woensdag 22 december 2010

Stress? Neuh..

Vorige week gebeurde het dan toch: Mijn emmertje liep vol. Vraag me niet hoe het kan: ik snap het ook niet. Ik kan het eerlijk gezegd ook niet goed hebben van mezelf. Want als ik het sec bekijk, heb ik een luizenleven. Ik werk 70%. (Okee, de laatste weken wellicht ietsje meer, maar kom, ik ben een jonge, bijdehandte, selfmade woman, die zich niet door een paar uurtjes meer werken in de hoek laat zetten. Toch?) Ik heb een vent die mij op handen draagt (nou ja, net letterlijk, dat zou wel wat onverstandig zijn); die zijn handen uit de mouwen steekt waar nodig, en regelmatig zomaar alle vuile was omtovert tot fris geurende was, die nadat ik van mijn werk kom, gevouwen en wel in de juiste kasten ligt. Ik heb twee gezonde jongens; ja, kost wat energie, maar dan hebbie ook wat: buitenshuis zijn ze toch in ieder geval nette mannen, die met twee woorden spreken, werken voor hun kost, het redelijk tot goed doen op school en die binnenshuis, soms met enige dwang und drang zelfs nog wel een iets voor je willen doen, buiten hun gewone dagelijkse taken om. Op mijn werk word ik zeer gewaardeerd, zoniet de hemel ingeprezen. Dat ik hier en daar wat achter loop met mijn administratie, en een complete nul ben in de ADL, een onderdeel wat ik niet schuw maar ook niet bemin in mijn werk, dat wordt door anderen door de vingers gezien en besmuikt lachend de schouders over opgehaald. Ik kan dus wel een potje breken.

Wat the f*ck is het dan wat mij op dit moment zo onrustig maakt? Ik heb geen idee! Mijn gedachten malen rond met alles wat ik nog (vaak van mezélf) nog moet doen, en waarom zitten er maar viernetwintig lousy uren in een dag!? *Zoveel te doen. Ik heb nog zoveel te doen.*

Dinsdag was het klaar. Het lukte gewoon niet. Ik had eigenlijk een dagdienst willen draaien, waarbij ik net na de spits zou gaan rijden, zodat ik a. een heel eind zou kunnen komen met mijn administratie op 't werk, b. ik een werkoverleg zou kunnen voeren met mijn leidinggevende, zoals gepland, c. ik naar de afscheidsborrel van twee collega's kon aan het eind van de middag, d. ik daarna nog een paar uurtjes zou kunnen gaan werken, en dan e. 'savonds kon gaan kroamschudden* met het hele team bij een collega. De dag begon niet goed. Oftwel: er kwam niets uit mijn handen. Waarop ik besloot om dan maar om 13 uur te beginnen, zodat ik op tijd was voor het werkoverleg. Ik trok mij de haren bijkans uit het hoofd als ik er alleen maar aan dácht dat ik op tijd ergens -waar dan ook- zou moeten zijn. Dat past niet bij mij, mensen. Helemaal niet omdat deze afspraak om 13.00 uur was. Ik merkte dat ik het niet meer trok. Ik belde mijn leidinggevende. Die pakte niet op. Ik stuurde een mail, waarin stond dat ik het vandaag niet ging redden om 13.30 uur, en dat ik haar op dat tijdstip zou bellen over het hoe en wat. En ik dacht nog zo: Ik ga niet huul'n! Bah! Maar natuurlijk, ik ging wél huul'n, om half twee met mijn leidinggevende aan de telefoon. BAH! Lang verhaal kort: Ik ben 'savonds alleen maar met mijn team wezen kroamschudden.

Ik had een afspraak met twee vriendinnetjes staan, afgelopen weekend in Groningen. Heerlijk therapeutisch werken dit soort afspraken altijd. Vaak kom ik volkomen Zen terug. Dit keer was ik niet helemaal Zen bij terugkomst, maar ik had toch weer even lekker bijgetankt. Leidinggevende zei vooraf ook dat ik hiervan vooral moest genieten. Niet dat ik dat niet had gedaan als zij het niet had gezegd, maar toch geeft dat een vrij relaxed gevoel; weten dat je leidinggevende snapt waar de zere plek zit. Na vier dagen vrij (een luxe!), moest ik vandaag weer aan de bak. Ik besloot het rustig aan te doen, en om te beginnen een halve dag te gaan werken.

'sMorgens om een uur of negen maak ik al de balans op van wat ik allemaal moet doen. Voorbeeld: vandaag
9.00 uur: Ik moet niet vergeten om:
- die laarzen die al na twee dagen dragen al beschadigd waren te ruilen
- spullen op te halen bij een fabriek voor het bedrijf van een goede kennis in de plaats waar ik werk
- de wc te schrobben
- de planten water te geven
- de vaatwasser uit te pakken
- de verjaardag van zoon van vriendin niet vergeten
- met twee clienten een orientatiebezoek brengen aan een activiteitencentrum
- oja, en vanavond is er ook nog een kerstborel van het werk!

Praktijk:
Na het douchen, scrubben, poetsen en wat dies meer zij, is het al 10 uur. Jongste heeft hulp nodig bij het op de fiets knuppen van zijn posttas, dus die maak ik wakker uit zijn marmottenslaap: "Als ik je nog moet helpen, prima, maar ik ga zo weg, dus..." Jongste brak en duf uit bed, ik hem helpen. Spullen bij elkaar zoeken (zoals: Mobiel, autopapieren, appel, brood, flesje water, siegretjes, aansteker, portemonnee, sleutels, x2. De laatste drie items waren uiteraard onvindbaar, maar blijkbaar heb ik een selectief zicht, want Jongste viste ze alledrie met zijn duffe hoofd tevoorschijn. Om 10.30 uur op naar Kleine Stad om de laarzen te ruilen. Werd niet moeilijk gedaan bij Schuurman, mooi, meteen nieuwe uitzoeken. Maar ja, dat duurt toch al snel een stief half uurtje voor je verder bent. En dat vind ik nóg knap van mezelf! Op weg naar de auto ontdek ik dat ik geen brood bij me heb. Even langs de bakker  patissier en broodspecialist dan maar. Waar een rij staat van hier tot heul ver, en de meiskes achter de toonbank hebben geen flauw benul van de wereld buiten de winkel, en met hun klanten en passant nog even de laatste Stadroddels doornemen. Voor het luttele bedrag van € 3,10 ben ik zes krentenbollen rijker. (Dat is fl 1,15 per bol, maar terugrekenen doe ik al jaren niet meer) Op de weg is het, uhm, niet echt goed gestrooid zeg maar en ik glibber Kleine Stad uit, naar de snelweg, waar het wel goed toeven is, want niet glad, naar Grote Stad, 35 km verder op. Daar moet ik nog 'even' iets ophalen voor een goede kennis zijn bedrijf. Geen probleem. Ik rij lángs mijn werk, maar moet nog even dieper De Grote Stad in, en ben drie kwartier later dan toch eindelijk op mijn werk. Kortom: Ik ben om 10.30 uur van huis vertrokken, en kom om  12.45 uur op mijn werk aan. En dan moet mijn werkdag nog beginnen. 

Nou ja, lang verhaal kort, maar mijn halve werkdag vandaag was niet heel productief. Aansluitend was er een kerstborrel met alle collega's, wat er gezellig was. We kregen iets mee van onze baas: Een heuse slogan voor het nieuwe jaar. Ze sloeg de spijker op zijn kop. Mooi hoe dat gaat. De slogan was:
"MOET IK DIT NU DOEN" Volgens haar op vijf verschillende manieren uit te leggen:
Moet ik dit nu doen?
Moet ik dit nu doen?
Moet ik dit nu doen?
Moet ik dit nu doen?
Moet ik dit nu doen?

Ik zeg: Laat dit ons aller slogan zijn voor het komende jaar. Ik vind het briljant!



* Op kraambezoek in Twente

4 opmerkingen:

  1. Het is ook wel de tijd om flink te stressen, dat lukt mij ook zonder er enige moeite voor te doen. Overal lange rijen, drukke winkels... Er komen vast weer betere tijden!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. gossie, wat een log zeg. Ik zou willen zeggen: ben vooral wat liever voor jezelf. Daar plukt iedereen de vruchten van.
    fijne feestdagen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Goeie slogan... ik pas 'em al een tijdje toe en -halleluja- het werkt. Ik laat me niet meer gek maken.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Idd een goeie slogan zeg... die ga ik ook onthouden.

    BeantwoordenVerwijderen