Alles sal reg kom

Ach ja. Bijna op de kop af tien jaar geleden zat ik er minder prettig bij. Een op handen zijnde scheiding, twee kleine kindertjes en een minderwaardigheidscomplex waar je u tegen zegt, maakt niet dat je lekker gaat, zeg maar. Het half jaar wat daar op volgde, was een opeenvolging van struikelblokken op mijn pad. Het was een struggle for life, zeg maar. Ik leefde bij de dag en was altijd weer blij als zo'n dag verlopen was zonder bloedvergieten of andere ongelukken. Want het werd altijd wel weer een uur of elf; het tijdstip waarop ik toendertijd pas echt wakker werd en de dingen kon doen die voor mijzelf waren. Ja, dat waren korte nachten.

Na een half jaar in mijn alleentje met de kindjes startte ik in mijn eerste baan in vijf jaar; bbl-groepsleider op een internaat en daarnaast dus mijn studie. Hartstikke leuke baan natuurlijk, maar ook vrij intensief en niet euh, echt handig gekozen achteraf gezien, gezien de chaos die mijn leven zónder die baan al was. Mijn omgeving verklaarde me voor gek en vroeg waarom ik niet 'gewoon' op een kinderdagverblijf of in een bejaardenhuis ging werken. Dat leek me saai. Mijn ambities reikten hoger dan mijn gezonde verstand, en dat was dat. Het waren een paar zeer intensieve jaren, maar uiteindelijk heeft het me wel door de chaos die mijn leven toendertijd was heen getrokken. Tachtig procent werken, één dag in de week naar school en twee avonden in de week sporten, en oh ja, ook nog twee kleine muitertjes die hun natje, droogje en aandacht hard nodig hadden. Als ik er aan denk, word ik al moe. Gelukkig hadden -de toen gevallen- Prins en ik een uitstekende co-ouderschap, dus dat was zeer prettig.

Als ik er aan denk hoe ik toen leefde, verschrikkelijk. Maar het minderwaardigheidscomplex verdween - mede door mijn struggle- langzaam maar zeker naar de achtergrond, en er kwamen meer en meer 'goede dagen'. Het kwam en ging in een golfbeweging: Van één goede dag in de veertien dagen, ging het naar twee goede dagen in drie weken. Net zo lang tot de put van zwarte dagen opdroogde en ik weer boven het randje uit kon kijken, om er tenslotte helemaal uit te kruipen en er ver van weg te lopen. Af en toe werd ik weer naar de put toe getrokken, maar die periodes werden korter en korter, terwijl de lichte periodes langer werden. Prins en ik vonden elkaar weer terug en we kochten een heerlijk huis. De jaren verstreken en ik wist helemaal niet eens meer waar de put zich bevond. Heel af en toe kwam hij vaag in zicht, maar ook bij mij kwam er met de jaren meer en meer wijsheid; ik telde mijn zegeningen en was hier volmaakt gelukkig mee. Hier en daar een bui is niet erg, dat hoort bij het leven: zonder wrijving geen glans.

Maar als je gewend bent aan donkere dagen, dan ben je blij met elke lichte dag. Is het meestal licht om je heen, dan kun je die donkere periodes wat minder goed handelen; je bent het gewoonweg niet meer gewend. Je word er door overvallen, en het is een soort domino-effect: Ging eerst álles óveral goed, nu leek even álles óveral minder soepel te verlopen. Ik voelde me niet fit, ik werd er knorrig van, ik ging meer dan nodig mopperen op de kinderen en op Prins. Ik had wat minder goede organisatie op mijn werk, waardoor er dingetjes bleven liggen, waardoor collega's en of cliënten last hadden van mijn 'nalatigheid', zo voelde het tenminste. Ik was minder scherp, waardoor ik foutjes niet meer snel genoeg zag om ze snel te herstellen. Er kwam wat meer druk, die ik niet zo goed kon genereren als wanneer ik helemaal fit & scherp ben.

En als je nu weet waardoor het komt, dan is dat prettig. Maar ik heb geen idéé! Hoe kan het nu dat je ineens overvallen wordt door een periode van lichte depressiegevoelens, terwijl er eigenlijk he-le-maal niets veranderd?! Is het de maanstonde? Komen de Witte Wieven te dicht in de buurt? Staat Mercurius in de Waterman? Zijn het de vallende blaadjes? Geen idee. Maar feit is wel dat je struikelt, nog een keer struikelt, je hier en daar een klein schaafwondje en een blauwe plek op loopt, en dan ineens is daar de PLOP. Je pakt de dingen weer aan, je zet dingen recht, je regelt wat je moet regelen en je hebt het gevoel er weer 'bij'te zijn. Over. Het is weer licht en ik kan d'r weer even tegen, hoop ik.

Het zullen wel groeistuipjes zijn.