Lapzwansen

Vroeger he, vroeger was ik über-georganiseerd. Een beetje op het gillend gekmakend af. Dat was wat overdreven. Hoeft niet. Maar nu he. Nu ben ik über-ongeorganiseerd. En nee, dat bevalt me ook niet. Voor geen meter niet.

De gedragskundige op mijn werk zei van de week tegen mij: "Ik vind het ongelofelijk hoe chaos en organisatie zo verenigd kunnen zijn in 1 mens." Daar bedoelde ze mij dus mee. Enerzijds heb ik overal lijstjes, bakjes, tasjes, schriftjes en mandjes voor, maar anderzijds ben ik zo chaotisch (of liever: lui) dat het niet mooi meer is. Vooral thuis. Op het werk kan ik het nog wel een beetje verbloemen (klein beetje maar hoor). Maar thuis: het is verschrikkelijk.

Toen ik nog alles op een rijtje had, (haha) wist ik blindelings alles te vinden. Knoop er af? Ik heb de reserve nog wel. Punaise/paperclip/naald nodig? Die liggen in dat laatje, bakje of mandje. Nu heb ik nog steeds wel alles georganiseerd,op een bepaalde manier, maar dan op een -zelfs voor mij- ondoorgrondelijk systeem. En dat is jammer. En het kost veel tijd.

Over tijd gesproken: die verkwansel ik ook maar alsof ik het eeuwige leven heb. Op een vrije dag kan ik mij maar niet aanzetten tot douchen en aankleden. Ik doe het wel, uiteraard, maar meestal is dan de ochtend al voor driekwart voorbij. In diezelfde tijd had ik 'vroeger' dan al de plee geschrobt, de planten water gegeven, drie wassen gedraaid (en gevouwen) en de boodschappen binnen. En als eerste mezelf toonbaar gemaakt, natuurlijk. Het staat wat gek, in je badjas naar de supermarkt.

Het is niet dat ik terug wil naar mijn overgeorganiseerde zelf. Ik denk namelijk dat ik nu een leuker en misschien zelfs wel beter mens ben. Maar een klein beetje van 'vroeger' zou wel fijn zijn. Want wat is er heerlijker dan een opgeruimd en schoon huis? Bijna niets. Het is niet dat we hier aan de vloer blijven plakken, maar het kan er mee door. En dat is dat. En dat is jammer.

Ik ben gestart met het ontrommelen van dit huis. Nee, daar zit geen systeem in, nee. Maar het vordert langzaam (heel langzaam) maar gestaag. De kledingkast waar mijn en Oudste's kleding zich bevindt, heb ik een paar weken terug al onder handen genomen. Vijf (5!) vuilniszakken vol zijn er uit. En: het lukt om het een beetje bij te houden. Nergens meer bergen met kleren van mij, ik ruim alles direct op. En dat koester ik. En dat gaat goed. Dat zou toch ook moeten kunnen met de rest van het huis? Alleen: hoe?! Vorige week zondag dook ik op de rommelkast op zolder, en daar kwam ook enorm veel zooi vanaf. Hoe heerlijk: weg met de bende! Maar het betekent wel dat ik alle kasten, laatjes en mandjes door het hele huis moet aanpakken. En hoe graag ik dat ook wil, het lukt niet zo goed om dat  door te zetten. Aan de andere kant: elke maand een kast is aan het eind van het jaar ook een veel opgeruimder huis.

Vroeger was er geen internet. Ik ken mezelf: ik kan mezelf totaal verliezen in de wereld die internet heet. Vooral sites en blogs die gaan over wonen, organiseren en creativiteit verslind ik. En daarnaast uiteraard ook de gewone huis, tuin en keukenblogs. Die vind ik misschien nog wel het leukst van alles. Maar wat een tijdverslindende bezigheid is dat zeg. Als ik een Bucketlist had, zou daar op staan: een week zonder internet. Wat een tijd zou ik overhouden zeg!

Maar ja. Ik heb geen Bucketlist.

:-)

Iemand nog tips?