vrijdag 15 juli 2011

Warm bad

Gisteravond had ik een etentje. Dat is op zich altijd al leuk, maar het had nu een extra leuk randje, omdat ik was uitgenodigd door mijn toekomstige team. Zij hebben de gewoonte om altijd op de avond van hun laatste teamvergadering te gaan eten met elkaar. Het leek hen leuk als ik daar bij zou zijn. Nou, dat leek mij ook leuk! Een prettige binnenkomer, in een sfeervolle entourage met een losse sfeer, dacht ik.


En dat was het ook! In de stromende regen reed ik het Vervelende Stadje binnen, waar ik nooit de weg kan vinden. Ook niet als ik er écht op tijd moet zijn. Maar vandaag had ik geluk. Ik ben niet één keer van het padje geraakt, heb mijn auto ergens neer gepleurd en ben gewoon de binnenstad ingewandeld, ondertussen de stromende regen -zonder paraplu- negerend. Ik liep zomaar een kant op, en dat bleek de goede kant, bij navraag. Ik was vijf minuten voor de afgesproken tijd op de plaats van bestemming. Ik kan het dus wél. In kluitjes stroomde de rest van het team binnen, ik schudde handen van degenen die ik nog niet had ontmoet en nam plaats in het midden van de tafel. Zo had ik bijna met iedereen contact en dat was mooi. Niet dat ik nu alle namen uit mijn hoofd ken, maar ach, dat komt wel, na 1 september. Hoop ik dan toch. 


We zaten met elf vrouwen aan tafel en ja, dat was Kippenhok Big Time. Tot het eten kwam, dan, toen was het even rustig. (Note to self: iets lekkers meenemen voor de eerste vergadering) Het is een gemêleerd gezelschap. Allemaal dames, jong en oud, die allemaal en soort van Florence Nightingales zijn. Hart voor de zaak, hart voor de menschen. Met allemaal hun eigen verhaal, hun eigen motivatie en hun eigen ik. Vrouwen die zich sterk maken voor 'hun' bewoners. Vrouwen die graag een wijntje lusten en ook graag hun mening willen ventileren. Die geïnteresseerd zijn in het leven van hun bewoners, en ook in die van hun collega's, en dus ook in het leven van hun toekomstige coördinator. En dat is mooi. 


Zij zijn na het dessert nog even verder gaan doorzakken met het andere team, ik ben -en met mij nog een drietal anderen- afgetaaid. Het was goed, het was leuk en het was gezellig. Laat ze het nu maar even over mij hebben, zonder dat ik er bij ben.


En weet je. Vooral dat laatste, dat doet mij zo goed. Gewoon vertrekken omdat jij denkt dat dat prima is. Niet blijven omdat je vermoed dat ze het over je gaan hebben. En dat wás zo, een jaar of tien geleden. Liever overal bij blijven, liever de controle houden. Dat lukt toch niet. Ik ben volkomen relaxt over het feit dat 'mensen' over mij zullen praten. Dit is Evelyn, niets meer en niets minder. Take it or leave it. 


Met mijn voornemen om regelmatig aanwezig te zijn op de afdeling, en niet alleen maar achter een bureautje te gaan zitten, heb ik punten gescoord. Dat merkte ik vanavond. Ik geloof niet in papieren cliënten: ik wil weten over wie ze het hebben in een vergadering. Door te melden dat ik een startende coördinator ben en dus hun hulp nodig heb om goed te kunnen functioneren, vooral in het begin, dat was ook een schot in de roos. Door te zeggen dat ik open ben en liever met open vizier iedereen tegemoet treed, heb ik de kaarten op tafel gelegd. Ik zeg wanneer iets mij  niet aanstaat, en vraag dat ook van hen. Dat alles heb ik gezegd in onze officiële kennismaking. Ik denk dat dat mede heeft geresulteerd in het warme bad wat ik gisteravond kreeg. 


Het was eerlijk gezegd helemaal niet onwennig. Geen moment. En dat had ik tien, elf jaar geleden toch echt niet voor mogelijk gehouden. Dat ik mij zó op mijn gemakje zou voelen in een vreemd gezelschap. Ik zie mij nog bijna huilend naar de volleybaltraining fietsen. "Ze vinden me stom, ik zeg de verkeerde dingen, ik heb stomme kleren aan, ik deug niet." Waardoor ik wat spastisch werd in gezelschap. Waardoor 'zij' inderdaad dachten dat ik een beetje 'vreemd' was, waarschijnlijk. Ik was een vleesgeworden Self-fulfilling Prophecy. En dat ben ik nog steeds, maar dan nu de goede kant op: Ik deug, je kunt met mij lachen en ik ben écht geïnteresseerd in je. Alleen dat al, is een enorme sprong vooruit. En dat ik ben aangenomen voor een baan waar ik helemaal geen ervaring in heb -wel ideeën, maar geen ervaring- dat is de kroon op mijn inmiddels begraven minderwaardigheidscomplex.


Lang leve mijn begraven minderwaardigheidscomplex! Hoera!

6 opmerkingen:

  1. Een mooi verhaal dat me toch een beetje 'droevig' maakte. Waarom? Omdat jouw opstelling als leidinggevende heel normaal zou moeten zijn, maar het veel te weinig is.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Als mens moet je groeien in alles en dat heb jij hier mooi verwoord.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat is heerlijk voor je, een prima begin van een mooie verantwoordelijke baan. En Evert heeft gelijk. In de zorg was de directeur vroeger altijd arts. Hij wist waar het over ging en nu zijn het veel te duur betaalde managers.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. En lang leve de nieuwe Evelyn! Hou het vast hoor, dan kom je er wel! En wat heerlijk om met deze positieve kennismaking straks te beginnen in je nieuwe baan!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Fijn zeg dat je in zo'n positieve flow zit. Vasthouden zou ik zeggen. En goed hoor die start en aangeven dat je beginnend bent en hen net zo hard nodig hebt.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Op naar een mooie toekomst met deze collega's. Je hebt er zin in, zij nodigen jou nu al uit... allemaal goeie berichten.

    Zet 'em op!

    BeantwoordenVerwijderen