vrijdag 24 december 2010

Wat een heerlijke pre-kerstdag

Dat je 'smorgens, na een uur (in plaats van een half uur) rijden ein-de-lijk aankomt op je werk (om tien voor zeven), en dat je dan de parkeerplaats niet eens op kunt komen vanwege overmatige sneeuwval. Je banden gieren het uit: in zijn één, in zijn twee en in de achteruit. Dat er twee mensen staan te kijken waartoe je je wanhopig went: "En nu?" En dat zij dan spontaan met zijn tweeën tegen jouw auto gaan staan duwen om je in ieder geval van de straat te krijgen. Hoe je er dan later weer uit moet, dat is van latere zorg. Bovendien heb je drie parkeerplaatsen voor jou alleen, want recht heb je de auto niet meer kunnen krijgen. Die spontane hulp was hartverwarmend!

Dat je 'smiddags, als je dienst is afgelopen (je hebt geen moment aan de auto gedacht en vooral hoe hem er uit te krijgen), bij je auto komt die breeduit staat geparkeerd en dat je denkt: "Oh ja." Je banden gieren het uit: in zijn één, in zijn twee en in de achteruit. Je stapt weer uit en begint de banden met je voeten uit te graven. Aan de overkant staat een dame met een peuter op de arm te kijken en in gebrekkig nederlands zegt ze: "Joe moet die mat gebreuken! Die otomat! Oender die wielen en dan raiden!" Ik heb de automatten toch al afgeragd, dus dat plan komt mij niet geheel onlogisch voor en ook om haar niet voor het hoofd te stoten (...) leg ik twee otomatten achter de wielen. Eentje vóór en eentje achter, op aanwijzing van die dame. Ik probeer het nogmaals. het lijkt een beetje te lukken, maar toch schiet ik maar dertig centimeter op. Ondertussen komt een auto aan gereden, en de meneer wenkt vriendelijk dat ik er maar even tussen moet piepen. Ik knik en gebaar dat ik wel wíl maar ik weet niet hoe, ik weet niet hoe, ik weet niet hoe! De meneer zet zijn auto aan de kant, stap uit en lacht vriendelijk. Het blijkt een móóie meneer te zijn, altijd leuk. Hij gebaart dat ik van vóór naar áchter moet gaan. Ja, mooie meneer, ik wil wel maar ik kannie! Maar -om hem niet voor het hoofd te stoten (...) Rij ik drie centimeter naar voor, drie centimeter naar achter. En nogmaals En nogmaals. En verdomd, de vieder keer kom ik zéker twee centimeter verder. Maar dan gieren de banden weer en lijkt het hele bevrijdings verhaal zich in een impasse te bevinden. De mooie meneer komt bij mijn raampje staan en zegt vriendelijk: "Ik help je wel even", en begint te rukken. Uhm, aan mijn auto welteverstaan! "Naar vóór, naar áchter, naar vóór, naar achter!" roept de mooie meneer enthousiast. Ik doe braaf wat mij gezegd wordt. Ondertussen blokkeer ik de hele weg en er heeft zich aan beide kanten al een beste sliert auto's verzamelt. Met daarin écht aléén maar mánnen! Die allemaal glimlachen, ongelogen. Ze willen allemaal dit arme, domme vrouwke redden, die géén winterbanden heeft, en zo te zien ook niet weet hoe ze los moet komen. Hier en daar zie ik al enkele portieren open gaan, echt waar. Ik kom langzaam los, en de mooie meneer wordt nóg enthousiaster: "Jaaahaaa! Jaahaaa! Bijna! Jaaaaah!" Ik zeg: "Oh, wat bent u een engel! U bent een kérstengel! Heel erg bedankt!" "Uiteraard! Graag gedaan." En hij is toch zo gewoon gebleven, je snapt het niet. De mevrouw met de peuter op de arm roept: "De mátten! Niet die mátten verketen!" En werpt ze door mijn open raampje. Ik blijf maar roepen dat er zulke áárdige mensen in Grote Stad wonen (terwijl de buurt waar ik werk niet echt hoog staat aangeschreven bij de politie, zeg maar) De dame en de mooie meneer blijven mij uitzwaaien tot ze me niet meer zien, en ik rijd met een gelukzalige glimlach richting huis: hartverwarmend!

Dat je -gelukkig is de snelweg ietsje beter begaanbaar, en durf je op sommige stukken zelf hónderd km per uur- een vrachtwagen inhaalt. Blijkbaar kwam ik toch wat voorzichtig over, want zodra ik langs de vrachtwagen heen ben, knippert hij met zijn lichten dat ik naar rechts kan. Ik moet er hardop om lachen. Ja, het valt nog niet mee voor mij om de achterzijde van zo'n Ford Focus Station in te schatten, haha!

Dat je een leuke kerstavond hebt met je schoonfamilie met een vree(t)dzame maaltijd en gezelligheid. En dat je dan met ál je mannen thuiskomt, en je meldt dat je jonge heren die 'nepkadootjes' onder de kerstboom mogen uitpakken. Er zit voor allebei een Ipodoplader cq wekkerradio in. "Chill!!" En dat ze dan allebei spontaan hun scrupules opzij zetten en jou én Prins allebei stralend en blij een dikke klapzoen geven. (dat is toch al weer een hele poos geleden voor beiden). Het was de kers op de taart, heerlijk. Hartverwarmend!

Fijne dagen en geniet van wat je hebt!

1 opmerking:

  1. Wat een heerlijk stuk!
    Dat idee van de nepcadeaus vind ik briljant! Dat ga ik volgend jaar van je lenen ;-)

    Fijne kerst!

    BeantwoordenVerwijderen