woensdag 29 september 2010

Robbie


Hij is 20 jaar en de wereld ligt aan zijn voeten. Hij heeft al bijna drie jaar een vriendin; dit gaat niet altijd even soepel, ook omdat zij een aan autisme verwante stoornis heeft, maar over het algemeen hebben ze het leuk samen. In maart ging hij stage lopen via het leer/werktraject welke hem een baangarantie gaf toen hij er mee begon. In april stond hij van de één op de andere dag op straat omdat zijn toekomstige baas ontdekte dat het loonpercentage dat hij zou moeten betalen hoger was dan aanvankelijk gedacht. Sindsdien heeft hij geen relevante dagbesteding meer en komt zijn dagen door met sporten. Hij sport elke dag minstens twee uur. Hij staat onder controle van een sportdietist, maar zoveel sporten is hier niet bij meegenomen. Ook neemt hij het niet altijd even nauw met de voorschriften. Met als gevolg dat hij vaak moe is, en zelfs af en toe flauw valt. Wat iedereen ook zegt: Sporten moet hij, want hij moet zijn energie kwijt. Hij houdt zich staande in een wereld die hij niet altijd begrijpt. Hij doet wat hij kan om niet gek te worden. Sporten is veilig en vertrouwd voor hem. Je lichaam afbeulen tot je er bijna letterlijk bij neervalt. Wat moet hij anders? Hij heeft verder toch niets te doen. Zijn begeleiders op het leer/werktraject komen ook om in het werk en hij schiet er meestal tussendoor. Regelmatig wordt hij blij gemaakt met een dooie mus. "Hee, we hebben werk voor je! Oh nee, toch niet." In die werkloze maanden is hij en passant ook nog verhuisd naar een andere locatie binnen de instelling waar hij woont. Hier werken en wonen veel nieuwe mensen. De medewerkers begrijpen hem niet altijd. Hij oogt zo 'gewoon'. Waarom doet hij dan niet normaal? Hij is altijd zo nadrukkelijk aanwezig. Hij claimt mensen. Hij dropt zijn problemen bij iedereen die hij tegen komt. Waarom zorgt hij niet gewoon dat hij zijn kamer een beetje bijhoudt, op tijd is voor het eten en waarom, waarom heeft hij zoveel bezwaren tegen het eten? Is toch niet erg als dat niet altijd even koolhydraatrijk is? Zijn begeleider is al vier jaar zijn begeleider. Hiermee kan hij ook niet altijd door één deur. Ze is al zo oud, en kan zich naar zijn idee niet altijd even goed inleven in de jeugd. Er is sprake geweest dat hij een andere begeleider zou krijgen. Toen het puntje bij paaltje kwam, heeft hij hemel en aarde bewogen dat zijn begeleider toch zijn begeleider bleef. Dit is gelukt. Regelmatig vergeet hij afspraken en staat zijn begeleider voor een dichte deur. Dat is niet leuk, maar ook niet erg. Hij weet precies hoe ver hij kan gaan. Zijn begeleider blijft toch naast hem staan, hoe bont hij het ook maakt. Dat heeft hij in de loop van de jaren wel ontdekt. Af en toe probeert hij haar uit: Negeert hij haar, scheldt op haar, heeft in het verleden ook wel eens fysiek geweld gebruikt. Maar toch voelt hij zich ook wel veilig bij haar. Maar ze moet niet denken dat zij een afspraak kan vergeten. Dan is hij in alle staten van paraatheid en stuurt een giftig mailtje. No excuses, hij kan er niets mee.


Vandaag probeer ik een nieuwe afspraak met hem te maken. Ik ben benieuwd hoe ik hem aantref. Het zou zo maar kunnen zijn dat hij er gewoon niet is, maar ook dat hij er wel is, maar doet alsof hij er niet is. Het zou de eerste keer niet zijn dat hij me een week negeert. En terecht. In een wereld die je niet begrijpt vanwege je ernstige hersenletsel, moet je zoeken naar houvast. En als zelfs je eigenste begeleider zich niet aan de afspraak houdt, waaraan moet je je dan vastgrijpen?


Werken met mensen met hersenletsel: Een uitdaging, waar het elke dag weer een verrassing is wat er nu weer gebeurt.

2 opmerkingen:

  1. Wat geef je ons op deze manier een mooi kijkje op je werk en op het leven van iemand met hersenletsel. Dat moet wel voor meer begrip zorgen, denk je niet?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een mooi verhaal over je werk en wat een lief bericht. Vol begrip voor hem. Als ik het zo lees, krijg ik het gevoel dat zijn gevecht om jou als zijn begeleider te houden een goede reden had.

    Tijdens mijn revalidatieperiodes in Heliomare had ik af en toe contact met leeftijdsgenoten met NAH. Oa een jonge vrouw die een hersenbloeding / beroerte kreeg en daardoor op hetzelfde 'niveau' communiceert als haar 3 jaar oude dochtertje. Ik vond het hartverscheurend om te zien. Wetende dat haar dochtertje 'ouder' zal worden en zij niet meer.

    Er zijn dagen dat ik mijn lijf vervloek, maar het is 'maar' mijn lijf en ik voel me gezegend dat mijn hoofd het nog gewoon doet. Ook al was zij, op haar manier, ook gelukkig. Omdat ze zich niet meer bewust was van wie ze was. Haar omgeving daarentegen straalde de pijn uit die ze voelden als ze haar zagen. Ik ben blij dat ik die pijn niet zie bij de mensen om mij heen. Omdat ik nog steeds ben wie ik ben en niet gevangen zit in een hoofd dat het allemaal niet zo goed meer kan volgen.

    BeantwoordenVerwijderen