De zonnetjes in mijn leven

Jaren heb ik gewerkt met jongeren in de leeftijd van mijn eigen bloedjes nu. Alles, alles wist ik van puberteit en wat daar zoal bij komt kijken. Wat zeg ik? Dat weet ik nog steeds. Ja hoor, je hoeft mij niets te vertellen over het puberbrein. Daarbij komt ook nog dat ik zelf nog heel goed weet hoe dat was. Kom kom, zó lang is dat nog niet geleden. Ik weet heel goed dat alles en iedereen in de ogen van een puber stom is, en mensen van boven de twintig hopeloos 'oud' zijn. Ik weet nog heel goed dat de wereld aan mijn voeten lag, en dat ik 'alles' wel wist. Die kennis kon ik goed gebruiken toen ik met pubers ging werken. Pubers hebben het op zich al lastig genoeg, de pubers waar ik mee werkte hadden het nog een tandje zwaarder; uit huis geplaatst, na vaak een heel lange weg van moeilijkheden thuis, moesten ze nu tegen leeftijdsgenoten opboksen, die het ook allemaal lastig hadden, en dan heb ik het nog niet eens over de buitenwereld die helemaal niets begreep van 'internaatskinderen'. Nee, die pubers hadden het niet gemakkelijk. En natuurlijk was ik één van de stabiele factoren in hun leven. Samen met mijn collega's was ik voorspelbaar in mijn gedrag en konden ze altijd weer naar me terug, hoe 'erg' mijn vorige dienst ook was verlopen en hoe vreselijk de verwijten ook waren die ze naar mijn hoofd slingerden. Nee hoor, over pubers hoefde je mij niets meer te vertellen; ik had al heel vaak met dat bijltje gehakt.

Dacht ik.

Tot nu dan. Natuurlijk is Oudste al een tijdje aan het puberen. Ik -dommerik- dacht eigenlijk dat hij er al midden in zat. Nu blijkt dat hij slechts aan het pootjebaden was. Hij waadt nu tot zeker zijn oksels in de puberteit, en oh, wat hebben we een plezier. Jongste heeft ook al even gevoeld met zijn grote teen, en is nu in het stadium van pootjebaden. Dat, in combinatie met het waden van Oudste, geeft een heleboel vuurwerk in Huize Eef & Prins. En iets zegt mij dat dit nog maar het topje van de ijsberg is. Het grootste feest moet nog komen. En als ik naar Jongste kijk met zijn temperament en zijn ongeduld, zou dit nog wel eens een tandje méér kunnen zijn dan bij Oudste. Tel daar een kleine 'midlifecrisis' mijnerzijds bij op (als je er niet al eentje had, zou je er nu bijkans één krijgen), en je kunt wel nagaan hoe het er hier aan toe gaat.

Alle kennis die ik had opgedaan in mijn werk met pubers is niets, helemaal niets waard in mijn privéleven. Sterker: Ik denk dat het me juist in de weg zit. Oudste, Jongste en ik lijken een totaal andere taal te spreken. Wat zeg ik? Van een totaal andere planeet te komen. Ik erger me dood aan de eeuwige troep die ze maken, zij worden gek van mijn 'gezeur' daar over. Ik voel me soms een veredelde huissloof (hoewel: laat dat veredelde er maar af, eigenlijk), zij hebben er geen idee van dat ook ik gevoel heb. De wereld draait volledig en alleen om hen. Zij doen niets fout, de rest van de wereld spoort niet. En ja, ik weet heus wel dat het weer over gaat, dat het er bij hoort, dat het ergens góed voor is. Maar ik merk nu ook dat ik niet die afstand kan nemen als ouder, die ik als professional wel kon. En dat voelt niet zo lekker. Ik probeer wel enige afstand te nemen, maar ik vertik het ook om zo maar alles over zijn kant te laten gaan. Ik ben niet voor niets hun moeder. Natuurlijk hoort het er bij om te genieten, als je puber bent. Ik gun het ze ook zo. Daar hoeven we het niet over te hebben. Maar ik wil zelf ook genieten. En dat lukt ook nog wel hoor, maak je geen zorgen. Maar soms is het zo dodelijk vermoeiend, pubers in huis. Herstel: pubers die van jezélf zijn. Want die professionele afstand kán en wíl ik niet nemen.

Denk niet dat het hier enkel kommer en kwel is. Verre van. Ik ben blij met mijn mannen, en trots op (bijna) alles wat ze doen. Op de mannen die ze zijn en die ze nog gaan worden. Ik vind het alleen soms zo vermoeiend. Precies zoals ze mij hoogstwaarschijnlijk zeer vermoeiend vinden. Het is een procés. Een proces met een hele hoop wrijving. Maar het dient een doel. Een doel voor hen, een doel voor Prins, een doel voor mij. En doel voor Prins en mij samen, een doel voor Oudste en Jongste samen en een doel voor ons allen als gezin. Denk ik. Hoop ik. Wéét ik. Dit is Oei, ik groei in het kwadraat. En: Zonder wrijving geen glans. 

Toch?