donderdag 21 juli 2011

Het leven is een strijd

De vakantie is al een tijdje onderweg, voor onze zonnetjes. En ja hoor, ze genieten er met volle teugen van. Tussen de zure lappen liggen vinden ze geweldig; ik rammel ze er in de loop van de ochtend maar eens uit. (En ja hoor, ik weet óók nog heel goed dat ik dat zelf vroeger vréselijk vond als mijn moeder dat deed, want hee, ik had toch vakántie!) En dat is precies wat vooral Oudste hier ook steeds zegt: "Ik heb toch vakántie!"


Was Oudste zowel in de voorjaarsvakantie als in de meivakantie volop aan het werk (élke dag van 8 tot 17 uur, ik vond het wel een bietje veul), nu is er helaas geen werk voor hem in de vaste fabriek. En hee: ik gun de jongens hun welverdiende vakantie. Maar mijn hemel, wat is het soms lastig als je 'sochtends vertrekt vanuit een opgeruimd huis en 'savonds terug komt in een rommelig huis. Want aan opruimen hebben ze beiden een broertje dood. Kopjes, klokhuizen, broodbeleg, schaaltjes, bekers, glazen en lege verpakkingen all over the place. (nou ja, ik overdrijf een klein beetje) Zwem-weer is het ook al niet, dus ja, wat doe je dan zoal met al die vrije tijd?


Prins en ik zitten nog tot onze nek in het werk en ik snap best dat dat wat lastig te rijmen is met de vakantie-modus waar de bloedjes in zitten. Ik dring dus maar niet te veel aan, laat het maar gebeuren, ze hebben inderdaad beiden hun vakantie verdiend. Oudste heeft hard moeten werken, en met bevredigend resultaat: hij is over. Jongste heeft een lastig jaar achter de rug, waarin hij weer aardig heeft moeten knokken, waarin het op de voetbal een behoorlijke strijd was en waarin het heus niet gemakkelijk voor hem was. Hij is van 1 oktober en dus een vroege leerling. Elk jaar sinds hij op school zit, vragen Prins en ik ons af of het wel goed is als hij óver gaat. Of het niet verstandig is om hem een jaartje over te laten doen. We hebben hem bewust dit jaar maar zelf een beetje aan laten klooien qua schoolwerk. Hem niet achter de broek gezeten, maar het hem zelf laten uitzoeken. Hoogtepunt van dit doehetzelf-verhaal was een week voor de proefwerkweek: Hij wist eigenlijk totaal niet wat hij hiervoor moest leren, en raakte totaal van de kook toen ik hier naar informeerde. Uiteindelijk kreeg hij het nog wel aardig op regel en wist hij wat er van hem werd verwacht. Hij ging ook met redelijke cijfers de proefwerkweek in: helemaal zelf had hij het zover gebracht. Halverwege de proefwerkweek werden we gebeld door zijn mentor, die vertelde dat hij wiskunde behoorlijk had verkl**t, en dat hij niet wist of het allemaal nog wel goed zou komen met de andere proefwerken. Prins en ik keken elkaar aan, zoals elk jaar en concludeerden dat het moment van doubleren dan nu misschien wel was aangebroken. De mentor haalde opgelucht adem, want die had zijn harnas waarschijnlijk al aangetrokken om te strijden tegen ouders die vonden dat hun kind hier-en-gunder toch zeker wel gewoon over moest.


We hebben direct de kaarten open op tafel gelegd bij Jongste. Achteraf kun je je afvragen of dit handig was, zo midden in de proefwerkweek,  maar goed. Toen wij meldden dat het wellicht een goed moment was om een jaartje over te doen, gaf hij zich hier vrijwel direct aan over. Hij leek wel opgelucht, na een paar piepkleine traantjes. Maar, zo meldde hij, dan ga ik nu ook helemaal niets meer doen aan de proefwerkweek. Ja nou, maar hee, dat moet je wel doen, sputterden wij nog wat tegen. Maar eigenlijk snapten we dat ook wel: wij hadden het hoogstwaarschijnlijk zelf ook zo gedaan. Maar ja, dat zeg je niet tegen een jochie van dertien. Al met al blijft Jongste technisch gezien zitten op één tiende punt. Had hij een 4.5 gehad op zijn rapport voor wiskunde in plaats van een 4.4, dan was hij gewoon over gegaan. In onze ogen komt er nu een einde aan de strijd die hij én wij al tien jaar gevoerd hebben. Het op zijn tenen lopen, het zichzelf overschreeuwen, het hoeft nu even een jaartje niet meer. 


Achteraf kun je je afvragen of wij niet eerder op onze strepen hadden moeten gaan staan. Hadden wij misschien meer moeten aandringen om hem een jaar te laten over doen. Maar ja, achteraf kiek ie een koe in de kont en is het makkelijk praten. Als je alles van te voren weet, dan hadden wij hem inderdaad al in groep twee of drie laten zitten. Ook als dat betekende dat hij zich dan een jaartje wat zou 'vervelen', zoals ons steeds werd voorgespiegeld. Nu heeft hij elk jaar weer een behoorlijke strijd moeten leveren, was het vooral in de eerste weken van een nieuw schooljaar een rottijd voor hem, en leek de rust zo rond zijn verjaardag altijd pas weer te keren. Nu hoeft dat niet meer. Niet op je dertiende hoeven starten in de derde klas, maar in oktober veertien worden en in de tweede klas zitten: precies hoe het eigenlijk hoort. Het lijkt ook zo simpel en eenvoudig.


Dus ja, laat de mannen maar even genieten van hun vakantie. Oudste in voorbereiding op zijn examen jaar en Jongste na een lange strijd. 


Het zou alleen wel prettig zijn als ze elkaar ietsje minder de hersens in zouden slaan....

5 opmerkingen:

  1. Toen ik 50 jaar geleden mijn onderwijzersdiploma behaalde was me al geleerd dat in sommige gevallen doubleren beter is dan stug overgaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Verstandig dat ie dan een jaartje over doet, zo zie je maar weer dat ieder kind anders is want onze jongste is van 29/9 en daar lukte het wel bij. 'Nadeel' is nu dat ie met 16 jr naar het HBO gaat.. maar ook dat zal 'm wel lukken en zo niet: dan maar even niet.

    Ja wat is dat een getouwtrek hè, jullie nog volop aan het werk en de kids in de vakantiemodus. Dat botst af en toe. Alleen jammer dat ze elkaar de hersens inslaan, ipv dat ze die tijd gebruiken om op te ruimen! ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Gezellig, zo met die zonnetjes :)

    Had ik al verteld dat ik blij was maar 1 kind te hebben? ;)

    Sterkte! Nog maar een paar weken...

    BeantwoordenVerwijderen