Functioneringsgesprek

Vandaag had ik het jaarlijkse functioneringsgesprek. Bietje snel, zo na vijf maanden op deze locatie, maar omdat ik al jaren voor de zelfde stichting werk, moest het nu maar weer gebeuren, zoals altijd rond augustus. Ik ben mijn nieuwe bazin nog een beetje aan het aftasten. Met mijn vorige baas kon ik het niet altijd even goed vinden, en omdat hij de naaste collega is van mijn nieuwe bazin, voelde het hier en daar wel een beetje vreemd. Maar: niets dan lof voor mijn persoontje, hoezee!

Ik werk in een relatief jong team, met overwegend startende werkers. Dat vind ik leuk. Omdat sommige van onze bewoners soms wat moeilijk interpreteerbaar gedrag hebben, komen die jongere collega's regelmatig hun oor bij mij te luister leggen, en probeer ik ze de weg te wijzen door de jungle die gedragsproblematiek heet. Ik merk dat ik dit een leuk aspect van mijn baantje vind, en het gaat me ook nog redelijk af ook. En als je daar dan bevestiging in krijgt, is dat een lekkere opsteker. "Jij, als zeer ervaren begeleider bent een grote waarde voor je collega's", zei mijn bazin. En toch.. Op zo'n moment heb ik nooit het gevoel dat het over mij gaat. Nog altijd heb ik bewijsdrang, maar met een zeer wankel bodempje. Nog niet zo heel erg lang geleden wist ik niet eens of ik wel goed genoeg was voor een minderwaardigheidscomplex, en dat werkt nog altijd door. Ook daar prikte Moeder Overste vanmiddag vaardig en met vaste hand door heen: "Je profileert je, ik zie hoe je je beweegt door het huis, je maakt een verschil, ik vind je verfrissend (nou ja, moet je mijn adem eens ruiken als ik net uit bed kom..) en toch voel ik hier en daar onzekerheid. Hoe kan dat?! Ja. Als ik dat wist, zat ik nu op jouw stoel. (dat zei ik niet natuurlijk) Nog altijd heb ik het gevoel dat ik door de mand ga vallen: "Nu zien ze hoe ik eigenlijk echt ben.." Wat is dat toch met die wijven?

Of... ben ik de enige?