zaterdag 24 november 2012

Veranderingen.

Vandaag 17 jaar geleden hebben wij de gansje dag doorgebracht in het ziekenhuis. De details zijn gelukkig ietwat in onze vergetelheid geraakt, maar om 21.25 uur was ie er dan: Oudste. Ze-ven-tien jaar geleden.  Ik kan het maar nit geloven, dat ik alzo'n oud kind heb. Ik, het meisje. Nou ja, nu kan ik  mijn jeugdigheid niet meer met goed fatsoen aan de benen blijven hangen.

Gisteravond werd hij voor het eerst jarig zonder dat wij in een straal van tien meter in de buurt waren.  Natuurlijk feliciteerden wij hem via whatsapp, maar het was op de een of andere manier weer een klein soort van afscheid nemen van een ritueel. Toen hij thuis kwam, waren wij allang onder zeil. Wel bliefde hij vanmorgen een ontbijt op bed, een ritueel wat eigenlijk al een jaar of drie uit de gratie was, met name om praktische redenen: het was natuurlijk al een hele klus om überhaupt op tijd op te staan om naar school te gaan, maar een ontbijt op bed zou daar nog meer tijd bij snoepen, dus dat werd niet echt meer gewaardeerd. Vandaag is hij vrij en werd op mijn verzoek een bestelling geplaatst. Via whatsapp, natuurlijk, we moeten met onze tijd mee. Het ontbijt werd gelukkig wel live geserveerd, met dikke klapzoenen en een ouderwetse omhelzing, heerlijk.

Nu is hij met zijn maatjes naar de voetbal; Prins zal de wedstrijd aanschouwen en hopelijk winnen ze.  Daarna natuurlijk de nabespreking in de kantine, en waarschijnlijk zal hij thuis komen als wij alweer weg zijn.

Wij hebben namelijk feest vanwege het vijftig jaar bestaan van de stichting waar ik werk, en daar wordt flink uitgepakt. Toen de datum van dit feest bekend werd, moest ik natuurlijk wel even slikken. Ik besloot met Oudste te overleggen. Heel nuchter zei hij:"Nou, als je je werk belangrijker vindt dan mijn verjaardag, ga je daar toch naar toe." Auwtsj. Uiteindelijk zijn we tot een goed compromis gekomen. Hij viert vanavond met zijn maatjes zijn verjaardag hier, en gaat daarna met hen allen stappen. Leuke bijkomstigheid is dat je -als je jarig bent- je zes mensen gratis mee naar binnen mag nemen. Dus eigenlijk kwam het ook nog wel weer goed uit, en komt de familie morgen feest vieren. Iedereen blij.

Maar toch, op de en/of andere manier heb ik het gevoel dat ik alleen maar afscheid aan het nemen ben. Afscheid van rituelen, van wat eens 'normaal' was tijdens verjaardagen, van de jeugd van de
jongens zeg maar. De tijd dat ze hier thuis wonen ligt verder achter ons dan voor ons. Binnen nu en tien jaar wonen Prins en ik weer met ons tweeën.. En hoe ik ook soms de zooi, het kabaal en de roering in huis vervloek, ik denk dat het donders saai wordt. Enja hoor, tien jaar duurt nog heel lang, maar My Goodness, kijk maar eens hoe snel die zeventien jaar van Oudste zijn voorbij gevlogen.

Natuurlijk is een verjaardag van je kind net een anders al andere dagen. Je wordt wat melancoliek, je staat iets meer op standje 'open', denk ik. Maar als ik eerlijk ben, word ik me meer en meer bewust van  tijd, en dan met name hoe snel die voorbij gaat.

Voordat ik nu helemaal in een zwart gat zak, ga ik maar even lekker uitgebreid douchen, misschien
nog een klein dutje en dan vanavond maar eens enorm met de voetjes van de vloer. Want wat is er mis met een opstapplaats, speciaal voor ons gecreëerd hier in Het Dorp, op vijf minuten fietsafstand? Niets, helemaal niets. We kunnen rollend naar huis, als het moet. We vieren dan maar dubbel feest, en Oudste ook, alleen op een andere plek..!

5 opmerkingen:

  1. van harte met je oudste! Wij vieren vandaag de verjaardag van m'n schoonvader, 86 is de goede man.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Gefeliciteerd! *smak*

    Ik ben erg goed in afscheid nemen gelukkig. Maar ik denk dat ik me wel kan voorstellen dat het lastig is, weer verder loslaten.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Gefeliciteerd met je oudste! En tja ... als verandert continu. Dus ook de manier waarop verjaardagen gevierd worden.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Gefeliciteerd nog maar eens een keertje! Ja, tijden veranderen zo snel op deze leeftijd! Ik voel me ook met grote regelmaat melancholisch worden als ik besef dat ze hier over uiterlijk een jaar of vier allemaal het huis uit zijn...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wow.... zeventien is ie al.... Alsnog proficiat!! Trotse mam... ;-)

    BeantwoordenVerwijderen