Emotioneel weekend

Wat een achtbaan aan emoties hebben we hier in Huize Prins & Eef beleefd, zeg. Hoewel.. Vrijdag is voor mij ook al weekend, maar toen waren er weinig emoties. Nou ja, er biggelden wel tranen over mijn rug, maar dat kan ook iets anders zijn geweest. Zout was 't wel in ieder geval.

Zaterdag om half zes kroop Prins uit de Echtelijke Sponde. Hij ging het hele weekend weer weg. Naar de cross. Voor het vierde weekend op rij. Maar dat heeft niets met mij te maken. Ik heb trouwens ook niet gemerkt dat hij vertrok. Nog steeds vrij emotieloos, zeg maar dus. Maar ik ontwaakte op het onsmakelijke tijdstip van 6.30 uur, omdat de fanatieke vrijwilligers van de triatlon dat een mooi tijdstip vonden om onze - en met ons een paar nabij gelegen straten- te baricaderen met dranghekken En een kabaal dat ze daarbij maakten! Mij hemel, zeg. Je zou haast denken dat ze dachten: "Wij vroeg d'r uit, iedereen vroeg wakker!" Ik had uiteraard alle ramen open staan, dus dat klonk lekker door. Dat bracht een hoop emoties in mij los. Ik kon mij nog net weerhouden om niet nakend voor het raam: "Wel hier en gunder, duizend bommen en granaten!" te gaan roepen.

Verder verliep de middag verder vrij rustig: De jongens allebei naar het triatlon-festijn (waar uiteraard van alles gratis was, dus die hebben zich helemaal klem gegeten in de suikerspinnen en popcorn. Ik zat heerlijk met een boekje onder de parasol te genieten van de rust.

Rond een uur of vijf toog ik naar het parcours, en jongens, jongens, wat een emotie daar. Het was natuurlijk voor geen meter te doen, met die nwijze temperaturen. Waar ik achteraf ook behoorlijk emotioneel van werd, is dat ik -op 1 na- alle triatleten waar ik voor kwam, heb gemist. GEMIST!! Is dat nou niet dom? De ene keer was ik bier halen, de andere keer stond ik gewoon te ouwehoeren, en het ergste was nog wel dat ik van 1 kampioen een flimpje zou maken, en dat hij voorbij liep, zonder dat ik dat in de gaten had! Met pet en zonnebril ziet men er toch anders uit, en ik ga niet zo goed om met getallen.. Was het nou 4233, 4134, 4333, of 4234? Nou ja, gelukkig heeft niemand mij dat erg kwalijk genomen. (Misschien hadden ze al niet zulke hoge verwachtingen in the first place?)

Vervolgens na afloop het dorp in. Dat verliep allemaal soepel en zonder incidenten. Alleen: Ik kreeg de kinderen maar niet te pakken. Heel vervelend, ook voor een moeder die vrij ruimdenkend is, maar blijkbaar toch last heeft van verlatingsangst. Jongste had ik op een gegeven moment wel weer te pakken, die was thuis, voelde zich misselijk (van al die E-nummers die hij naar binnen had gejast natuurlijk) en was niet meer van plan om naar Centrum te gaan. Prima, geen probleem. Ik had geen goed gevoel bij waar Oudste was. Die belde mij op, midden in het strijdperk van voorbij puffende triatleten, en vroeg of hij mocht logeren bij een vriendje. Het lijkt of hij er een antenne voor heeft wanneer hij mij dit soort zaken het beste kan vragen. Ik verbied hem niet veel, ik vind het heel belangrijk dat hij plezier heeft. Maar toch.. Enerzijds wil je hem vertrouwen, anderzijds.. Ik weet zelf ook nog best heel goed hoe ik er bij liep op 14jarige leeftijd (echt waar, dan is Oudste nog heilig) Ik heb hem nergens kunnen ontdekken in het Centrum (was ook behoorlijk druk) en ik had het idee dat hij gewoon zat te zuipen in zijn Keet (ook laatst die documentaire gezien over die keten in het Oost'n Van 't Land? Ik wel. Beter van niet) Ik smste hem, ik belde hem, ik smste nog maar eens.. Geen gehoor. Ik had er een heel erg vervelend gevoel van. En je weet.. Intuitie is een slechte raadgever.

Aan het feestgedruis kwam abrupt een eind door een enorme windhoos en een onweersbui. Met Jongste zat ik onder de carport te genieten van het schouwspel. Heerlijk om zo met je kind te zitten! (Ik hoefde niet te huilen, hoor)

De volgende dag was Oudste nog steeds nergens te bekennen. Bleek dat hij naar een naburig dorpsfeest was gegaan met zijn vriendje en diens ouders. Wat was ik boos! Hij denkt ook nergens bij na! Hem naar huis geroepen, en toen bleek dat hij geen telefoon bij zich had, en dus niet mijn oproepen en smsjes had genegeerd, zoals ik dacht. Schulbewust hoorde hij me aan, en beloofde vanaf nu altijd zijn mobiel mee te zullen nemen.

En'savonds.. De Wedstrijd. Ik hoef niet uit te wijden, maar wat een heftige reactie zag ik bij Jongste. Die zat wel al altijd in vol oranje ornaat te kijken, maar wat er allemaal los kwam toen Spanje dat doelpunt maakte, die in eerste instantie buitenspel leek te zijn.. Echt waar, The Excorcist was er een sprookje bij! Wat een vuilbekkerij richting scheidsrechter, ik was totaal verbijsterd. Mocht hij ooit zo talentvol blijken te zijn om op hoog niveau te voetballen, dat wordt door zijn reactie volkomen te niet gedaan. Het duurde een stief half uurtje, en toen kwamen de tranen. En die bleven komen. Wat stress heeft er in dat lijfje gezeten, en wat een verdriet kwam er uit, ik was wederom verbijsterd, en mijn moederhart brak. Vreselijk. Nou ja, over vier jaar nieuwe kansen. Laat Van Marwijk het dan maar doen. Dat is ie bijna aan Jongste verplicht. En aan al die andere teneergeslagen oranjefans.

Ik ben echt zo iemand die dan zegt: Tweede van de wereld is toch ook heel goed! Maar die zin schijnt het niet zo goed te doen..