Morgen staat heel Het Dorp op zijn kop. Met de auto kun je d'r niet in, en ook niet uit. Met de fiets is't ook al niet gemakkelijk. Zelfs lopend kom je heel wat horden tegen onderweg. Maar geen enkele Dorpenaar hoor je klagen. 'Tis al voor de tigste keer dat Het Dorp in de ban is van het triathlon-virus.
De winkels gaan dicht, en de straten zijn drukbevolkt. Allemaal komen ze kijken naar de sportievelingen die zich uit de naad werken. Her en der langs het parcours nestelen mensen zich onder een tentje met bier, het deelnemerskrantje, en muziek. Hier en daar ook een barbecue, skottelbraai en al wat dies meer zij.
Da's leuk, als je als sportieveling langs komt hollen/ fietsen. Ik weet dat, want I've been there. Elke zichzelf respecterende Dorpenaar doet eenmaal mee met de triatlon. (Het handelt zich hier overigens om een achtste of een kwart triatlon, voor de duidelijkheid.) Als je jaren langs het parcours staat, dat wil je de klus gewoon een keer klaren. Een jaar of 6 terug is het alweer dat ik voor het eerst meedeed.
Ik werkte destijds op een internaat, waar we lange dagen moesten maken. In het weekend een 24-uurs dienst (slaapdienst inclusief) was niet gek. Ik kan me er nu ook geen voorstelling meer van maken, maar wat ik toen soms deed, voorafgaande aan zo'n lange dienst, was het volgende.
De wekker ging af om 6.30 uur (Dat alleen al! In het weekend!) Ik stapte op mijn kekke wielrennersfietsje, die ik voor een paar euro van een bevriende fietsenmaker had gekocht. Ik fietste een kleine twintig kilometer, met daarin een helling van 10 %. Dat is steil! Weer thuis gekomen, smeet ik de fiets achter het huis, en rende er een kilometertje of vijf achteraan. Als dat klaar was, sprong ik onder de douche, ontbeet heel verantwoord met veel vers fruit erbij, poetste mijn tanden, en stapte in de auto om keurig om 8.45 uur met een stralend gelaat mijn collega's te ontmoeten, die met een brakke kop van het kroegtijgeren van de dag ervoor aan tafel hingen.
Mijn hemel, wat had ik toen een conditie! Ik word al moe als ik er aan denk! (Niet dat dat ineens kwam, die conditie. Ik weet nog goed de eerste keer dat ik die 10% helling nam. Eenmaal boven, stond er druk op AL mijn lichaamsopeningen. Ik dacht dat ik ter plekke zou sterven) Ik had niet getraind voor het zwemmen, want dat kan ik toch voor geen meter. Trouwens: Heb je wel eens met een triljoen volwassenen in een bad geprobeerd baantjes te zwemmen? Die uiteraard allemaal de andere kant op gaan dan jij wil? Ik dacht dat ze het bad op Golfslag hadden gezet. Tot ik bedacht dat die stand op heel het bad niet zat. Dus veel tijd had ik daar niet op te winnen. Maar my God! Wat had ik een gelikte tijd! En dat terwijl ik mij bij het fietsen en lopen de hele tijd inhield! Want ik was steeds bang dat ik ter aarde zou storten, omdat ik te snel te veel gas had gegeven. En dat wil je niet hè, voor een tribune waarop duizenden dorpsgenoten je life EN op drie verschillende schermen (en dus invalshoeken) kan zien.
Drie jaar daarna had ik al drie jaar niet meer gesport, en dus een conditie van nul komma nul. Ik dacht: Kom, ik schrijf mij maar weer eens in. Dan heb ik een stok achter de deur, en bovendien: de kans dat ik meteen word ingeloot is uiterst klein. Zoveel inschrijvingen en zo weinig plaatsen (500 maar). Maar natuurlijk werd ik directs ingeloot. En kon ik mij er niet toe zetten om te gaan trainen. Wat ik dus ook amper gedaan heb.
Laat ik het zo zeggen: Ik heb de finish gehaald, maar met de tong op de schoenen en kramp in mijn kaken van het lachen naar al die duizenden Dorpsgenoten, alsof zij niet vanzelf zagen dat het voor geen meter ging. Ik dacht: Nooit weer. En daar hou ik mij aan!
Maar natuurlijk ga ik morgen de helden wel aanmoedigen! Met een biertje in de ene, en een sigaretje in de andere hand. Zullen ze leuk vinden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten