Martin

Martin is een jongen van 24 jaar, die bij zijn geboorte een hemiparese op liep, die zich manifesteert in alle vier de ledematen. Martin kan lopen, ook langere afstanden ( >1 km) maar hij heeft een dronkemansloop. Verder heeft hij niet voldoende beheersing over zijn mondspieren met als gevolg overmatig speekselvorming, die hij niet op een adequate wijze kan binnen houden. Zijn fijne motoriek is niet voldoende ontwikkeld. Hij heeft een spraakgebrek, maar mensen die willen, kunnen hem verstaan.

Martin heeft op het revalidatiecentrum onderwijs gevolgd, hierna is hij naar een kwekerij gegaan, die onder de paraplu van een grote instelling ondersteunende dagactiviteiten biedt. Deze dagactiviteiten zijn werkgerelateerd. Zo is het voor Martin niet een activiteitencentrum, maar gewoon 'zijn werk'.

Martin heeft een soort driewiel-ligfiets, waarmee hij bij mooi weer naar zijn werk gaat. Dit is ruim tien kilometer. Zo houdt hij zijn conditie op peil en traint hij ondertussen ook zijn lichaam.

Martin kwam drie jaar geleden op een locatie binnen onze stichting wonen. Het was een onzekere jongen, die snel van zijn apropós was en niet zo goed met stressvolle situaties om kon gaan. Op zijn eerste dag bij ons vond ik hem huilend aan tafel in de huiskamer. Hij had Robbie ontmoet en was hier danig van onder de indruk. In de gehandicaptenwereld kent iedereen elkaar. Robbie met zijn grote verschijning en dito mond maakte enorm veel indruk op de iele Martin, die volgens de etiquette leefde en vond dat je moest doen zoals het hóórt. Zijn coping was zodanig laag, dat hij hier enorm veel last van had. Er hoefde niet erg veel te gebeuren, of we moesten hem van het plafond afschrapen.

Martin heeft veel geleerd: soms op een harde manier. Hij wilde graag rijles nemen in een aangepaste auto. Het kwam hard aan toen hij na een proefles te horen kreeg dat hij tè gehandicapt was om te leren autorijden.

Martin is een lange weg gegaan. Hij is enorm gegroeid in die paar jaar. Vorig jaar verhuisde hij mee naar een andere locatie. Hier is meer plaats voor zelfstandigheid en Martin gooit hier zijn ziel en zaligheid in. Zijn leefruimte is ook groter, en hij heeft de beschikking over een eigen badkamer. Over een paar jaar gaat hij binnen een andere stichting wonen; hij krijgt daar een eigen appartement en wil hier dolgraag naar toe. Het is een ouderinitiatief, waar ook zijn ouders deel aan nemen. Omdat het meestal een erg langdurige kwestie is tussen de plannen voor zo'n initiatief en de sleuteloverdracht, heeft Martin besloten om de tijd dat hij nog bij ons woont te gebruiken om zo zelfstandig mogelijk te leren worden.

Hij heeft leren wassen, en dit gaat hem goed af. Had hij in het begin nog wel eens zijn mobiel in zijn broekzak zitten, of stampte hij de wasmachine met geweld helemaal vol (waardoor het niet schoon werd en de wasmachine aan de wandel ging), tegenwoordig weet hij wat bij elkaar kan, hoeveel er in een machine kan en controleert hij zijn zakken. Hij vraagt hulp bij het vouwen en het opruimen, maar voert hierover zelf de regie. We zijn nog samen aan het zoeken hoe hij dit ook zelfstandig kan realiseren; dit is niet gemakkelijk, maar Martin geeft niet zomaar op.

Hij maakt zelf zijn kamer schoon. Hij ontvangt nog minimale hulp van de huishoudelijke dienst; heeft dit op eigen initatief en in goed overleg zelf meer en meer overgenomen, met behulp van ons. Niet omdat hij het nu zo leuk vindt, maar gewoon, omdat het hem een enorme kick geeft zelfstandig te zijn.

Van een jongen die dacht dat hij niets kon, is hij inmiddels gegroeid tot een eigengereide en eigenwijze jongeman, die soms keihard op zijn gezicht gaat, maar dit draagt als een echte kerel: hoort er bij. Drie jaar terug was hij een jongen die totaal niet met stress om kon gaan (een maaltijd die vijf minuten later startte, betekende dat hij zichzelf in de arm beet, zichzelf een klap in het gezicht gaf en met losliggende zaken in zijn kamer ging gooien) Nu is hij een jongeman die natuurlijk nog steeds stress ervaart, maar dit op een goede manier kan reguleren. Hij piept de dienstdoende medewerker op als zijn computer vastloopt. Hij kan dit prima zelf oplossen, maar heeft het soms nog nodig dat iemand de situatie voor hem ontrafelt: Wat is er aan de hand? Is dit een crisis of gewoon vervelend? Vergaat de wereld als dit probleem niet kan worden opgelost? Dat alleen is vaak al voldoende. Hij gebruikt de pieper minder en minder.

Vorige week belde hij me vanaf het werk: Er was een vervelende situatie ontstaan tussen zijn baas en diens leidinggevenden: een werkconflict. Zijn baas nam per direct ontslag en stelde alle deelnemers op de hoogte van het hoe en waarom. Dit veroorzaakte een enorme onrust onder de deelnemers. Sommigen gingen gooien met dingen, anderen zaten in een hoekje te huilen. Martin belde naar de woonlocatie en vertelde wat hem dwars zat. Ik heb samen met hem de situatie doorgenomen: Wat kun je doen om deze situatie te veranderen? Niets. Wat helpt? Rustig blijven en er over praten. Het gesprek duurde nog geen vijf minuten, en Martin kon rustig het gesprek beëindigen.

Martin zegt dat hij een hoop bij ons heeft geleerd. Ik zeg dat Martin zijn eigen krachten heeft ontdekt, en hierbij nu en dan bij de hand werd genomen, maar het leeuwendeel van deze zware weg zelf en alleen heeft afgelegd.

En natuurlijk is Martin nu en dan nog van het padje af. Als een stel jongens uit een auto hangen en hem uitschelden voor debiel.  Als een medebewoner eerder van tafel gaat, terwijl hij zijn dankgebed nog niet heeft gedaan. (dat hoort niet) Als hij niet gewoon hoort wat hij verwacht te horen van ons. Hij loopt dan snel weg, op zijn typische spasten-manier, geagiteerd en met een boos gezicht. Meestal duurt het niet langer dan een kwartier voor hij zich weer meldt en hij het 'uit wil praten'. Prima manier.

Het duurt nog zeker wel twee jaar voor Martin in zijn spikfonkelnieuwe appartementje zit, maar als je het mij vraagt, zou hij zich nu al heel prima redden. Één van de meest gegroeide bewoners die ik heb meegemaakt in mijn vijfjarige carrière in mijn werk met mensen met hersenletsel.

Mooi man.