik wel door laten gaan. En dat had ik ook echt willen doen, maar ik heb ook vorige week in mijn projectgroep aangegeven dat ik een beetje volliep, en dat ik deze week vrij had, maar dat ik wel op die afspraak kon en wilde verschijnen. Dat vond men stom en belachelijk, want hee, je hebt toch zeker vrij? Ja maar en dus maar, zei ik nog. Toen één der groepsleden aankondigde dat hij mij de benen zou breken als hij mij zou zien op die afspraak, heb ik maar besloten om niet te gaan. En zo kon dus deze spontane lunch-sessie doorgaan. Heerlijk. Ik zei nog tegen Vriendin: "Wat fijn dat Baas en Collega me ook echt met rust laten!" Ze hebben beiden mijn privé-nummer, in geval van nood. Maar blijkbaar hebben zij ook in de gaten dat het goed is voor mij om even helemaal afstand te nemen. Een half uur later belde Baas. Ik heb hem weggedrukt, midden in een restaurant de telefoon aannemen vind ik Not Done. Eind van de middag heb ik natuurlijk wel even terug gebeld. Hij klonk moe, Baas. Hij had een vraag maar die was inmiddels al beantwoord en informeerde of ik al lekker uitgerust was. Op mijn bevestigende antwoord zei hij: "Mooi, dan kun je volgende week met nieuwe energie er tegen aan, want wij zijn verre van uitgerust." Hm. Op zich vond ik dat niet zo'n prettige mededeling, maar het is wel in de lijn van hoe de vorige weken zijn verlopen. En ik weet ook van ontwikkelingen die zich hebben voorgedaan in deze week. Een beetje. Maar ik heb ook besloten om dit nu naast me neer te leggen want ik heb tenslotte vrij en ik moet ook meer leren om mijn grenzen af te bakenen.  Het minder goed afbakenen heeft mij geen goed gedaan en omdat Baas en Collega in hun oneindige wijsheid hebben besloten dat de vacature zoals die er lag voordat ik kwam, wel kon in 24 uur, wat niet kan, omdat er te veel werk is, maar omdat ik een sucker ben was in afbakenen van mijn grenzen, kon ik de job get done, behalve dan dat ik nu een week vrij ben om mijn overgewerkte uren op te maken (opmaken? hahaha! Ik kan nog wel een week vrij nemen). Dus besloot ik mij er niet druk over te maken. Ha. Hahaha. Doe ik natuurlijk wel.

Want. Morgen gaan Prins en ik naar IJmuiden, en zullen daar ook overnachten. Want door de drukte op mijn werk, liep het hier thuis ook niet altijd even soepel. Ik vergat dingen. Essentiële dingen. Zoals bijvoorbeeld de dagen waarop Jongste moest werken. Of brood kopen. Of activiteiten waarvan ik niet wist dat ze plaats zouden vinden, maar waarvan het mannelijke deel van het gezin beweerde dat ze dat (meerdere malen) hadden gezegd. Daarom was het even belangrijk om tot stilstand te komen. Wat volgens mij best wel gelukt is. Maar ook even met zijn tweeën weg, even weer weten waarom we allebei ook weer zo leuk waren, even eruit is best wel nodig. En dat terwijl de zomervakantie nog maar een week of acht geleden is.

Maar goed. Vanaf volgende week ga ik het helemaal anders doen. Mijn werk gaat zich beperken in de uren die ik er voor krijg. Niet meer. Krijg ik het niet af, dan krijg ik het niet af. Dan moet het maar in de soep lopen. Ik kan niet mee doen dan mijn best. En ik doe mijn best. Moet het werk toch af, prima, maar dan moeten er meer uren komen. En die kans acht ik vrij klein. We lopen voorop in de gekte, en ik heb besloten dat dat niet meer moet. Ik stop er in ieder geval mee. Heb ik mij voorgenomen. Want ja, er komt nog heel wat op ons af, in de zorg, maar voor nu is het primaire proces even het meest belangrijk. Als dat helemaal uitgehold wordt, blijft er niets meer over straks als basis en dat lijkt mij een slecht plan.

Maar eerst nog even vier vrije dagen in het verschiet, die ik allemaal heel langzaam zal gaan beleven. Door een boek te lezen, een beetje te haken, een bietje opruimen hier, een bietje poetsen daar, maar alles voornamelijk in het hier en nu. Zoals ik mijn team altijd voor houd. Het Rozijn-principe. Daar hou ik van.