Trots

Oudste gaat, als het even kan, met opa op zondag naar Feyenoord. Vanaf onze woonplaats al gauw een uur en drie kwartier rijden (Enkele reis). Wij brengen hem meestal naar het huis van opa, vanwaar oma de heren naar een gezelschap in een klein gehucht brengt, en die twee tussenstops nemen ook al gauw een uurtje in beslag. Het is maar wat je er voor over hebt. Jongste heeft de laatste twee thuiswedstrijden geluk; die mag op de seizoenskaart van een maatje van opa, die ziek/zwak of misselijk is. Gelukkig hebben ze beide keren gewonnen. Oudste baalt wel een beetje, dat Jongste Graties mee mag. Hij heeft van zijn zuurverdiende geld een halve seizoenskaart gekocht. Met liefde, dat wel, maar een beetje zuur is het wel.

Trots verkondigde hij vandaag dat hij op internet te vinden is, hoezee! Ik moest alles uit mijn handen laten vallen om het te aanschouwen. Het was even zoeken, maar inderdaad: ik denk dat Mijn Zoon nu wel ontdekt zal worden! Als wat, geen idee, maar ontdékt wordt ie vast met zo'n duidelijke foto.

Grappig dat hij deze foto honderd keer meer koestert dan de 15 foto's van de carnavalsoptocht op de Dorpse Webzijde waar hij luid en duidelijk op staat.

Als ik eerlijk ben, voel ik me ook wel een bietje trots; trots op dat mannetje die daar helegaar alleen in een vak vol wildvreemden staat. (Opa's vak was al vol) Het kan hem niets schelen; hij gaat voor de voetbal en voor de voetbal alleen. Onverschrokken is hij. Mooi.