maandag 25 april 2011

Home sweet home 11

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Dit Dorp. Ik woon er inmiddels al mijn halve leven. Ik was 'die Stadse' toen ik kwam. Iedereen kende en kent Prins, en dus wist ook iedereen meteen wie ik was, terwijl ik helemaal niemand kende in het begin. Dat is geen verdienste, maar het is gewoon. Ik ben hier komen wonen met het idee dat ik 'ooit' terug zou gaan. Terug naar het provinciestadje, vijfentwintig kilometer verderop (of terug eigenlijk). Ik heb de kans gehad. Toen Prins en ik uit elkaar gingen, had ik terug kunnen gaan. Ik heb het niet gedaan. De jongens waren nog klein, maar ik wilde graag dat ze 'later' gewoon op de fiets naar papa zouden kunnen. Ik wist al bijna zeker dat ze wilden gaan voetballen. Wat een gedoe zou dat geven als je sommige zaterdagen eerst 25 km zou moeten reizen om te kúnnen voetballen. Dat leek mij niet leuk voor de jongens.

Ik bleef in Het Dorp. Met al zijn roddel en achterklap. Met al zijn bekrompenheid en zijn sociale controle. De woningbouwvereniging wees me wonderbaarlijk snel een woning toe met vier slaapkamers. Een nogal ruim huis, dus. Als klap op de vuurpijl kreeg ik huurtoeslag, toen heette dat nog huursubsidie. Het scheelde maar een haartje, of ik had het niet gekregen. Het was een compleet breekpunt. Met tranen en al, in het gemeentehuis. Maar een slimme jongen op het gemeentehuis vond een gaatje, dat werd een gat. Een groot gat in de weigering om mij huursubsidie toe te wijzen. Ik kreeg een paar weken later een brief met een toewijzing van de huursubsidie, ten bedrage van de hélft van de huurprijs. Dat is niet misselijk. Van blijdschap kletterde ik alle muurverf die ik nog overhad bij elkaar in een grote emmer, en die dag werd eindelijk ook de werkkamer geverfd. Hij werd prachtig paars.

Maar ik dwaal af.

Vandaag fietste ik Oudste tegemoed. Hij was op de fiets naar zijn opa gegaan, om samen naar Feyenoord te gaan. (Gewonnen, jeuh! Van PSV nog wel!) Ik fietste Het Dorp uit, op weg naar Oudste. Die op de authentieke Gazelle-Opafiets van zijn vader al puffend aan kwam, bijna halverwege Het Dorp en Opa's dorp, ook hij en oma zijn vertrokken uit Het Stadje. Ik keerde om en we gingen op weg terug. Net voor we Het Dorp weer in fietsten, zag ik onze schaduwen in het weiland.
Met op de achtergrond het begin van Het Dorp.

Mijn zoon en ik.

Op de fiets na een prachtige dag, in de ondergaande
zon, op weg naar Ons Thuis.
Hoe mooi kan het leven eigenlijk zijn?



6 opmerkingen:

  1. mooi geschreven en een fijne foto :-) zeer zeker een sweet home.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zo mooi kan het leven zijn! Prachtig beschreven !!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. En dan is de cirkel rond en valt alles op z'n plek. Die foto.... kóesteren hoor! ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Volgens mij allemaal gelukkig.
    En heerlijk toch dat je kids even naar Opa kunnen fietsen.
    Mooi plaatje zo samen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooi logje dit. Home is where your heart is.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Zo mooi is het leven dus! Inderdaad heel mooi, alles :-)

    BeantwoordenVerwijderen