Zunne en schaa*.

Soms kan ik maar niet geloven hoe verschillend onze jongens ten opzichte van elkaar zijn. En ja hoor, natuurlijk weet ik wel dat ze geen klonen van ons zijn, dat ze hun eigen persoonlijkheidje hebben en dat soort verhalen. Ik denk dat je met opvoeding een heleboel kunt doen (of verknallen), maar ik geloof toch dat kinderen zélf al een blauwdruk zijn, die je slechts voor een klein gedeelte in kunt kleuren. Voor de rest bepalen ze zelf wel welke weg ze op gaan en hoe ze later in het leven komen te staan. Want een gedegen opvoeding in een warm nest staat nu eenmaal nooit garant voor een evenwichtig volwassene er bij, later in de maatschappij. En ja, veel kinderen wonen in een internaat of pleeggezin omdat hun ouders niet in staat waren om ze zo'n gedegen opvoeding en warm nest te geven. En natuurlijk hebben deze kinderen een grotere kans op een wat minder stabiele toekomst. Maar ze groeien echt niet allemaal voor galg en rad op, ik ken er een heleboel die 'gekozen' hebben om aan de goede kant van de samenleving te gaan staan. Helaas ken ik er ook een flink aantal  die niet bij machte waren om dat te doen. Maar ik ken ook mensen die een prima jeugd hebben gehad en toch niet 'op het rechte pad' zijn gebleven.

Hier, in de zee van testosteron waar ik elke dag door heen waad, waar het dak soms bijna van het huis knalt, de sponningen hier en daar wat verwrongen zijn en waar soms harde en rake woorden vallen, vraag ik mij soms wanhopig af of we het allemaal wel goed doen, Prins en ik. Want het woord 'Puberperikelen' dekt de lading allang niet meer. 'Duizend bommen en granaten' komt dichter in de buurt. En ja hoor, ik weet dat het allemaal weer over gaat. Ik weet dat pubers zelf in de eerste plaats het meeste last hebben van hun gemoedstoestanden. Ik weet dat je 'in gesprek' moet blijven met elkaar. Ik weet dat je 'respect' op de eerste plaats moet houden.

Ik heb jaren met pubers gewerkt. Pubers die géén warm nest hadden. Pubers die door hun eigen moeder op hun 16e 'weer eens' opgezocht werden, na jaren stilte, en die vervolgens door die zelfde moeder na een aantal weken weer net zo hard keihard in de steek werden gelaten ("Je was eigenlijk ook maar een neukfoutje"). Bijna-pubers (12 jaar) die onder toezicht gesteld moesten worden, maar waarvan de moeder zelfs niet de moeite nam om voor de rechter te verschijnen, al was het maar voor de steun voor het kind. Pubers die nooit op verlof konden, gewoon omdat ze geen plek hadden om naar toe te gaan. Die zelfs met kerst achterbleven, terwijl de rest van de groep naar hun (pleeg-)gezin ging. Pubers die -zo zei hun vader- welkom waren om op weekendverlof te komen, maar die in die weekenden ondertussen met die zelfde vader onder de brug in een middelgrote plaats moesten slapen. Pubers die door het lint gingen vanwege problematische familierelaties, daar door in de afzondering terecht kwamen en met het elastiek van hun onderbroek probeerden zichzelf te wurgen. (In tien minuten kom je een heel eind) Hechtingsproblematiek, persoonlijkheidsstoornissen, antisociaal gedrag en verwrongen seksualiteitsbeleving all over the place. I've seen it all. Na vijf jaar in dit werk, kwam de leeftijd van mijn eigen kinderen te dicht bij de leeftijd van de kinderen in de internaten. Ik kon het niet zo goed meer scheiden en mijn gevoel ging te veel meespelen. Van medeleven is nog nooit iemand slechter geworden, maar ik kon mijn professionaliteit niet meer garanderen. Gelukkig was er nog een hele wereld voor mij te ontdekken in de gehandicaptenzorg. Waarmee ik maar wil zeggen: Ik weet best iets van kinderen af.

Maar ja.

Hoe gek ik ook met de kinderen was, het waren niet mijn kinderen. Niets, he-le-maal niets heb ik aan mijn ervaring in de jeugdzorg. Ik heb er eerder last van, lijkt het wel. Ik moet zeggen: Pubers in huis is nooit saai. Geen dag is hetzelfde, geen dag gaat rimpelloos voorbij. En er mág gepuberd worden hier in huis, heus en echt waar. Maar hallo. Ik ben ook maar een mens. Met gevoel. En met chagrijn. En met een kort lontje op zijn tijd. En met fouten vooral; véél fouten. Ik doe ook maar wat, ik klooi maar wat aan. Ik probeer de jongens een warme, stabiele jeugd te geven. Helaas is dat stabiele niet altijd mogelijk. En gelukkig ook maar, want dan is het wel een hard gelag in de Echte Wereld, straks.

Maar ik ken bijna geen twee mensen die zóveel van elkaar verschillen als Oudste en Jongste. Het was wat handiger geweest als ze wat meer van elkaar hadden. Waar Oudste de getapte jongen lijkt, altijd in voor een praatje of gebbetje, vlotte babbel en ogenschijnlijk Solid as a Rock, is Jongste wat meer op zichzelf, graag thuis, de kat wat meer uit de boom kijkend. Maar de binnenwerelden van deze twee manspersonen zijn juist omgekeerd van wat je zou verwachten van hun uiterlijke verschijning en hun gedrag in het openbaar. Jongste blaakt van het zelfvertrouwen, krijgt maar niet genoeg van opscheppen hoe goed hij wel niet is tijdens zijn cross-belevenissen of hoe hij in zijn eentje op zijn zelf bijeen gespaarde racefietsje de Dorpse Berg bedwong, en daar bij fluitend een groepje volwassen wielrenners passeerde. (en toch zo gewóón gebleven, je begrijpt het niet) Oudste vindt grote groepen eng. Hij stapt er wel in, gaat er wel op af, maar met knikkende knietjes, die niemand ziet. Hij draagt veel op zijn schouders, hij vindt zich zelf niet zo bijzonder, of erger: Hij vindt zichzelf bij tijd en wijle niets waard. Hij is onzeker en weet soms niet waar hij het zoeken moet. Die onzekerheid verbergt hij achter een enorm grote mond tegen zijn ouders en grappen en grollen met mensen die hij kent. Hij kan erg slecht omgaan met alles wat wel eens op kritiek zou kúnnen lijken.

En allebei zijn het hartstikke lieve en leuke jongens. Soms kunnen ze dat bijzonder goed verbergen, maar onder al die poses, vooruitgestoken borsten (met haar), donderwolken, schoenmaatjes 41 en 43, pukkels, scheldkanonnades en -soms- enórme zweetwalmen zitten MIJN kindjes. Mijn bloedjes. Mijn allesies. De twee mensen waarvoor ik mijn leven zou willen geven. Bóven alles wil ik dat zij gelukkig zijn en blijven.

Maar hee, ondertussen ben ik er zelf natuurlijk ook nog. Wij zijn geen Bona-gezin. Bij ons gaat er regelmatig eentje langs het randje, zowel de jongens als Prins of ik. Geen harmonieuze avondmaaltijden elke avond (heus wel eens een keertje wèl, hoor.) Maar niets menselijks is ons vreemd. En hoe het soms ook knalt hier, hoe wanhopig ik mij soms ook voel. Ik Ben Trots Op Ons. Op ons alle vier.


En nu maar hopen dat onze geplande barbecue vanavond zonder al te veel kneuzingen of bloedvergieten
verloopt.

* Zon en schaduw