Ontstressen

De proefwerkweek is begonnen; we zitten er midden in. Waar Oudste vorig jaar hysterisch door het huis stampte en niet wist waar hij de kop en de staart had, op momenten volledig ontoerekeningsvatbaar leek te zijn, met hier en daar een klein moment van contentratie, die, voordat ik blij werd dat hij zijn concentratie gevonden had, alweer verdwenen was, loopt hij nu rustig en bedaard rond, gaat leren als hij moet leren, vraagt om een overhoring als hij denkt dat hij overhoord moet worden, maakt geintjes, is relaxed, hulpvaardig en gewoon lief. Heerlijk! Al doende leert men, en dat gaat hier zeker op voor mijn grote kleine held. Ik ben trots op hem, en natuurlijk hoop ik dat hij een beetje goede cijfers haalt (hoe demotiverend zijn slechte cijfers als je goed hebt geleerd), maar tegelijkertijd kan het me niet zoveel schelen: ik ben nu al trots genoeg en zie hoe hij gegroeid is in het afgelopen jaar in zijn ontwikkeling. Heerlijk. Ik geniet me suf.

Op een andere manier geniet ik ook van Jongste. Die heeft de stampende, hysterische, op de rand van overspannenheid staat van zijn van zijn broer vorig jaar overgenomen. Ik geniet, omdat ik het zo herken. Als ik onder druk sta, krijg ik een strakke kop en een kort lontje. Word ik druk in woord en gebaar. Vorigf jaar herkende ik het nog niet zo, maar nu weet ik het zeker: Mijn jongens zijn helaas behept met mijn Stress-genen. Maar: dit gaat over. Alleen weet Jongste dat nog niet zo goed. Maar ik ben er van overtuigd dat hij volgend jaar op een veel relaxtere manier door het leven stapt dan deze proefwerkweek.

Na een hoop peentjes zweten gisteravond (iets met berekeningen over hoevel km je per uur rijdt, als je weet dat je zoveel meter per seconden rijdt en viceversa) besloot ik om de arme plantjes in de tuin maar even te begieten. Geen gesjouw met zware gieters, maar met de tuinslang. Oudste zat boven achter de pc, Jongste leefde zijn frustratie af op een voetbal en stond bij mij om de hoek. En ja, wat doe je zoal met een tuinslang he? Beetje richting Jongste, beetje tegen het raam waar Oudste zat..

Oudste ging zich er mee bemoeien en gooide een beker koud water zo, Hoep op zijn oude moedertje. Die dacht dat ze ter plekke een hartverzakking kreeg. En zich moest wreken. Op ja, ik geef het toe, de gene die het dichtst in de buurt stond: Jongste. Een gevecht met de tuinslang ontspon zich. Ik won natuurlijk, want in lengte en kracht kan ik Jongste nog steeds aan (Ik denk volgend jaar niet meer) en dat is natuurlijk een ongelijke strijd. Als troostprijs mocht hij het eerst onder de warme douche, en liep ik nog een stief kwartiertje te rillen. "Heb je het koud, mama?" Grrr..

Maar zulke momenten zijn wel goed om even te ontluchten en af te blazen. Dag twee van de proefwerkweek: kom maar op!