donderdag 1 november 2012

Zonder wrijving geen glans

Wat een zeikerig weekend heb ik achter de rug. Soms heb je dat alles gewoon even tegenzit. Het is maar net hoe je daar zelf mee om gaat; ga je zwelgen in je 'ellende' (voor zover je ook van 'ellende' mag spreken) of draai je de situatie naar je hand. Soms komt alles gewoon even samen en dan kan ik het even niet zo zonnig en positief inzien. En dus was afgelopen weekend voor mij even een zwelg-moment.

Prins en Jongste waren zaterdag de hele dag weg. Naar de cross. Prima, kan ik mee leven, dat ze zoveel weekenden per jaar niet in 't hoes zijn, maar soms is er een kleine overload en zijn er net even teveel weekenden achter elkaar dat ze de boer op zijn. Afgelopen weekend was zo'n weekend: liever even niet. Maar ja. Afspraak is afspraak. Als kers op de taart brachten ze zaterdagavond een hele stoet mede-crossliefhebbers met zich mee. Wat leuk & gezellig was, maar ik had het graag even van te voren geweten. Gewoon, dan wéét ik dat. Voor het zelfde geld zit ik al in mijn pyamaatje. Wat niet zo was, maar het gaat om het idee. Ik word dan een beetje narrig dat Prins dat niet even bedenkt, terwijl hij onderweg is. Terwijl de reis toch twee uur duurde. En als hij dan ook nog eens niet snapt wat ik bedoel, ben ik helemaal niet meer te harden.

Ik had de hele dag ook al behoorlijk strijd met Oudste gehad, en dat is sowieso al iets in de categorie 'Niet Leuk', maar het was net even op het verkeerde moment.(alsof daar een goed moment voor is, maar ja) Soms schakelt mijn knopje 'Gedegen Ouderschap' gewoon even uit, omdat mijn trukendoos soms leeg raakt. Dat was dus ook zaterdag. Terwijl we de dag zo goed waren gestart. Juist dan komt het net even iets rauwer binnen, lijkt wel.

Ook zat ik al een week of wat te wachten op geld waar ik gewoon recht op had. Het steekt me als mensen dan niet even melden van: "Hee, ik zit eventjes krap, maar het komt er aan, als je het niet erg vind." Dat gevoel wordt razendsnel groter; bijna met elk uur dat het langer duurt of dat je niets hoort, zeg maar. Ik heb mij daar vreselijk over opgewonden. Gewoon even een belletje en dan weet ik in ieder geval dat er aan gewerkt wordt: ik vind het dan echt niet erg om iets langer te moeten wachten.

Zondagochtend versliep Oudste zich. Hij moest namelijk om negen uur bij mijn vader zijn om de Wedstrijd Der Wedstrijden bij te wonen: Feyenoord- Ajax. Mijn vader belde ons wakker, met de vraag of Oudste al onderweg was. Nee dus, omdat meneer het nodig vond om zaterdagavond naar de bar-dancing (oh, wat een heerlijk jaren 80-woord!) te gaan twee dorpen verderop en dus bij nacht & ontij thuis was gekomen. Wij hebben vaders geadviseerd om dan maar gewoon te vertrekken, aangezien hij een half uur hier vandaan woont en er nog 7 andere mensen stonden te wachten. Oudste rommeldebommelde met een hoop bombarie van de trap af, en wilde in de trein stappen. Met de chipkaart waar óns saldo op stond. Nee dus. Helaas, pindakaas. Zo Moord-en-Brand & Duizend-Bommen-en-Granaten hij zaterdag was, zo klein, zacht en lief was hij zondagochtend. Ja, hij wilde álles voor me doen. Ja, hij zóu zijn kamer opruimen op het moment dat hij weer thuis was. Ja, hij zou donderdag en vrijdag op de fiets naar school (28 km verder) gaan, zodat het geld er weer uit was. Neen. Allemaal mooie beloften en praatjes, maar nee. Niet meer. Te ver was hij gegaan, de afgelopen periode. Véél te ver. Hiér is de grens: Struikel er maar even over. Dat deed hij. Hard.
Maar toen bedacht hij dat iemand hier uit Het Dorp óók naar Rotterdam zou gaan vandaag: Misschien kon hij nog een lift krijgen. Of hij deze persoon mocht bellen. Je doet maar. En ja: geluk had ie. (eerlijk gezegd was ik daar stiekem ook wel blij om, ik voorzag al een sombere zondag met een grumbly Oudste: Niet het toppunt van gezelligheid)

Terwijl Prins en ik nog een beetje giftig zaten na te praten, nadat Oudste was vertrokken, zag ik op mijn Rabo-app dat meneer ook voor het gemak maar even zijn geld voor de telefoonrekening had opgenomen, de avond ervoor. Dat was dus echt de druppel. Toen was ík 'Wel-Hier-en-Gunder &Duizend-Bommen-en-Granaten'. Gelukkig had Oudste het grootste deel nog over, maar de moed zakte mij wel in de schoenen. Hoe de hel moet je zulks soort volk opvoeden!? Op zulke momenten twijfel ik enorm aan mijn ouderschapskwaliteiten en denk ik: Ik had het ánders moeten doen. Maar hóe?!

Prins en ik besloten dat we er een leuke dag van moesten maken en verlieten het pand. Op naar de ... koopzondag! Naja, normaal gesproken willen we daar nog niet dood gevonden worden, maar nood breekt wet, en dit was wel echt een noodsituatie. :-)
En daar, in de Grote Stad, op een terras, met een wijntje/biertje, in de zon, onder de terrasverwarmers, te midden van mensen die ook zaten te genieten, kwamen we onszelve weer tegen. Soms is er een beetje een interhuwelijkse kink in de communincatie: die werd zondag weer gladgestreken. Heerlijk was het. Dat was ook het point of return, bleek later.

Zondagavond hebben we een Goed Gesprek gevoerd met Oudste, waaruit hij nu eens niet wegliep, en die maandag in de auto werd voortgezet. Ik kreeg mijn geld. Oudste is gezeglijk aanwezig. Jongste fietst overal vrolijk tussendoor met zijn blije gemoed, wat een heerlijk joch is het ook. Ik had een wat rustiger week voor de boeg (want ja: ook dat trekt een wissel, weet ik). Ik had een fikse woordenwisseling met mijn directe collega, in bijzijn van Baas, waarna verschillende zaken eens goed werden uitgesproken, en waar Baas later op terug kwam, met bevestiging naar mijn persoon. Ik had gisteren een motiverende werkconferentie. Ik had vanmorgen een inspirerende training voor mijn werk. Ik kreeg een compliment van een mededeelnemer dat ze me zo positief vond en met aandacht naar me had zitten luisteren. Ik kwam thuis in een fijn schoon huis (hoezee voor de hulp). En! Mijn nieuwe winterjas werd bezorgd. En ik heb de hele middag gewoon vrij! Het voelt een beetje als spijbelen omdat het team vanmiddag moet vergaderen zonder mij (voor de tweede keer op rij), maar ik heb besloten niet te komen na de training en niemand verwacht mij daar. En morgen ga ik een extra ochtendje naar het werk, omdat ik nog veel achterstallig werk heb liggen, vanwege al die buiten-activiteiten. Gewoon, omdat het kan en omdat ik er zin in heb (en maandag weer met een leeg bureau kan starten)

Wat raar en tegelijkertijd mooi is het toch, hoe je leven soms wendingen kan nemen. Ogenschijnlijk zonder dat je daar zelf iets aan doet,  maar ik weet echt wel dat je een heel groot deel van dit soort zaken die je 'overkomen' vaak zelf in de hand hebt. En soms moet je gewoon even in de stront roeren. En dan kómt die stront soms even tot aan het plafond, nou én. Een Ballerinadoekje en een emmer sop doen soms wonderen!

7 opmerkingen:

  1. Na je 1e regel dacht ik: 'Zo, dat is een lekkere binnenkomer!' ;-)
    Het is herkenbaar hoor, soms móet je gewoon weer even je pubers aan hun oren trekken (figuurlijk graag) en de grenzen weer even herbepalen. En ja, soms móet je gewoon weer even bewust quality time met je man zoeken omdat je zo druk bent met ál die andere dingen.
    Wat super dat je op de training zo'n compliment kreeg, daar kun je mooi mee verder! Fijn weekend Evelyn!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoewel ze zelf continue op allerlei toetsenbordjes zitten, blijkt het elke keer weer nodig om die pubers zelf handmatig even te 'resetten', dat ze dat nou zelf niet kunnen!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Potjeverdikkeme, wat een gedoe zeg allemaal. En je weekend begon nog wel zo goed met die overwinning. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ha fijn, bloggen, dat lucht op :-) en met dat opvoeden doe je 't niet verkeerd hoor, ik ben ook vak genoeg behoorlijk uit mijn slof geschoten (en nog ....)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Oh jah, zooo herkenbaar, dat van uit je vel kunnen springen en wat leke minuut dat het langer duurt ook echt erger voelt, terwijl een klein berichtje erover zo een andere wending had gebracht.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Met dank aan Linda, genoten van je heerlijke stukjes.

    fijn weekend
    groetjes Bep

    BeantwoordenVerwijderen