Oudje

Gisteren heb ik bij de drogist maar weer eens een potje haarverf gekocht. Dit keer niet omdat ik het gewoon leuk vind, neen. Zo langzamerhand wordt het pure noodzaak. Er dringen zich een paar hardnekkige grijze haren op.

Er ligt hier een gloedjespikfonkelnieuwe telefoon in de kast. Met een enorm groot touchscreen en functies erop waarvan ik het bestaan niet eens kon vermoeden. Waarom ligt dat ding dan in de kast? Omdat ik er geen bal van snap. Ik krijg de Duitse hoofdtaal niet eens naar Engels gezet, laat staan Nederlands.

Ik zie harembroeken in de kledingwinkels hangen. Ik koop er geen.

Ik heb kinderen die een geheel eigen leven beginnen te leiden. Een leven waarin ik allang niet meer op nummer 1 sta, maar eerder een hinderlijke sta-in-de-weg ben. De één heeft een baantje, de ander is er naarstig naar op zoek.

Na een anvondje doorzakken heb ik tenminste drie dagen nodig om een beetje bij te trekken.

Als ik een klein probleempje heb met de pc, komt de jongste (de JONGSTE) naast mij staan en zegt: "Wacht maar, mam." Klikkerdeklik en probleem opgelost.

Van binnen voel ik mij nog immer een 'meiske', maar als ik in de spiegel kijk (vooral 'sochtends) of foto's van mezelf zie, schrik ik altijd weer een beetje van die ouwe kop die ik nu toch echt begin te krijgen. Aan de andere kant, Prins is er wel wat ernstiger aan toe als ik. Laatst heb ik voor de lol ons beider rimpels, wallen en kraaienpootjes weggefotoshopt. Gewoon voor de fun. Prins was nagenoeg onherkenbaar, leek een beetje een kruising tussen een kikvorsman en Marijke Helwegen. Ik leek nog een beetje op mezelf. Of -als ik heel eerlijk ben- hoefde ik ook niet zo heel erg veel weg te poetsen. Dan lijk je automatisch wat meer op jezelf. Dus voordat ik naar de drogist rende om allerhande anti-aging produten in te slaan, herpakte ik mijzelf en besloot tevreden te zijn met wat ik heb.

Het heeft er alle schijn van dat ik gezond ben. Volgend jaar word ik 40 (veertig). Dat is een getal dat ik nog steeds niet helemaal bij mij vind 'klinken'. Maar toch: Ik kan mij er niet sappel om maken. Soms hoor je mensen hysterisch worden wanneer ze deze leeftijd bereiken. ("Ik vind het echt heel erg") Ik denk dan bij mezelf: Mens, wat heb je te klagen? Je haalt het tenminste nog, dat is al heel mooi. Wees blij dat je nog leeft. Millie Boele had graag met je willen ruilen.

Amen.