zaterdag 30 april 2011

Lang leve ik!

Gisteren is het zeventien jaar geleden dat Prins en ik Ja tegen elkaar zeiden. Wat een enorm feest was dat. Ontzettend leuk, op dat moment, maar nu zou ik het anders doen. Kleiner, minder bombarie. Een minder imposante jurk, minder op zoek gaan naar dé jurk voor het bruidsmeisje (die er overigens schattig uit zag, maar dat had ook gekund in een jurkje die half zo duur was.) Een minder groot orkest, minder gasten. Maar goed. Al met al was het toch wel ietsje kleiner dan het huwelijk dat ik gister op tv zag. Het was een mooie dag, daar niet van. Het weer was prachtig ook. We trouwden zoals we toen wilden trouwen. En dat was mooi.

Vandaag is het zeven jaar geleden dat we hier in dit huis kwamen wonen. Ook een nietszeggend jubileum. Maar ook in die zeven jaar is er van alles gebeurd. Onze kleine jongentjes werden pubers. Toen waren wij de helden van hun leven, nu zijn we een lastig volkje. Van zachte mannetjes, met bijna nog kussentjes op hun handjes, zijn het nu lange uit de kluiten gewassen mannen met haren op de benen en de baard in de keel. Lagen ze toen nog om zeven uur in bed, nu hangen ze de hele avond op de bank / voor de pc/ achter de ps3 / zijn ze 'bij vrienden', aan het trainen, of weet ik veel waar, wat aan het doen en met wie.

De tijden zijn veranderd. En niet slechter geworden, oh nee, dat zul je mij niet horen zeggen. Maar wel ánders. En ik merk dat ik het soms lastig vind. Van die kleine dingetjes die het hem doen. Meer 'voek'n'* in het gezicht: oude kop krijg ik; ik schrik er soms van. Meer slaap nodig: voorheen ging ik laat naar bed en stond fris en vroeg weer op. Gisteravond nog, ging bij mij nog vóór half elf de lamp uit. Ik dronk vanmiddag een borrel op onze koningin, en direct kwam de man met de hamer langs.

Het is echt niet zo dat ik jong wil blijven, nacht wil braken of 'dom vedan' wil drinken. Vroeger ging dat alles veel makkelijker, maar dat hoeft helemaal niet meer. Maar ik voel mezelf meestal nog zo'n meisje. Als ik doorlopend met u wordt aangesproken en mevrouw wordt genoemd, als ik zie dat mijn kinderen inmiddels allebei mij voorbij zijn qua lengte, dan wordt dat gevoel van 'meisje' vanzelf minder. En dat wil ik eigenlijk niet. En ik vertik het dan ook. Hoewel, als ik mezelf zo hoor, dan voel ik me inderdaad een donders old wief. Misschien moet ik maar gewoon niet meer zo de nadruk leggen op mijn 'oudheids-gevoel'. Misshien moet ik maar eens ophouden met dat gezeur. Als ik nu zo even terug lees, zou je haast denken dat ik tegen de tachtig loop en dat ik de meeste scheten wel gelaten heb. Dat is natuurlijk niet zo. The best is yet to come. 

Mijn hemel zeg. Is dit niet even een staaltje van psychologie van de koude grond? Ik dácht het wel. En weet je? Ik knap er enórm van op! Ik drink er een borrel op! Niet 'Leve De Koningin', mar 'Leve ik!'

En wil er nu nog iemand beweren dat schrijven niet therapeutisch werkt? :-)




*Rimpels

6 opmerkingen:

  1. Kan me helemaal mee voelen in je verhaal.....tjonge wat vliegt de tijd.....
    De tijd dat ze me voor jong aanzagen ligt ook ver achter me ;0)
    Maar goed ik drink heerlijk een drankje met je mee: op het leven.
    En van harte met je 2 jubileums.
    Fijne avond

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik vind het leven eerlijk gezegd steeds leuker worden. Je weet beter wat je wel en wat je niet wilt, je staat stabieler in het leven en er is nog zoveel leuks in het vooruitzicht.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oh ja..... Ik weet helemaal wat je bedoelt. Het trouwen zou ik ook anders doen. Maar het was toen ook gewoon normaal wat wij toen deden. En ouder worden we allemaal, maar oud voelen hoeft niet hoor. Ik stond vanmiddag gezellig bier te drinken met mijn grote uit de kluiten gewassen boys, en daar geniet ik van. Wijn drink ik dan niet hoor, want 1 stijgt me dan ook naar het hoofd, maar een tappie vind ik heerlijk.. Maar vanavond vind ik het heerlijk om lekker te banken, en voor de pc... haha.

    Het werkt echt therapeutisch..
    fijn weekend verder, proost..)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dat heb je mooi beschreven! De tijd gaat inderdaad zo ontzettend snel dat ik me regelmatig terug denk aan toen ik een twintiger was en dan met verbazing naar m'n kinderen kijk die nu een leeftijd hebben die ik me bij mezelf nog zo goed herinner.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Van harte met al je jubileums... :)

    Ook ik vind het alleen maar leuker worden, hoe ouder ik word. Ik ben zo relaxed en wijs vergeleken met een paar jaar geleden. Zit prima in mijn vel. Het spreekwoordelijke dan. Het échte vel, das net als jij een heel ander verhaal ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. De tijd gaat snel, dat vind ik ook. Ik word volgende maand 30 (!!!) Dat is best erg vind ik. Maar allemaal zo relatief ook. Uiteindelijk zijn de meeste dingen heel relatief, toch?

    BeantwoordenVerwijderen