dinsdag 9 maart 2010

Testosteron


Nu ik mij dagelijks onderdompel in de puberteit en de puberteit in opkomst, kan ik niet ontkennen dat ik een roerig leven heb. Wat is het leuk en wat is het tegelijk lastig.

Elke leeftijd waarin een kind zich bevindt heeft altijd wel iets leuks en vaak ook iets minder leuks. Maar vooralsnog vind ik deze leefijd waar mijn bloedjes zich in bevinden het meest interessant. Het ene moment vinden ze je het meest verachtelijke wezen wat er op twee benen rondloopt, (vaak gelukkig maar van korte duur) en het volgende moment hebben ze je zo ontzettend nodig..

Jongste is nogal een knuffelkont en geeft nog immer graag een kus wanneer hij naar school gaat of gaat slapen. Vindt het ook fijn als je nog even bij hem komt als hij gewassen, gepoetst en gestreken in bed ligt: even kletsen, soms alleen even een kus en dan is't goed. De wereld draait om hem en hij vindt het nog immer doodnormaal dat al zijn sokken, kleren, snoeppapiertjes, schoolboeken, voetbalsokken op onverklaarbare wijze toch terecht komen op de plek waar ze moeten liggen. Ik weet dat ik daar gewoon eens mee op moet houden, maar ik erger mij groen en geel aan al die spullen die hier rondslingeren. Het slordige compenseert hij dus eigenlijk met zijn overmatig knuffelgedrag. Wel binnenshuis natuurlijk. Buitenshuis zorgt hij er wel voor dat er minstens een halve meter afstand tussen hem en zijn moesje is.

Jongste zit net een dik half jaar op de middelbare, en heeft zijn plekkie gevonden. In den beginne was hij al helemaal over de rooie als hij alleen al zijn tas in moest pakken ("Waaaah! Heb ik alles d'r wel in!?" en Waaah! Wat moet ik allemaal doen voor volgende week dinsdag!?"), en zat strak na schooltijd aan zijn huiswerk, ik werd er eng van. Dat bracht me terug naar toen hij na één week in groep drie huilend uit school kwam en hartstochtelijk weende: "Nu zit ik al een wéék in groep drie en ik kan nog stééds (!!) niet lezen en schrijven!
Hij heeft de rust wat meer gevonden. Wat zeg ik? Hij heeft zoveel rust gevonden, dat ik hem bijna helemaal niet meer met zijn huiswerk zag. Tot het onvoldoendes begon te regenen, toen was hij er weer met zijn koppie bij.

Oudste vindt het vreselijk als je na het tandenpoetsen nog even naar hem toegaat. Voelt zich dan gecontroleerd en kinderachtig behandeld. Is bij tijd en wijle ook enorm argwanend: Waarom doe je dat, zeg je dat, hoe bedoel je dat? Anderzijds is hij nooit te beroerd om even iets voor je te doen, kan zich vele malen beter inleven in anderen, en is dus op sociaal vlak een flinke stap voor op zijn kleine broer.

Oudste loopt te wikken en te wegen over zijn sectorkeuze die hij binnen nu en 1,5 week moet maken: Techniek of toch economie? Of toch techniek? Het ene moment struisvogelpolitiekt hij het gewoon weg: denkt er niet aan en maakt zich geen greintje zorgen. Het volgende breekt hij zijn hoofd er over, komt met zinnen als: "Wat zijn dan de consequenties?" en "Het gaat wel over de rest van mijn leven!" Techniek met veel praktijk-uren maar helaas ook wis- schei- en natuurkunde, of toch economie zonder nask, maar met veul theorie? Het is een zware taak die op zijn schoudertjes rust. Als ouders probeer je daar sturing aan te geven. Wat niet altijd in goede aarde valt: "Okee, ik kies wel wat jij wilt!" Alsof ik dat ook maar een seconde zou willen. Vanavond sprak hij de legendarische woorden: "Dit is het moeilijkste moment uit mijn héle leven!!" Tijd om het onderwerp even te laten rusten en morgen weer een nieuwe dag.

Moraal van dit verhaal: Ik weet dat het met kleintjes behoorlijke tropenjaren zijn; als ik er nog aan terug denk, word ik al moe. Met (Pre-) Pubers in huis heb je niet vaak een saai moment in het gezin. Er is altijd wel iets gaande. De testosteron vliegt me om de oren hier. Is het geen school, dan zijn het wel (potentiele) vriendinnetjes, voetbaltoestanden (Feyenoord gewonnen dit weekend gelukkig, GA Eagles verloren helaas), spullen die kwijt zijn, geld wat op is, rotzooi die gemaakt wordt.

En nu en dan een uitspraak/ spontane actie/ lief woord waar je week van wordt.

Ik hartje puberjongens in het algemeen, en de mijne in het bijzonder!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten