woensdag 4 mei 2011

Oma zou trots zijn.

Vroeger was ik veel bij mijn opa en oma thuis. Dit kwam met name doordat mijn anderhalf jaar oudere nicht daar woonde. Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik een derde van mij jeugd daar heb door gebracht. Opa was bloemist en had een zaak aan huis en stond op de markt. Oma was een oma zoals dat hoorde te zijn: Altijd aan het stoffen/ zilver poetsen/ cakes bakken/ handwerken. Mijn nichtje was daar ook goed in, in handwerken. Ze borduurde en haakte dat het een aard had. Ze kon ook heel erg netjes schrijven, had prachtig lang haar in een keurig vlecht of staart en had haar kamer altijd netjes. Ik was meer een wat onbenulliger kind. Mijn handschrift was onleesbaar, ik had altijd gaten in mijn sokken, vlekken in mijn kleren en mijn haar pluisde aan alle kanten. Nu ik er over nadenk, is het een wonder dat Nicht en ik zo goed met elkaar overweg konden en nog steeds kunnen. Ze voelt meer als een zus.

Ik wilde wel een beetje op haar lijken, dus begon ik ook met handwerken. Haken, dat zag er mooi uit en Nicht produceerde de prachtigste pannenlappen, dat wilde ik ook. Met engelengeduld leerde oma me haken. Lossen, welteverstaan. Verder ben ik ook niet gekomen, trouwens. Ik haakte kilometers lang aan elkaar: opa lachte zich er een kriek om. Terwijl Nicht al veel verder was en de verschillende steken leerde, hield ik het bij de lossen. Oma heeft het me wel geprobeerd bij te brengen, maar het wilde maar niet beklijven. Hele slierten haakte ik er door. Alleen: wat kon ik er mee? NIETS! Helemaal niets. Ik heb nog wel eens een poging gedaan om die slierten slakkehuisgewijs aan elkaar vast te maken om zo een soort van onderzetter te creëren, maar ook dat werd een soort van mislukte iglo. Nee. Haken en ik, dat was 'm niet.

Het grappige is nu, dat Nicht helemaal en totaal niets doet met haar handwerkkunsten. Borduren doet ze bij belangrijke geboortes, en daar stopt het wel. De belangrijke geboortes zijn nu wel zo'n beetje geweest. Misschien is ze nu nog bezig voor de dochter to be van mijn broertje, maar tussen onze Jongste en De Neef Van Eef (11 jaar leeftijdsverschil) heb ik haar niet op handewerken of iets anders creatiefs kunnen betrappen. Ik ben daarentegen altijd wel 'iets' blijven doen. Hele gardarobes naaide ik voor Oudste en Jongste, en ook voor andere kindertjes en voor mezelf.

Haken had ik sind 1981 niet meer gedaan. Ik las ergens dat iemand zomaar was begonnen met haken. Haaknaald en garen gekocht, en dan via youtube leren haken. 'Dat kan ik ook', dacht ik. En weet je wat? Dat kon inderdaad! Tot Pasen 2011 kon ik niet haken. Ik pretendeer niet dat ik 'swerelds netste haakster ben, maar ik heb de beginselen toch wel onder de knie. Hoezee!

Hij is niet helemaal recht, maar het is wel mijn eerste zelfgemaakt telefoonhoesje! Jeeh!


En dit zou een sjaal kúnnen worden. Ware het niet dat het garen bijna op is. Maar het begin is er: Ik Kan Haken!
Oma zou trots geweest zijn!

6 opmerkingen:

  1. Haken=Cool!

    Mijn oma zou helemaal niet trots op me zijn. Het mens had een hekel aan handwerken.. ;))

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zozo... en waar gaat dit eindigen? Macrameen? Punniken? ;)

    Nee hoor: als je maar plezier hebt!

    Leuk gedaan.

    Ik kan niks met handwerken... ben meer een klusser.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. 't kan verkeren, dat blijkt wel weer...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi verhaal en hoe het leven nu éénmaal soms gaat. Onvoorspelbaar. En leuke dingen kan je nu al...zomaar een microbe erbij.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Leuk familieverhaal. En joh, jij kunt gewoon haken!

    BeantwoordenVerwijderen