zondag 4 januari 2015

Uien snijden

Ok. Een nieuw jaar. Ik ben niet van de goede voornemens, maar toch, op de een of ander manier voelt een nieuw jaar voor mij toch altijd een klein beetje als een nieuw begin. Een beetje het gevoel van vroeger, een nieuw schooljaar met allemaal nieuwe schriften en een blanco agenda, die ik nu toch echt, heus, eerlijk waar helemaal netjes zou houden. Hah!

2014 begon ook ongeveer zo, en ook al voelde ik al wel iets aankomen, ik had toch niet gedacht dat ik in dat jaar officieel te horen zou krijgen dat ik mijn baan zou kwijtraken. Natuurlijk was ik al wel aan het nadenken geslagen en had ik een paar dingen voor mezelf op een rijtje gezet, maar dat ik daar dan ook echt, heus, eerlijk waar echt mee aan de slag zou moeten, neuh, dat was het uiterste rampscenario. 

En ook al voelt 2104 achteraf een beetje als een Laurel & Hardy-slapstick, eentje van struikelen, net niet vallen, oh, toch vallen, opstaan en een taart in je gezicht krijgen, daar over uitglijden, je net vast kunnen grijpen aan een ladder die op een bananenschil staat en toch weer onderuit gaan, haha, en nog maar weer een slagroomtaart en opstaan en weglopen op te grote schoenen enzovoort enzovoort, heeft het me ook goede dingen gebracht. 

Mijn zelfinzicht is een stuk vergroot. Ja, dat klinkt zweverig, ik weet het. Maar het is wel zo. En dat is goed. Niet altijd fijn, maar wel goed. Er zijn weer wat laagjes van de buitenkant geschraapt en dat maakt dat je dichter bij alles komt. Ik heb nooit geweten hoeveel indentiteit ik ontleende aan mijn werk. Nu dat werk weg gaat vallen, moet ik weer even op zoek naar wie ik ook alweer ben. En heb ik gemerkt dat ik mooie dingen erbij heb gekregen in de afgelopen jaren, maar ook een aantal minder leuke dingen. Dat is slikken, maar het is niet anders. Opstaan, de taart ontwijken dit keer en weer doorgaan. En niet zeuren, dat is vooral heel belangrijk. Als ik één ding vooral heb geleerd afgelopen jaar, is dat je, als je maar genoeg zeurt, je ongelofelijk zuur kan worden. En dat is voor niemand, maar zeker in de eerste plaats voor jezelf, niet leuk.

Ok, ik start 2015 wat minder stabiel dan hoe ik 2014 startte: ik raak mijn baan kwijt, en ik begin januari met 2 daagjes werken, en februari werk ik nog maar 1 dag per week. Dat is in totaal 12 dagen, en dat is bijzonder weinig. Om de motivatie te behouden, ben ik nog maar even op de valreep in een nieuw project gestapt. Alleen help ik nu de boot van de kant te duwen en op stoom te komen, waarna ik mijn roeiboot opblaas en weer terug vaar naar de haven. Alwaar ik een andere boot zal nemen met een nieuwe bestemming. 

Half februari start ik met een studie. Een studie waarvan ik het bestaan niet eens had geweten als ik mijn baan niet was verloren. Een studie die mij hopelijk, waarschijnlijk, zeker weten veel nieuwe inzichten zal brengen. En dat is mooi mensen. 

Ik ben een ui. Iedereen is een ui. Een ui die in de kern hetzelfde is, maar waar veel rokken omheen zijn gekomen. Rokken die staan, en rokken die niet-zo-goed staan. De niet-zo-goede-rokken ga ik verwijderen, en ik meet mijzelf een hübsch nieuw rokje aan. En nog één. En kom op, misschien nog wel één! 

Man oh man hee. Ik dacht altijd: later als ik groot ben, dan weet ik álles! Maar hoe meer ik leer, hoe meer ik besef hoe weinig ik weet. 

En, hoe stom het ook klinkt, ook dat is een mooi nieuw inzicht. 

5 opmerkingen:

  1. Dat het maar een heel mooi rokjesjaar voor jou mag worden! Met welke studie ga je starten? Dat is in ieder geval al één stoer rokje!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Op naar de studie. Aftelze wbt je baan. Ik voorzie een mooi jaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Later als ik groot ben ....... en ik weet nog altijd (of is het 'weer'?) niks .....

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Je bent nu wel gedwongen tot nieuwe keuzes en wie weet hoe goed dat wel niet voor je uitpakt. Alvast veel succes met je nieuwe studie!

    BeantwoordenVerwijderen