zaterdag 19 oktober 2013

Hoe gaat ie?

Zegt u? 
Hoe het is afgelopen met mijn goede voornemens? Nou, zeer goed, dank u. Ik merk dat er lucht komt. Lucht in mijn kop en lucht in mijn lijf. Ik heb mijn prioriteiten bijgesteld. En prioriteit numero uno is thuis. Als het thuis goed loopt, dan ga ik kijken naar de werkzaamheden. 
De werkzaamheden die zich -ja natuurlijk- opstapelen.

Direct in het eerste uur maandagmorgen na mijn weekje vrij, heb ik aangegeven bij Baas dat het anders moet. Dat het anders gaat. Ik doe wat ik kan, ik ga de kantjes er niet vanaf lopen, maar het moet wel anders. Baas vond dat heel zuiver van mij. En dat was fijn. Want Baas zit natuurlijk in het zelfde schuitje als ik. En loopt ook over. Ik heb ruimte gekregen van hem om te kijken of de andere manier van werken wellicht ook past. En dat klus A voorrang heeft op klus B, vond hij logisch. En als klus C wellicht ook een week later kan, prima. Dus dat was mooi. En is nog steeds mooi. Want het werkt gewoon. Ik begin bij het belangrijkste, en werk zo mijn lijst af. En ik blijf de lijst uiteraard ook aanvullen: die komt nooit af. Maar dat is niet erg. Aan het einde van de week neem ik een uurtje om te kijken naar mijn lijst: wat kan naar volgende week en wat moet echt deze week nog af? Als het goed is, heb ik geen grote klussen meer op de lijst staan die hoge prioriteit hebben, en de kleine klussen met hoge prioriteit kan ik dan meestal nog wel afmaken. Dan kopieer ik mijn lijst naar de volgende week, klap de laptop dicht en ga aan mijn weekend beginnen. 
Erg prettig. Overzichtelijk ook.

Want hee, je denkt toch niet dat ik nu ineens als een soort Boeddhist achter mijn bureau zit, hè? Het is nog steeds hectisch. En ik doen nog steeds wat ik kan. Maar op het moment dat ik het overzicht kwijt dreig te raken, pas ik de alom geprezen Pomodoro-technique toe. Die ik thuis al heel vaak gebruik. 
Zolang mijn collega nog niet gek wordt van mijn belletje (die ik overigens zo subtiel mogelijk probeer in te stellen), werkt het. Voor mij.
En ja. Soms werkt zelfs de tomaat niet meer. Dan sta ik op, en vertrek. Maak een ommetje om het gebouw, of loop even naar het aan de overkant gelegen winkelcentrum. Vijf minuten weg is meestal al genoeg.
Wat ook helpt, is het rode stoplicht op de deur van ons kantoor. Bij Collega en mij is het doorgaans de zoete inval. Mensen wandelen binnen voor de meest futiele uiteenlopende vragen. Soms vragen waar ze zelf het antwoord ook op hadden kunnen vinden. Irritatiefactortje. Nu hebben we vrijwel elke dag een uurtje waarin het stoplicht op rood staat. Waarin we dus even kunnen doorwerken, en dat ´werkt´ enorm. Ook hebben collega en ik elke week twee uur ingepland om te kijken waar nog losse eindjes zijn, waar we snel mee aan de slag moeten en wat echt af moet. Vaak gebruiken we ons rode stoplicht dan ook. We hebben ook een oranje stoplicht. Maar die gebruiken we niet heel vaak. Meestal is het wel groen. Maar ook dan moeten collega's die binnenvallen even wachten: ik maak eerst even af waar ik mee bezig ben, en dan kunnen ze hun vraag stellen. Ook dat werkt goed. Collega's merken nu dat ze even moeten wachten, en ja, ook hun werk is hectisch, en soms is het zelfs zo dat ze inderdaad eerst zelf gaan nadenken of ze het wellicht zonder ons kunnen oplossen en lijken al iets minder binnen te komen vallen. Ook vragen ze vaker of het uitkomt: klein detail, maar grote gevolgen. Ik las ergens dat je, als je wordt afgeleid, je zeven minuten nodig hebt om je concentratie terug te vinden. Dat is best lang, vind ik.
Ook Baas wordt gewezen op het rode stoplicht. De eerste keer dat hij er dwars door heen wandelde, en ik hem er op wees, zei hij dat hij het domweg niet gezien had. Prima, maar dan weet je het nu. En weet je wat? Hij pikt het op! Jeeh! Zo vaak staat het stoplicht niet op rood, en dan kun je wel de Baas zijn, als je wilt dat wij ons werk afkrijgen, zul je je moeten conformeren. 
Ook al ben je de Baas. Woehahaha.

Verder had ik deze week een slik-stik-of-leermomentje.
Afgelopen maandag zaten we met onze projectgroep op het hoofdkantoor. Er moesten Producten Geschreven Worden. Jahaa. Ik wist maandagochtend toen ik er naar toe reed ook nog niet precies hoe dat er uit moest zien. En ja. Mede doordat ik die afspraak had gemist die in mijn vrije week viel, was ik niet helemaal tot in de finesses op de hoogte van onze Pilot. Shame on me. Ik werd hiervoor op mijn vingers getikt door de projectleider. Waar ze -in theorie- helemaal gelijk in had. Vaak (bijna altijd) sta ik op zo'n moment met mijn mond vol tanden, schaam ik me en voel ik me schuldig. Nu stond ik alleen even met mijn mond vol tanden. Waarna ik vertelde dat ik de laatste bijeenkomst had gemist, en dus minder op de hoogte was. Projectleider herself had me met klem afgeraden naar die afspraak te gaan. En ik weet verder niet wat ze er van vond, maar ik meldde bovenstaande, en kon gewoon door met waar ik mee bezig was. En dat was een prettige gewaarwording. Want voorheen had het maar zo gekund dat ik me kapot schaamde, liever onder de tafel kroop, en met hoogrode konen de rest van de middag helemaal dichtklapte. En dat was nu eens niet het geval. Ik kon mij gewoon weer focussen op wat belangrijk was op dat moment. Eureka en Hosanna in het kwadraat, echt waar. 

Wat ik verder merk, is dat ik veel meer kan genieten van heerlijke, kleine keuteldingen. En dat vind ik zo heerlijk! Ik had het niet gemist, maar nu ik er weer aan toe kom, geniet ik er dubbel van. 
Bijvoorbeeld: Alle was schoon, gevouwen en opgeruimd (ook al duurt dit vaak maar een uurtje). Het huis opgeruimd. Mijn haar zit goed. De kinderen zijn gezeglijk. Prins doet een klusje die al maanden lag

Maar ook banale dingen.
Zoals:
Mijn stolp in herfstsferen, op het kitscherige af.

Een nieuwe geur in mijn waxbrandertje.

Mijn eerste 'affe' jasbeschermer, waarvan ik niet weet of ie wel gaat passen, maar die ik al helemaal omarm.
Op de fiets spannen, een uurtje in de regen, op laten drogen, en je bent al een heel end.
Denk ik.

Mijn dadeltak. Die elke dag een stukje mooier wordt.

En een middag op het voetbalveld, 50 km verder op. 
Oudste kwam er dinsdag mee: 'Oh ja. Je moet rijden zaterdag. Duh. Ik moest er een afspraak voor verzetten, en Oudste schooierde bij Opa voor het lenen van diens auto, omdat Prins de auto de hele dag mee had. Pff. Gedoe. Maar goed. Toen ik er eenmaal zat, en de bomen aan de overkant zag verkleuren waar ik bij zat, en de zon af en toe in mijn rug voelde, dacht ik bij mezelf: Wat fijn dat ik nu niet de hele middag aan het poetsen, opruimen en wassen hoef. Want zo had mijn middag er, buiten die afspraak om, anders hoogstwaarschijnlijk uitgezien. De mannen verloren met 1-0. Maar ach. De ontboezemingen in de auto ("Ik kijk bijna altijd naar GTST", zei er eentje, waarna de hele auto stilviel. Haha!) waren ook heerlijk. En ik voelde me zo goed, dat ik spontaan aanbood een deel van die mannen naar Deventer te brengen voor de wedstrijd GAE-Feyenoord. 

En nu zit ik hier, heel alleen aan de keukentafel, in afwachting van Prins en Jongste die de hele dag samen op pad zijn geweest. In een relatief opgeruimde keuken. Met een wijntje aan de rechterzijde, en mijn telefoon aan de linkerzijde. Ik dacht nog vanmiddag: We moeten nodig weer eens bijkletsen met Vriendinnetje J en Vriendje H. En zojuist kreeg ik een sms: Komen jullie morgen borrelen? Hell yeah!

Oh man. 
Het leven is vurukkuluk.

6 opmerkingen:

  1. Ik heb vaak moeite om hele lange teksten te lezen maar op de één of andere manier kunnen mij JOUW schrijfsels nooit lang genoeg zijn!

    X

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Fijn dat het nu wat meer lukt om je grenzen te stellen. En dat er wat meer rust komt.Houden zo! :)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oh, je zit in een heel fijne flow. Potje spelen dan maar? ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ha ja, jij zit duidelijk goed in je vel maar ik win meestal bij WF :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik ga jouw blogje deze week nog maar eens een paar keer lezen want in en op mijn werk kunnen er nog wel wat puntjes op de i om te voorkomen dat ik er in het weekend bij loop alsof ik bij elkaar geveegd ben. Jij bent gewoon goed bezig!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Zo idd wel een flinke lap leeswerk ;-) maar ook ik had/nam er even de tijd voor. Klinkt toch wel of je ook echt goed bezig bent zo op je werk, lijkt me echt een heerlijk gevoel. Vooral doorgaan :-)
    en ook met genieten natuurlijk :-). Fijne week

    BeantwoordenVerwijderen