zondag 11 december 2011

Lui wief

In beginsel ben ik een donders lui wief. Ik kan het ook niet helpen, ik heb waarschijnlijk de genen geërfd. Maar in tegenstelling tot de voornoemde ontmaskering, kan ik mij zeer goed voor doen als zijnde Bezig & Druk. Nu bén ik ook wel heel regelmatig Bezig & Druk, maar dat is geen keuze. Vaak, als mensen denken dat ik Bezig & Druk ben, ben ik éigenlijk aan het cocoonen. Want dáár ben ik heel erg goed in. Ik denk wel zo'n beetje de beste, eigenlijk. (Ik moet hier even zeggen dat ik het heb over mijn vrijetijdsmodus, niet als ik op mijn werk ben, natuurlijk. Ik heb werk voor 36 uur, en prop dit zo'n beetje in 24 uur. Maar dit geheel terzijde)


Vroeger. Vróeger was ik wel een Bezig Bijtje. Ik had áltijd álles 'aan kant'. De was was bijgewerkt en lag in de kasten in stapeltjes waar je met een lineaal langs kon. Als ik de ramen waste, waste ik meteen de valletjes (die had je toen nog) mee. En strijkte ze ook natuurlijk. Als ik de badkamer poetste, deed ik meteen de muren én het plafond mee. (Echt? Echt.) De kindertjes hadden schone kleertjes aan, zelden een opgedroogde snottebel, en werden op vaste (vooral váste) tijdstippen gevoederd, gebadderd, gepoetst en al wat dies meer zij. Ja, ik had het allemaal zeer goed onder controle. Jammer dat ik eigenlijk niet zo'n leuk mens was. Ik was een goede moeder, daar ben ik van overtuigd. Maar ik was niet zo'n leuke vrouw-van, zus-van, vriendin-van en dochter-van. Máár, ik had wel alles aan kant.


Nu ben ik zo'n twaalf jaar verder, en wat is de stand van zaken? Ik strijk nooit, alleen als het uiterst noodzakelijk is. (vanmorgen toevallig nog een kek rokje vergupt; te heet gestreken). Ik was zo'n 3 á 4 keer per jaar de ramen. (valletjes heb ik godzijdank niet meer) De badkamer, uhm.. moet ik het daar persee over hebben? De kinderen hebben nog steeds nimmer een opgedroogde snottebel, maar dat is niet mijn verdienste.


Ik merk dat ik veel minder geduld heb. Ook (of misschien wel juist) met de kinderen. Wel hier en gunder: ik heb óók een leven en ja, óók gevoel. Van nul tot honderd kan vooral Oudste goed momenteel, maar dat heeft ie niet van een vreemde. Zo staan wij meerdere keren per week als een stel kemphanen tegenover elkaar. Maar gelukkig kunnen we beiden ook heel snel van 100 naar 0. Of 5. Of 10, ook prima. 


Ontbijten moet eigenlijk van mij, maar ik ga er geen pressie meer op uitoefenen. Soms ben ik zelf al weg, soms lig ik nog tussen de zure lappen in bed als zij naar school gaan. Het probleem is van eigenaar gewisseld: Wanneer de jongens niet ontbijten, hebben zij honger, ik niet. Liever de keuze bij henzelf laten, dan een hoop strijd in de vroege ochtend. (Wij zijn geen van allen ochtendmensen, dus dat werkt niet) Lunch is hun eigen pakkie-an; Er ligt brood voor hen klaar, en in geval van nood wil ik wel een helpende had toesteken, maar ik vind dat ze oud & wijs genoeg zijn om zelf hun brood klaar te maken voor school. Avondeten wordt op zeer onregelmatige tijden opgediend. Op donderdag traint Oudste de E-tjes, en moet dus vóór 18 uur al weg, dus op die dag moet er op tijd gegeten worden. Bah, maar ja, niets aan te doen. Soms eten we om half zes, maar soms ook om zeven uur. Net hoe het uit komt. In de weekenden is het helemaal een ongeregelde bende. Ik bedenk me meestal om 18 uur dat ik trek begin te krijgen, en dan dus nog helemaal niet over het eten heb nagedacht. Slecht? Ja, een beetje wel en ook wel een bron van schaamte voor mij. Want diep- heel diep van binnen wil ik eigenlijk uitgebreid kokkerellen, en een heerlijk maal bereiden. Maar. Ik kan eigenlijk heel slecht koken. Dat is geen goede match, helaas.


In tegenstelling tot 'vroeger', toen ik alles (op het koken na dan, dat ging toen ook al niet al te best) helemaal tot in de puntjes geregeld had, ben ik tegenwoordig een prettiger mens. Met hier en daar een bui, ja, dat wel. Maar je kunt wel met mij lachen en ik sta vaker in de relax-stand dan in de stress-stand. Dat is wel fijn. Voor iedereen.


Nadat ik gisteren de gehele dag had lopen lantefanteren, op een verjaarsvisite na, vond ik dat het genoeg was. Het was zaterdagavond 21.45 uur, Prins was naar een feest, de kinderen waren hun eigen dingen aan het doen, ik keek om mij heen en vond het ineens zo'n zooi..! Als ik nu terug kijk, viel het eigenlijk best wel mee, maar ja. En áls ik dan iets doe, dan doe ik het goed. Over twee weken is het kerst, dus daar meteen maar iets aan doen. Nog geen kerstboom, maar die komt er mischien maar eens helemaal niet dit jaar. 


    


  

 



Wel jammer dat het dan ook meteen twee uur 'snachts is als ik klaar ben. Organiseren is niet mijn sterkste punt. Maar dat zei ik al..

9 opmerkingen:

  1. Wat een geweldig verhaal heb je vandaag geschreven.

    Coole foto's ook.

    Fijne zondag.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een geweldig verhaal heb je vandaag geschreven.

    Coole foto's ook.

    Fijne zondag.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hè wat is dit heerlijk geschreven...die voor en na foto's zijn jaloersmakend, die nafoto's met name. Toch wel lekker hoor om in zo'n flow te zitten, ik zoek nog even naar excuses! Fijne zondag, groet Roelien

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hier was het vroeger hetzelfde liedje hoor, moest ook alles strak liggen en staan en ja dat was er weer van huis uit ingeslagen hè?
    Vorig jaar was ik zo dom om mijn collega voor gek te verklaren toen ze zei dat ze haar keukenplafond te soppen omdat ik dacht dat ze een grapje maakte.... bleek ze het serieus te bedoelen... oei. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik moet zeggen dat ik vroeger ook anders was. Want als ik nu naar buiten kijk, lukt dat nog net door de vieze ramen, en dat was me vroeger nooit gebeurd.
    Maar wijsheid komt met de jaren, toch!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Zo herkenbaar allemaal , ik voel me soms ook zo'n lui wief en de foto's zijn dan wel leuk maar eromheen ligt alle aan de kant geschoven rommel .
    Echt waar !

    Ik wil ook nog even schrijven dat ik altijd van je blog geniet.

    groetjes Gea

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ontzettend leuk zoals je het beschrijft ;-) en uiteraard mooi resultaat!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Héél herkenbaar! Ohnee, niet helemaal, want ik ben dus nu al, in de fase van jonge kindjes, al een lui zief. Zo zit ik nu, terwijl alle kinders op school/ speelzaal zitten, hier te tikken en logjes te lezen ipv t huis aan kant maken, "want zondag komt er visite". ik voel ergens wel wat knagen, dat ik de ramen zou moeten doen, of de was, of de stofzuiger door het huis, maar euh... mag ik ook even alleen lummelen?

    :) nu nog daar helemala vrede mee hebben. want ik voel me wel een beetje schuldig.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. vroeger bij mij ook alles tot in de puntjes, nu..... wat minder, maar toch nog best oké!
    hahaha, hoe leuk, jouw verhaal is me op het lijf geschreven!! ;-))

    BeantwoordenVerwijderen