zaterdag 6 juli 2013

Opzij, opzij, opzij.

Deze week was een gekkenhuis, oneerbiedig gezegd. Ik heb een aantal keer deze week gedacht: What the fok was er ook alweer zo leuk aan mijn werk? En waarom krijg ik dat verdammte to do lijstje niet af? En waarom wil iedereen de hele tijd van alles van mij? 

Deze week stond volledig en al in het teken van mijn werk. Het begon vrijdag al. Toen had ik wat mot met Prins. Hij verweet me -terecht- dat ik wel heel erg veel met in werk bezig was. Die kwam binnen. Juist misschien wel andere het feit dat hij gewoon gelijk heeft. Maar tegelijkertijd ook omdat ik niet anders kan en niet anders wil. Hm, nou ja, ik wil natuurlijk wel anders, maar het zijn roerige tijden in de zorg en dat brengt een enorme stroom werk met zich mee.

Zaterdag kreeg ik al bijtijds een appje van Baas: wat een goed artikel! Ik had die week er voor een journalist ontvangen en het een en ander over De Stichting vertelt. Toen mij aan het eind werd gevraagd of ik een idee had voor een foto bij het artikel, meldde ik dat een van onze bewoners al dertig jaar -zo lang bestaat deze woonlocatie al- hier woont. Misschien kon hij hem interviewen? Hij vond het een goed plan en zo kwam er een enorme foto van 'Piet' in de krant, met daarnaast een enorm artikel. Maar echt ENORM. Omdat ik in een andere regio woon, kon ik het artikel niet lezen, en vroeg mijn baas dus om er een foto van te maken. Hij had drie foto's nodig om het volledige artikel in beeld te brengen. Kicken!

Zondag bezocht ik een voorstelling waarin een van de dames uit in team een behoorlijke zangpartij voor haar rekening nam. Wat mooi om haar eens op die manier te zien. Onze avtiviteitenbegeleidster was er ook met een aantal bewoners, en uiteraard heb ik haar geassisteerd bij de logistieke kant van het verhaal. Best een klus, met twee wandelaars en vier rolstoelers.

Maandag was ik voor de projectgroep in Overijssels Provinciestadje 1. De projectgroep die deel uitmaakt van een enorm project waar plus honderd mensen van onze Stichting aan deelnemen, en die opgezet is om onze Stichting WMO-proof te maken. Een hele klus. Omdat ik onverwacht vroeg vrij was daarvan, ben ik naar huis gegaan enen nog een paar uurtjes thuiswerk verzet.

Dinsdag was een 'gewone' werkdag. 'gewoon' betekent in dit huis dat ik Oudste kan meenemen,omdat mijn werktijden gemakkelijk te voegen zijn naar die van hem, zodat hij treingeld uit kan sparen. Dat ik daar dan godsgruwelijk vroeg voor op moet staan, daar klaag ik maar niet over. Dat doet Oudste ook niet. Alleen bleek de printer stuk aan het einde van een alweer propvolle werkdag, vlak voordat ik wilde vertrekken. Niet leuk. En vervolgens deed de auto het niet. Wat?! Een nagelnieuwe auto? Die het niet doet?! Inderdaad. En dat terwijl ik had bedacht om samen met Prins bij thuiskomst de wekelijkse boodschappen te zullen gaan doen. Een appje naar Oudste, en vervolgens een gefrustreerd telefoontje naar Prins. Die hoorde mij zo eens aan. En zei. Rammel eens aan het stuur? Uhm. Tja. Stuurslot. Blondie.

Woensdag nam ik me voor om, wat er ook zou gebeuren, me niet gek te laten maken door wie of wat dan ook. Dit met de hectiek van de afgelopen weken in het vizier. Ik begon om 8.15 in Overijssels Provinciestadje 2. Een enorme afstand, vind ik. Bijna in Duitsland. Je valt bijkans van de wereld als je daar heen moet. Wat in in geval de rest van dit jaar zeer vaak mijn bestemming zal zijn. Provinciestadje 2 bedoel ik, niet van de wereld vallen. Rond half elf was ik op mijn thuisbasis, lees: de locatie waar ik normaliter werk. Na een krankzinnig drukke werkdag, bleek om 17.15 uur dat onze nieuwe zorgassistent de oven te hoog had gezet, zodat alle bakjes waar het eten voor de ene groep van onze bewoners zich bevond, waren gesmolten. Medewerkers volkomen in de stress, natuurlijk. ik heb alle medewerkers bij elkaar geroepen voor een creatieve Plan de Campagne. Het werd friet halen bij de cafetaria aan de overkant. Alleen.. De kas was leeg. Voorschieten maar en snel een beetje, want de structuur was volledig verdwenen. Maar elk nadeel heb z'n voordeel: Friet op een doordeweekse dag! De bewoners smulden! :-) Daarna de viermaandelijkse bewonersvergadering. Altijd leuk. En langdradig. Om 21 uur kwam ik nogal uitgeput thuis.

Donderdag weer een 'normale' werkdag. Behalve dan dat er tijdens de teamvergadering minstens zes van de dertien leden hun tranen niet binnen konden houden. Dit heeft van alles te maken met de toenemende werkdruk en met de fysieke toestand waarin onze cliënten zich momenteel bevinden. Soms is het een beetje too much, werken in de zorg. Zeker als je een starter bent. Waarna ik een mini vergaderingetje inlaste voor vier van de teamleden. Om hen te horen, om hen in het zadel te helpen. 'sAvonds bleek na enig whatsapp-verkeer dat dit enorm op prijs werd gesteld. En dat is fijn. Ook als je zelf dan enorm in de knel komt met je eigen werk. Misschien wel juist dan. Ik had tenslotte besloten om me niet gek te laten maken en meer dan je best doen kun je niet: First Things first.

Gisteren zat ik om half acht sharp achter mijn laptoppie, en heb veel van de achterstallige losse eindjes vast kunnen maken. Het kostte me wel vier uur, maar wat het hekje. 

En zo heb ik er 36 uur opzitten. Voor een baantje van 24 uur niet helemaal zoals het hoort. En nog ben ik niet helemaal bij. Maar weet je? Ik vind het niet meer erg, in tegenstelling tot halverwege deze week. Toen verlangde ik naar een baantje als caissière. Heerlijk, een gezellige baan waarin je veel mensen tegenkomt: Bliep! Goedemorgen! Bliep! Lekker weertje, niet? Bliep! Goede aanbieding hè, die wasverzachter? Bliep! Ik zei dit tegen Baas en die schudde zijn hoofd. " Niks voor jou." En nu ik de week zonder kleerscheuren en bloedvergieten ben doorgekomen, denk ik ook: Wat heb ik toch een leuke, intensieve, afwisselende, veelzijdige en voldaan makende baan!


8 opmerkingen:

  1. Ik werd al moe van alleen het lezen. Chapeau, ik doe het je niet na. Ik houd van mijn werk, maar ben erg blij met mijn 24-29 uur, mééééér dan genoeg.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je schrijft zo heerlijk....
    Een leuke afwisselende uitdagende baan is heel wat waard!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heerlijk is het om een geweldige baan te hebben. Ook al kost het soms veel extra tijd en energie, de voldoening die je ervan krijgt is onbetaalbaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Damn ... weer even duidelijk dat het niet alleen 'op mijn bureaustoel' de hele week rennen, vliegen en hollen is ... en dat voor een zittend beroep :)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Jeetje Evelyn, wat een druk bestaan heb jij!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Het is soms hollen en stilstaan, hè? Zolang je er plezier in hebt, is het niet zo erg... toch? (en als het maar in balans is!)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Leuk om te lezen, ik ben verzorgende, gaaf om de andere kant wat meer te zien!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Poeh, ik ben duizelig geworden bij het lezen ;) Maar gelukkig dat je er ook plezier in hebt. Al blijft de behoefte aan wat meer rust natuurlijk ook. Is het ondertussen al wat rustiger? Of gebeurt dat gewoon nooit?

    BeantwoordenVerwijderen