Sollicitère

Een sollicitatiegesprek om half negen in de ochtend. Dat is geen goed plan niet. Helemaal niet als je in een stad(je) moet zijn waar je de weg totáál niet kent. (Ik ben nog nooit, nimmer in één keer naar de plaats van bestemming gereden daar, nooit) Maar goed, met een kwartier vroeger van huis, zou het goed moeten gaan. 


Dacht ik. 


Niet dus. Ik was helemaal en totally lost. Ik had een vodje papier bij me met de routebeschrijving en dat gaat normaliter eigenlijk altijd wel heel goed. Zo niet in Het Stadje. En dus ook vandaag niet. Gelukkig had ik nog een stratenboek in de auto van 1993. Die heeft me uiteindelijk wel weer op het rechte pad gebracht, gelukkig. 


Helaas was ik wél vijf minuten te laat. Whaaaah! Dat wil je niet, als je gaat solliciteren. Je wilt gewoon je auto tien minuten voor tijd parkeren. Maar goed. Ook hier raakte ik niet in paniek (jee, zou later als ik groot ben dan toch echt zijn begonnen?) Het helpt niet als je totaal gestressed binnen komt als je een sollicitatiegesprek hebt. 


Ik had mij ook niet heel goed voorbereid. (ook al niet) Ik ben er gaan zitten als Evelyn. Zonder verhalen en zonder opsmuk. Dit is het, meer is er niet van. En wat ik óók al niet wist, is dat ik éérst een gesprek had met misschien-toekomstige-directe-collega én het locatie hoofd, en daarná nog met drie leden van mijn het team. Ik wist het niet, gewoon. Gister was er wel ergens ver weg een lampje gaan branden, maar ik dacht: Nèh, dat zal wel niet. Toch? Wel dus.


Oftewel: alle omstandigheden waren me niet gunstig gezind.


Maar.


Ik kwam wel in een soort van flow. Ik zat helemaal goed daar in beide gesprekken, ik voelde me lekker, het ging helemaal prima. Er was beide keren een klik met alle gesprekspartners, en dat geeft je een boost.


Vanmiddag om 13 uur werd ik gebeld.


IK HEB DE BAAN!!! Jeeh! 


Na de vakantie ga ik aan de slag als coördinerend begeleider van een kippenhok team van 9 dames  op een locatie van 12 bewoners met uiteenlopend hersenletsel. Woeii!