Oerendhard

Tja. Wat zeg je als moeder al je Jongste gevraagd wordt voor een zijspanteam? Zeg je dan Nee omdat je het allemaal maar eng vindt? Zeg je Nee omdat je vindt dat hij nog te jong is? Zeg je Nee omdat je zelf niets met crossen in het algemeen hebt, en met zijspancross in het bijzonder? Vooral als het je kind is die er op zit?

Of zeg je Ja omdat je ziet dat je Jongste dit het alderliefste wil? Zeg je Ja omdat je ziet hoeveel ziel en zaligheid hij er in legt? Zeg je Ja omdat dit een kans once in a lifetime is?

Natuurlijk zeg je Ja. Omdat het zijn grootste passie is. Omdat hij er bijna licht van gaat geven als hij zo'n ding ziet, en omdat hij bijna ontploft van geluk als hij erop zit. Omdat hij zijn dromen moet najagen. Omdat hij er ook veel van leert: Je zit met zijn tweeën op zo'n ding, dus je draagt de verantwoordelijkheid voor elkaars veiligheid. Je gaat niet als een idioot risico's nemen. Je zorgt voor jezelf en voor elkaar. En je gaat samen een droom beginnen. Waar het eindigt, weet niemand. Maar als je het niet probeert wordt het nooit wat. En kijk je je moeder helemáál nooit meer aan omdat ze je een droom ontnam.

En natuurlijk is het eng. En natuurlijk stond ik met angst en beven aan de kant. Vooral die twee keer dat ze er af vlogen. En het de tweede keer nogàl lang duurde eer er weer eentje op stond. Maar ook dat hoort erbij. Zoals een dame langs de kant zei: "Ik heb twee dochters die paardrijden, daar word je ook niet echt vrolijk van als moeder." Zo is het maar net.

En dan het gezicht van Jongste. Onbetaalbaar!