Mindfuck

Ik ben natuurlijk een vrouw van de wereld. Ik heb het goed voor elkaar. Een leuke vent, lieve kindjes, een mooi huis, een prettige baan, voldoende inkomen, een goede gezondheid en fijne mensen om me heen. What else do I need?!

Maar soms, heel soms, word ik overvallen door het "Is-dit-alles?"-gevoel. Niet zo vaak, gelukkig, want ik word er niet vrolijk van. Het is niet zo zeer dat ik méér wil, of zo. Maar soms komt het me allemaal zo nutteloos voor. (ai, dit klinkt wel heel depri)

Ik zag het DWDD-college door Professor Robert Dijkgraaf. Over het ontstaan van het universum. [klik] Stof tot nadenken, wat je er ook van vindt. Dat geldt ook voor de film What the bleep do we know? [klik] die ik een paar jaar geleden zag. En als ik dan kijk naar mezelf, hier zittend in het zonnetje, op een stoel, in mijn tuin, in Het Dorp, in Twente, in Nederland, in de Benelux, in Europa, in de wereld, op Aarde, in de Melkweg. Tja. Ik draaf door, ik weet het. Maar dat heb ik gewoon soms.. :-)

Als ik alles dan weer terug breng naar mezelf, naar het Ik, het Zijn, dan denk ik: why should I? Waarom maak ik mij druk over wát dan ook? Want dáár is het bijna altijd om begonnen. Soms heb ik de neiging om mezelf te serieus te nemen. En da's nie goed nie. Ik moet zeggen: het relativeert enorm om even helemaal uit te zoomen, en te zien wat ik daadwerkelijk bèn. En wat de mensen om mij heen dus ook zijn. Wij zijn niets. En tegelijkertijd zijn we alles. Want ik oordeel over jou, net zoals jij over mij oordeelt. En dat hoeft niet persee het stempel 'Oké' te krijgen. Dat wetende, trek ik mij daar 85 % van de tijd niets van aan; wat jij van mij vindt, is niet interessant voor mij. Maar die overige 15 % he.. Woei, die tijd is vele malen intensiever dan de overige 85% waarin ik vrijwel op de automatische piloot functioneer. En waarin ik ook wel diep doordenk over zaken, maar waar het relativeringsvermogen regeert. Wat fijn is. En wat mij maakt tot een dame waarmee niet valt te spotten, die graag haar mening doordrukt de discussie aangaat, precaire kwesties bespreekbaar maakt, en ja, ook oordeelt over mensen. Met name de mensen die een slachtofferrol aannemen, terwijl ze eigenlijk geen slachtoffer zijn. Vind ik dan he. En mijn mening is de waarheid. Op sommige momenten dan. En ja hoor, ik kan zeer goed alle kanten van de zaak bekijken, en dat doe ik dan ook. Maar alles is wel gekleurd door mijn mening. Gemauw, daar kan ik niet zo goed tegen. Heft in eigen handen, schouders eronder, en tieten vooruit. Dat is hoe ik een groot deel van de tijd ben en dat is ook hoe de meeste mensen mij zien.

Maar oeh.

Soms word ik ingehaald door mijn zelfgeschapen minderwaardigheidscomplex. Dan haalt de tijd mij in, en denk ik: Ik ben stom. Mijn haar zit raar. Waarom zeg ik dat? Waarom zeg ik dat niet? Wat ben ik eigenlijk lelijk. Wat heb ik rare voeten. Enzovoort enzovoort. En etcetera ook nog. Hoe dom. En hoe jammer ook. Want het brengt me niets. Ik dacht altijd, later. Later als ik groot ben, dan weet ik alles en dan gaat alles vanzelf. Nu ik groot ben, weet ik dat dat niet zo is. En dat dat goed is. Want: als je alles weet, dan kun je je ogen sluiten. Maar in die 15% van de tijd waarin zaken even niet zo lekker gaan, en ik op het Dorpsplein sta te schutteren, tussen mensen die ik al plus tien jaar ken, te midden van allemaal bekende gezichten en ik me erg bewust van mezelf ben. Ja, dan denk ik: life sucks! Wat nergens op slaat, want het leven is mooi. Mooi in al zijn facetten. En -gelukkig-: niemand die het ziet. Want ja, omdat ik soms wat rechtlijnig kan overkomen, heb ik -onbewust- het imago van ongenaakbaar aangemeten. Waarin ik mijn kin hef, en wat superieur (denk ik) om mij heen kan kijken. Wat in feite niets meer is dan een pose. Want onder dat masker staat een klein meisje die zingt: See me, feel me, touch me, heal me. [The Who]. Is het niet sneu? Ja, dat is het.

Maar toch. Ik ben -in the long run- wel blij met wie ik ben. Met al zijn ingewikkeldheden. Diepe dalen, maar daartegenover staan hoge toppen.

Zo. En nu is Oudste net gearriveerd van het voetbalveld, en gaan we samen boodschappen doen om daarna samen te gaan koken. Wat een unicum is. Prins en Jongste zijn het hele weekend naar de cross, en dus gaan Oudste en ik beiden ons eigen gang, en lassen we wat quality-time in. Een paar uurtjes samen, waarin we elkaar ontmoeten, en daarna weer ieder ons weegs gaan. wat goed is. Hij aan de boemel, en ik zal eens aan de was beginnen die het hele weekend al ligt te krijsen dat ie opgevouwen en weggeruimd wil worden. Waarna ik misschien -misschien- zelfs nog wel ga opruimen in huis.En als dat klaar is, dan is het wel middernacht.

In het Hier En Nu is't altijd wel goed toeven.