dinsdag 16 februari 2010

Uitstrijkje



Ik ben net 39 geworden, maar kan alweer uitkijken naar het volgende decennium, of lustrum, hoe je het ook wilt zien. Het vijfjaarlijkse uitsrijkje komt er dan weer aan. En ik weet nog van de vorige keer: Dat heb je al op de deurmat liggen voordat je "Ik ben veertig jaar" kunt uitspreken zonder met je ogen te knipperen.

De vorige keer ligt mij nog vers in het geheugen. Ik had een uitnodiging gekregen. (Ik heb persoonlijk andere visualisaties bij het woord uitnodiging, iets met wijn en borrelnootjes, maar goed.)

Een paar dagen voor D-Day werd ik gebeld. Dat de dr. die ochtend afwezig was. Of ik een nieuwe afspraak wilde. Of ik kon wel die ochtend komen, en kreeg dan Het Consult met een AIO. (Arts in Opleiding). Naja. Geen probleem. Ik ken niemand die AIO is, dus het zou geen kennis zijn. Prima.
De assistente vermeldde nog dat hij mij uit de wachtkamer op zou halen. Wat zei u mevrouw, is het een meneer? Ja het is een meneer. Is dat een probleem? Uhm, nee hoor, ik ben de kinderachtigste niet.

De dag des oordeels kwam. Vóór mij was een jongetje van een jaartje of 3, met zijn vader. Binnen twee minuten had de AIO het jongetje aan het brullen, en binnen 4 minuten was het alsof het luchtalarm afging. Nou. Dat zag er veelbelovend uit. Even later werd het jongetje nogal bruusk door zijn vader afgevoerd. Misschien was het wel gewoon een zeur-jongetje. Dat kan. Hij zal wel gedacht hebben: Aan mijn lijf geen polonaise. En gelijk heeft ie. Ik denk dat AIO even tijd nodig had om weer tot zich zelf te komen (of de bloedspetters op te ruimen, kan ook) want het duurde een tijdje voordat hij mij kwam halen.

Ik hoorde mijn naam. Ik keek op, en stond oog in oog met Ken. Ken van Barbie. Maar dan met krul in zijn haar. Ik keek hem schaapachtig aan. Dit is toch zeker geen dokter? Hij keek de wachtkamer rond. Ik dacht: Misschien kan ik hier nog ongemerkt ontsnappen. Helaas zaten er buiten mij nog twee mannen, een meisje van een jaar of 16 en een mevrouw, ik schatte haar op een jaartje of 115. Ik overwoog om naar haar te wijzen en te zeggen dat zij Evelyn was, maar aangezien ik de enige was die er tussen de 30 en 100 uitzag (hij had vast mijn geboortedatum al gecheckt) zag ik in dat ik er niet onderuit kon en stond schoorvoetend op.

Hij schudde mijn hand en ging mij voor naar de spreekkamer. De nieuwe spreekkamer weliswaar. De praktijk was heel recent nog uitgebreid, en er liepen nog mannen op het dak. Gelukkig zat er niet zo'n handige lichtkoepel in de spreekkamer. Ik zie mij daar al liggen en dat dan al die bouwvakkers daar boven langs dat raam lopen, brrr.
Eerst even een inleidend gesprekje. (Oef, inleidend is wel een vervelende woordspeling in dit verhaal) Het was een aardige knul. Ik dacht nog bij mezelf: Vroeger waren dokters toch altijd van die gedistingeerde heren? Die in ieder geval veeeel ouder dan mij waren? Is dit nu een teken dat ik ècht oud word?
We hebben even zitten klessebessen over mijn medische verleden, maar ja, dat was met twee minuten uitgekauwd. Ik maakte nog een opmerking over de nieuwe spreekkamer en wilde beginnen over de architectuur van het gebouw, maar Ken was onverbiddelijk. Het Moment was nu dan toch echt aangebroken.

Er was geen apart kamertje. Hij vroeg of ik wilde dat hij er een kamerscherm neerzette. Ik zei: Ja graag, als jij er dan ook achter blijft!" Haha, hij dacht dat ik een grapje maakte. Dat was niet het geval. Gelukkig wilde hij geen gebruik maken van die vreselijke beugels. Daar scoorde Ken toch wel een punt mee. Vanaf hier ben ik het allemaal even kwijt. Zo gauw als er mensen met Eendebekken (wat een vreselijke benaming voor dat instrument!) op mij af komen, gaat bij mij het lampje uit. Ik treed dan even buiten mijzelf, en zit in gedachten met mijn ogen dicht, handen voor mijn oren heel hard een liedje te zingen. Dat hielp. Best snel was het weer voorbij. Ik en Ken waren beiden opgelucht. Ken misschien nog wel meer dan ik, want toen ik zei dat ik niet snapte dat er mensen waren die voor het vak Gynaecologie kozen, knikte Ken mij net iets te wild van Ja. "Ik snap wel dat dat mooi kan zijn met die babietjes en zo, maar verder.." zei ik. Ken wist te vertellen dat tegenwoordig gekozen moet worden uit twee disciplines: Verloskunde en Gyneacologie. Ongelofelijk. Hoe ziek moet je zijn om daar voor te kiezen. Ken en ik stonden beiden even hoofdschuddend over deze kwestie na te denken. Nu de spanning er af was, werd het bijna nog gezellig.

Na nog even (helemaal gekleed) over koetjes en kalfjes te hebben gebabbeld, zat ik voordat ik het wist al weer op de fiets.


En weer thuis had ik een onverklaarbare trek in een sigaret.

2 opmerkingen:

  1. Ja... Leuk... Uitstrijkjes. Blij dat ik nog even niet zo ver ben. Zeker nu de vrouwelijke huisarts 'een half jaartje weg is, maar we hopen dat ze zo snel mogelijk terug komt'. Die is dus niet een half jaartje op wereldreis ofzo. Maar goed. Nu maar weer wachten tot die envelop op de mat ligt he.

    Leuk dat je ook even bij mij langs kwam trouwens! En ja... het was wel een beetje weinig ja ;-).

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Geweldig hoe jij kan schrijven! Je tovert echt een verschikkelijke grote glimlach op mijn gezicht! Geweldig (punt is ook nog dat ik het ook nog ALLEMAAL voor mij zie.. hihihihi)

    Groetjes van Petra :-))

    BeantwoordenVerwijderen