The sky is the limit

Ik ben begin vorige week gestart met de zogenaamde droombaanreis. Daar kun je alles van vinden. Die verhalenverteller is een gladjanus, wat een utopie, wat een glijverhaal en ga zo maar door. Het kan mij niet schelen. Ik vind het dondersgaaf. Ik heb er nu een paar opdrachten op zitten en ik knap er enorm van op. Had ik dat dan niet zelf kunnen bedenken allemaal? Ja hoor, dat had ik best. Maar ik had een duwtje in de rug nodig. Die heb ik gekregen. En ik ga als de brandweer, heerlijk.

Het houdt in dat je ongeveer twee keer per week een soort van huiswerkopdrachten moet maken. Dit kan niet goed of fout gaan, je doet het meer voor jezelf. Er zit een tijdslimiet aan, het is aan jou of je je hier aan wilt en kunt houden. Voor vandaag moest ik aan minstens vijf mensen vragen wat zij vonden welk groot talent ik had. En ok, ik moest wel even over een drempeltje heen, maar ik heb het maar gewoon gedaan, en weet je: Heeeerlijk is dat! En ja; tuurlijk is een stukje zelfbevlekking, maar goed, soms hebbie dat even nodig. Ik heb besloten dat ik de antwoorden ga terug geven, en ieder die de moeite heeft genomen mij antwoord te geven, zelf ook te laten weten wat ik vind wat hún talenten zijn.

Vandaag nam ik een behoorlijke sprong in het diepe en ging naar mijn bazin. Soms moet je gewoon eens over je grenzen heen kijken. Ik heb er geen spijt van; het was een zinvol en prettig gesprek. Vind er van wat je wilt; voor mij werkt het..! 



Morgen heerlijk met de mannen naar Dauwpop. Ook leuk!