zaterdag 3 september 2011

Opvoeden? Zo (niet)!

Oudste werd getraumatiseerd geboren. Dat is hoe ze het noemden. In het echt was het zo dat hij in een stuit lag, en dat zijn koppie niet geboren wilde worden. Daar kwam dus een hoop ruk-en-trek-werk bij aan te pas. Het op gang komen lukte niet 1,2,3 en hij moest even aangeslingerd worden. Zuurstoftekort. Na een moeilijke eerste nacht met stuipen en andere narigheden, was het wel even spannend, maar de dames en heren doktoren waren niet voor één gat te vangen, en Oudste herstelde zich in twee weken wonderwel. Bij zijn ontslag kregen we te horen dat het onbekend was hoe zich dit verder zou gaan ontwikkelen, dat opgelopen tekort aan zuurstof bij de geboorte. Wellicht zou hij er niets aan over houden. Het kon ook zijn dat hij iets met zijn beentje zou zwabberen bij het rennen, maar hij zou ook volledig spastisch kunnen worden, werd ons gezegd. Zo. Dat kwam wel binnen. Maar goed, eerst maar eens naar huis. Hij ontwikkelde zich prima, was een lieve baby, een vrolijke dreumes en een ondeugende kleuter, precies zoals het hoort. Rollen, kruipen, staan en lopen; allemaal had hij het redelijk vlot onder de knie. Een heel gewoon kind, met heel gewone onhandigheden en val- en struikelpartijtjes zoals ieder kind. Hij kreeg een klein probleempje in groep drie. Hij is linkshandig, maar dacht rechts. Hij schreef dus een soort van in spiegelschrift. Ik vind het maar knap. Maar Prins en ik begrepen ook wel dat dit niet heel handig was, dus -ik weet niet eens meer hoe hij er terecht kwam, via school denk ik- leek Sensomotorische Training een goede zet. Elke woensdag vóór school werd hij verwacht in het noodgebouw van het Groene Kruis. Die bevond zich buiten de bebouwde kom. Ik bracht Oudste er heen, en ging dan met Jongste de eendjes voeren, haalde Oudste weer op en bracht de mannen naar school. Doodvermoeiend vond ik het. Voor Oudste, voor Jongste en niet in de laatste plaats voor mezelf. Op school merkten ze verbetering. Oudste ging er niet met tegenzin naar toe, maar op een dag, toen Oudste eigenlijk net zo schreef als zijn klasgenootjes, heb ik bij de Senso-Juf geinformeerd of het niet eens tijd was om de training stop te zetten. Dat waar Oudste voor gekomen was, was immers sterk verbeterd, dus leek mij de eindstreep bereikt. Mooi, hartstikke bedankt en het beste er verder mee. De juf was ontstemd. Nou, er mankeerde heus nog wel het één en ander aan Oudste. En nu was ze net met hem gestart om één of andere oefening te doen waardoor hij... Ik weet heel niet meer waar het voor was. Ik vroeg of hij er vreselijk veel hinder van ondervond dat hij niet goed was in wat zij net noemde. Dat niet, dacht zij. "Da's mooi, dan gaan we er verder ook niet meer aan sleutelen. Oudste is goed zoals hij is, hij is niet perfect, maar goed genoeg. Bedankt, aju." Dit hier klinkt heel abrupt, het ging in nettere bewoordingen, maar de strekking kwam er wel op neer.Oudste was blij dat hij niet meer zo vroeg uit bed hoefde, Jongste dat hij de eendjes niet meer hoefde te voeren en ik omdat ik dat gerace meer dan zat was. 


Dit is een vrij lange inleiding van waar ik eigenlijk naar toe wil. Twee weken geleden was ik op een verjaardag, waar ook veel jonge moeders waren. Het ging over de dochter van één van hen, die een jongentje in de klas had, nou, daar lusten de honden geen brood van. De streken van deze kleine Ciske de Rat werden breed uitgemeten. In het gezelschap bevonden zich ook de schoonmoeder en schoonzus van de jarige. Ik had hen nooit eerder ontmoet. Ik maakte uit hun manier van praten over kinderen en onderwijs op, dat Moeder in het speciaal onderwijs zat, en Zus op een gewone basisschool werkte. Waarschijnlijk niet als juf, want zij had al verteld dat zij op haar zeventiende naar de universiteit ging. Dan word je geen juf, denk ik, dus het zal wel iets van een remedial teacher of een ander moeilijk woord zijn. 
Terwijl het gedrag van het vervelende jongentje breed werd uitgemeten, luisterden Moeder en Zus aandachtig, ondertussen opmerkingen makend over de incapabiliteit van de juf. Zus wachtte tot zij alle aandacht had en sprak de legendarische woorden: "Er zit gewoon een discrepantie in zijn profiel." Ik keek haar aan en voelde mij een stripfiguur: Bolle ogen, kaak op mijn knie en tong op de grond. Ik zei: "Goh, ik dacht dat ik hier op een verjaardag was en dat het gewoon over kleuters ging. Schiet jij niet een beetje door?" Wel hier en gunder, duizend bommen en granaten, wat dacht ik wel niet. Zowel Moeder als Zus spraken met consumptie en met vurige ogen. Wow. Om een heuse bitch-fight te voorkomen, vroeg ik aan S., de enige single zonder kinderen in het gezelschap hoe het met haar ging. (Ik dacht trouwens toch al dat het hele verhaal volledig aan haar voorbij was gegaan, wat kan jou die kinderen allemaal schelen, en terecht)


Ik vind dat er tegenwoordig bijzonder veel etiketjes op kinderen worden geplakt. Hiermee onderken ik zeker niet de problematiek van ADHD, autisme en dat soort zaken. Deze kinderen moeten krijgen waar ze behoefte aan hebben. Wat ik ook vind, is dat de kinderen van nu zo ontzettend veel móeten. Ze moeten sporten, muziekles, en veel vriendjes hebben. Om dat laatste zo veel mogelijk te ondersteunen, worden er verjaardagspartijtjes in de Efteling gehouden, of anders minstens laserquesten, bowlen én barbecueën. (Gelukkig hoor ik weer vaker over speurtochten, zakdoekje leggen en een frietje van Pietje). Al vanaf de geboorte, of nou ja, okee, vanaf dat Moeders Zwangerschapsverlof is verlopen, móeten ze al van alles. Op tijd naar de creche. Citotoetsen maken. En ga zo maar door. Eenmaal in de medische mallemolen, kom je er niet zomaar meer uit, er is overal wel een therapie voor. Mag een kind eigenlijk nog wel gewoon kind zijn?    



Vanavond bekeek ik met veel interesse de documentaire van Gideon Levy. Tip van de dag.

5 opmerkingen:

  1. Interessant logje. En ik deel je mening. Helemaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik had de gezichten daar wel eens willen zien ....

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Inderdaad: kinderen moeten tegenwoordig van alles en vooral te veel. Aan de ene kant ben ik blij dat mijn dochter op de basisschool een 'stikkertje' kreeg zodat we de goede hulp konden zoeken wat moeilijk was omdat ze nogal uuh... zeldzaam was zalkmaarzeggen. Maar nu is ze 19 en denk ik: hup wég met dat stikkertje want ze zal toch haar plek in de maatschappij moeten veroveren.

    Dus ja, ik snap heel goed wat je bedoelt!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik heb een beetje een aangeboren aversie tegen stikkertjes.
    Goed verhaal, én helemaal mee eens. Laat de kinderen toch eens lekker kind zijn, zijn ze veel meer mee gebaat denk ik ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. ik denk zulke dingetjes ook wel eens, maar durf het bijna niet hardop te zeggen, want soms lijkt het wel of men in nederland gek is op ehmm labeltjes en ehmmm zo zeg maar ( zonder dat ik iemand ook op zijn ziel wil trappen).

    BeantwoordenVerwijderen