Kevin

Kevin is 27 jaar, net geworden vorige maand. Hij houdt van computeren, heeft een enorme muziekcollectie, een joekel van een breedbeeldtv en is sinds vandaag de trotse gebruiker van het glasvezelnetwerk. Kevin vindt het geweldig om naar de meisjes te kijken, vooral als zij mooie jurken aan hebben. Zijn ogen beginnen te glanzen als hij zo'n meisje ziet. Verder houdt hij van voetbal: hij is trouwe supporter van de plaatselijke club, die het ook nog aardig doet in de eredivisie. Hij houdt van het leven en geniet zich suf van kleine dingen. Als het mooi weer is, trekt hij er op uit en maakt kilometers, zoals hij het zelf noemt. Kevin houdt van mooie kleren; met feestdagen heeft hij graag een mooi pak aan, met dito overhemd en glanzende schoenen. Kevin is altijd in voor een grapje; ouwehoeren noemt hij dat. Niets leuker dan de medewerkers en medebewoners te stangen. Kevin is een gelukkig mens, die altijd alles van de positieve kant bekijkt.

Er is maar één dingetje wat hem dwars zit: Hij kan niet praten. Okee, hij heeft dan wel de beschikking over een high-tech spraakcomputer, met woordvoorspelling, bluetooth, sms-functie, mogelijkheid om zijn muziek te draaien (standje burengerucht), Tom Tom en omgevingsbediening, maar meekomen in een gesprek in een groep valt niet mee. Tegen de tijd dat hij heeft getypt met zijn joystick wat hij wilde zeggen, gaat het gesprek alweer ergens anders over. Kevin kan wel goed voor zichzelf opkomen, daar niet van, maar dit is wel iets wat hem jeukt. Dat hij spastisch is, werkt ook niet echt mee. Met een snelheid van 25 aanslagen per minuut is het lastig 'gevat' te zijn.

Af en toe vliegt het hem naar de keel. Dat hij bijna overal hulp bij nodig heeft, vindt hij tot daar aan toe. Hij is het gewend, heeft het nodig en zich daar bij neergelegd. Het niet mee kunnen komen in een groepsgesprek vindt hij het meest vervelend van zijn handicap. Het zich niet kunnen uiten, of in ieder geval niet volledig kunnen uiten, breekt hem soms op. Als een mens zonder spasme en/of spraakgebrek boos, teleurgesteld of verdrietig is, slaat hij een keer met de deuren, vloekt misschien een keer, praat, huilt, schreeuwt. Niet dat het dan klaar is, maar het lucht wel even op. Kevin kan dit allemaal niet. Zo één à twee keer per jaar kan hij het niet behappen en heeft hij een paar dagen, soms weken van grote ontreddering. Gelukkig gaat dit ook weer voorbij, en kan hij weer verder. Rijdt hij weer rondjes door het huis in zijn electrische rolstoel met al die electronische snufjes en een moppie muziek (al is dit laatste iets minder, nu medebewoners geklaagd hebben over hoofdpijn :-)). Gaat hij naar buiten en rijdt een kilometertje of twintig 'in de buurt'. Surft hij op het internet op zoek naar van alles wat hem interesseert. Hij is dol op 'moeilijke woorden', en gaat deze opzoeken; studeren om precies te zijn. Twee dagen per week gaat hij naar een activiteitencentrum, twee dagen per week naar een gráfisch activiteitencentrum: hier ligt zijn hart, hier zijn de activiteiten arbeidsmatiger. Meer dan twee dagen ligt niet binnen zijn mogelijkheid, maar hij gaat net zo graag naar het reguliere activiteitencentrum; gezelligheid kent geen tijd. De woensdag is hij vrij, en slaapt hij uit, evenals in het weekend.

Hij woont nu bijna een jaar op deze 'nieuwe' locatie (is ook met mij meeverhuisd) en voelt zich hier als een vis in het water. Was de vorige locatie nog een trainingscentrum, hier kan hij zo zelfstandig mogelijk wonen, voert hij de regie en is hij gelukkig.

Soms denk ik wel eens: Wat nu als Kevin vijftig jaar eerder was geboren? Zonder al die gadgets en high-tech hulpmiddelen had hij niet half zo een prettig leven kunnen leiden als hij nu doet. Soms moet de stoel een reparatie ondergaan en dan is hij een dag 'onthand'. Zit hij in de 'gewone' rolstoel, waarin hij wel enigszins in staat is zich te bewegen door het huis, maar niets kan dóen. Gelukkig zit ook daar een spraakcomputer op. Ik ben blij voor Kevin dat hij in deze tijd is geboren. En ik bewonder hem om zijn levenskracht.

Daar moet ik wel eens aan denken als ik gewoon chagrijnig ben en de dingen niet gaan zoals ik graag had gezien.

Tel je zegeningen, denk ik dan.