vrijdag 23 september 2011

Transformatie

Een aantal jaren werkte ik met pubers. Ik vond het geweldig. Het waren geen gewone pubers. Allemaal hadden ze al een lange weg achter de rug met verwaarlozing, mishandeling, verslavingen of ander geweld. En toch waren het nog steeds 'gewoon' pubers. Mooi was het werk, soms met een heleboel gedoe, soms met tranen, soms met hysterische lachbuien. De testosteron en oestrogeen vloog me om de oren, nooit was het saai. Het was niet altijd léuk, soms was het gewoon zwaar, soms zelfs verdrietig. Regelmatig hilarisch. Pubers, ik ken ze in alle soorten en maten. Thuis had ik twee kleine kroelkontjes, die mij adoreerden. Met van die zachte velletjes en grote verwonderende en bewonderende ogen. Met hier en daar een bui, natuurlijk. Het temperament van Jongste was niet mis te verstaan. Oudste deed eigenlijk nooit zulke uitzonderlijke dingen, die leek precies op zijn vader: Behoorlijk steady trad hij het leven tegemoet. Ofwel: ze waren de zonnetjes in mijn leven. 

Tegen de puberteit zag ik niet op. Ik vond het juist interessant. Wat zou me te wachten staan? Een hoop herrie of zou het rustiger verlopen? Ik ben van mening dat het in gesprek met elkaar blijven één van de meest belangrijke dingen in het leven van een puber en zijn ouders is. Dan komt alles goed. Daarbij mijn kennis die ik had opgedaan in mijn werk met pubers: Mij zouden ze de kachel niet aanmaken en de pies niet lauw.

Mijn hemel. What was I thinking? Niéts heb ik aan die opgedane kennis, helemaal niets! Het zit me ook niet in de weg, maar het levert ook helemaal niets op. De trukendoos is leeg, ik ken geen andere kunstjes meer. Een klein dieptepunt deed zich afgelopen zondag voor, met als klap op de vuurpijl gisteravond. Want..

Dit hoopje mens..
Dit dótje..
Dit troetelbeertje..
Dit menneke...


.. heeft zich ontpopt tot, tot een 
mónster!


Een mormel waar geen land mee te bezeilen is, geen normaal gesprek mee is te voeren, die zijn rommel per definitie niet opruimt, je niet aankijkt, maar langs je heen kijkt, zijn schouders ophaalt als jij boos bent, zijn ogen ten hemel slaat als jij alleen al zijn náám noemt, zucht en steunt als je langer dan één minuut achter elkaar tegen hem praat, applaus wil als hij de tafel heeft gedekt, een rode loper verwacht als hij op tijd thuis komt, een staande ovatie verwacht als hij zijn kamer heeft opgeruimd en een schouderklop als hij een leeg pak heeft weggegooid in plaats van in de koelkast terug heeft gezet. En die me regelmatig (lees: dagelijks) tot waanzin drijft. Gelukkig heb ik mijn werk. Daar ga ik heen voor mijn rust.


En het ergste van alles is misschien nog wel 
dat hij bijzonder veel op mij lijkt..!

9 opmerkingen:

  1. Toen oudste begon te puberen zei mijn vader:"Nou Sanneke, je krijgt een sigaar uit eigen doos".

    Eén troost, het gaat echt over en er komen echt betere tijden. Voor kind en ook voor mama.

    Voor nu, heel veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. *Schatert*

    Oh ik lees het al, da's gewoon een gemiddelde puber die puber van jou! ;-) Het lijkt wel of al die pubers ergens een gebruiksaanwijzing (zij wel!) hebben liggen waarin staat hoe je je moeder het snelst in de gordijnen jaagt. Hier gaat het al net zo, ik voel me regelmatig de domme doos in het hele plaatje.





    Maar troost je: het komt goed! ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. oh :-D hihihi heeel herkenbaar....
    heeel herkenbaar , helaas ;-)
    een van de oudere collegaatjes zei tegen me meid hoe lang is het al zo?? het duurt 3 jaar dan komen ze weer op aarde terug en worden weer ehmm mens (ipv monster)
    houd moed!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hihihihi Heel herkenbaar :-)
    Maar met ons is het ook goedgekomen toch ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Argh... het schijnt over te gaan, alleen weet niemand wanneer. Ik knijp in m'n handjes met onze pubers; nog geen dramatische taferelen, terwijl oudste bijna 18 is...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Troost je, 't komt goed, vroeger of later.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Tja, en ze kunnen er dus echt niets aan doen schijnt, want die ene hersenkwab is nog niet klaar. Tsss, gemakkelijk excuus. Enne: sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een leuk blog...!
    Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. :D Goed. Ik wacht wel af. In die fase zit ik nog LANG niet (laat me even in die waan, haha)

    BeantwoordenVerwijderen