Living on the edge at home

Twee weken geleden namen we afscheid van een oom van Prins op 't Witte Paard. 66 jaar was hij nog maar, en na de diagnose heeft hij nog vijf weken geleefd. Ongelofelijk: Eind juli was hij nog weken druk als vrijwilliger bij het jaarlijkse sportevenement hier in Het Dorp, en een paar maanden later is hij er gewoon niet meer.

In de week van de begrafenis kreeg een neef van Prins een naar bericht: Er is 'iets' gevonden bij zijn nier. Vandaag krijgt hij uitslag.

Vorige week zondag werd bij een dierbaar collegaatje na 32 weken zwangerschap een jongentje geboren. Na drie weken strikte bedrust kon de bevalling niet meer langer worden uitgesteld. Omdat collega injecties had gekregen om de longetjes te laten rijpen (oh, wondere medische wereld) doet het mannetje het heel goed, ademde meteen zelf, en mocht na 5 dagen al verhuizen van Utrecht naar het streekziekenhuis.

Vrijdag werdn er nog een jongentje geboren in onze kennissenkring. Ruim twee keer zo zwaar als het eerste jongentje en tien centimeter langer. Moeder en kind mochten na twee uur het ziekenhuis alweer verlaten.

Zaterdag hadden we een bruiloft. Het was een mooie dag en een prettig feest. Ook in het Westen van het land kan men feest vieren, hebben we ontdekt. Nadat er een Twentse band aan het spelen ging dan. Want de andere band speelde vooral Norah Jones en Caro Emerold. Wat ik erg leuk vind, maar het verhoogt de feeststemming niet. Diep, diep in de nacht rolden wij na een lange dag en een verre reis ons bedje in.

Waar wil ik nu heen met dit verhaal? Wij zijn getuige van het verdriet, de angst, de zorgen en het geluk van anderen om ons heen. Ook wij hebben ons portie gehad van al deze dingen, maar nu bevinden we ons in een comfortabele periode, waarin geen bijzondere dingen met ons gebeuren, maar waarin we domweg gelukkig zijn. De jongens groeien gestaag op, ik verbaas mij er regelmatig over hoe ze zich bewegen, hoe zelfstandig ze zijn, hoe ze -gelukkig- nog steeds geborgenheid zoeken en vinden, hoe ze het doen op school. Puberbuien all over the place, maar stiekem geniet ik daar (achteraf) dan ook wel weer van. Het heeft er alle schijn van dat we allemaal gezond zijn, alsmede onze naasten. We hebben een leuk huis, voldoende geld om prettig te leven, een vaste baan. Is het saai? Misschien wel voor mensen die 'on the edge' leven.
Het meest spannende in mijn leven momenteel is wel de vraag of dat patroon dat ik heb uitgezocht, inderdaad gaat lukken in een creatie waarin ik mij kan vertonen. En of het me lukt om het huis een beetje op orde te houden en te voorkomen dat we aan de vloer blijven plakken. Of er nog genoeg geld op de bank staat als ik ga pinnen en het apparaat wel of niet gaat piepen met 'Saldo Bereikt, Betaal Anders'. Of Jongste zoekt naar zijn gymschoenen/ voetbalsokken/ geodriehoek en dat hij dan ook nog op tijd op school of de training is. Een voetbalwedstrijd van Feyenoord waar Oudste bij wijze van hoge uitzondering bij aanwezig is (want iemand met jaarkaart is verhinderd en hij mag er gebruik van maken) en dan zien dat ze -alweer- verliezen en Oudste hierna opvangen.

Voor mij is het precies goed en ik hoop dat ik in alle saaiheid en burgerlijkheid nog heel lang zo mag leven!