vrijdag 23 juli 2010

Droomland...

Ik kom uit een kleine stad in het Oost'n van het land. Ik woon inmiddels alweer bijna twintig jaar in Het Dorp. De eerste tien jaar riep ik: "Ooit ga ik terug!" Toen Prins en ik uit elkaar gingen, had ik de uitgelezen kans om inderdaad terug te gaan. Ik heb het niet gedaan. Ik wilde dat de jongens zelfstandig naar papa konden. Gewoon, omdat ik dat belangrijk vond.

Ik heb geen spijt gehad dat ik ben gebleven. Maar als deerntje van 16 jaar had ik een vakantiebaantje: Voor het plaatselijk energiebedrijf (dat had je toen nog) de huizen langs om de meters op te nemen. Werk waarvoor je niet al te intelligent hoefde te zijn, dus dat kwam goed uit. Ik had een vrij uitgebreide wijk. Ik had er schik van: Je kwam in alle huizen binnen en zo zag je nog eens wat. Zo ben ik toen voor het eerst (en tevens laatst) van mijn leven in een bordeel geweest.

Maar er was 1 straat waaraan ik mijn hartje toen verpandde. En die liefde is altijd gebleven. Soms rij ik er nog wel eens voor de lol doorheen. Net als ik soms, heel soms, voor de lol op Funda kijk. Nooit eerder zag ik een huis uit 'mijn straatje' te koop. Tot vandaag. Ik smelt hier gewoon.








Maar goed, dan had ik waarschijnlijk niet de zorg in moeten gaan, kijkend naar de prijs. En bovendien: Oudste zou ik nog wel meekrijgen, maar Jongste en Prins? 'kDenk van niet. Maar! Mocht ik de Staatsloterij winnen, ga ik soebatten, smeken en bidden. (Het huis koop ik dan gewoon alvast!)

2 opmerkingen:

  1. Zo, dat is een prachtig huis zeg. Zouden jongste en Prins echt niet te vermurwen zijn?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja, daar zou ik ook van smelten zeg! Wat een plaatje! En och, het is zo leuk om te zwijmelen bij een huis dat je van je lang zal ze leven niet zult kunnen kopen. Het plaatjes kijken op Funda is al geweldig. En dan stiekem een beetje fantaseren over 'als en dan...'.

    BeantwoordenVerwijderen