zondag 10 oktober 2010

Gerard


Vroeger was Gerard een echte rocker: Puntlaarsjes, haar in het vet en een strakke spijkerbroek aan, en dan de kroegen afschuimen en bandjes bezoeken. Herman Brood had zijn speciale aandacht. Het had er alle schijn van dat Gerard alles had: Belangstelling van vrouwelijk schoon, een leuke baan als leraar op een school, en in het weekend seks, drugs en rock & roll. Gerard kreeg kennis aan een prachtige meid. Hij pronkte met haar als hij met haar door de stad liep. Zij was fotomodel en Gerard voelde zich helemaal The Man.


Het heeft niet al te lang mogen duren, dit mooie leven. Er werd MS geconstateerd bij Gerard. Hij kon niet omgaan met het idee dat hij langzaam maar zeker af zou takelen. Hij sommeerde zijn vriendin om te vertrekken, raakte in een diepe depressie en sprong voor de trein. Blijkbaar was het zijn tijd nog niet; hij overleefde het. Maar hij moest wel zijn beide benen missen. Nooit meer een strakke spijkerbroek met puntlaarsjes voor Gerard. Ieder ander raakt in shock bij zo'n ongeval en verliest het bewustzijn. Gerard niet. Hij heeft alles van het begin tot het eind meegemaakt.

Nu slijt Gerard zijn dagen voornamelijk in bed. Zestien uur per dag maar liefst brengt hij hier door. Hij heeft een heel regiment medicijnen die hij moet slikken, heeft een verblijfscatether en draagt incontinentiemateriaal. Hij kan zijn handen niet goed meer gebruiken, ziet slecht en krijgt niet alles meer even helder mee. Hij is boos. Boos op de wereld. Moppert als zijn verzorging te lang duurt. En terecht. Ik zou -denk ik- niet anders doen. Omdat ik thuis ook een ouwe rocker heb zitten, schept dit een band. Vanmorgen zou ik hem helpen met douchen. Omdat ik totaal niet goed ben in ADL-werkzaamheden (ADL = Algemene Dagelijkse Levensverrichtingen: Dingen als opstaan, eten, drinken, naar het toilet gaan. Als ADL-er ben je eigenlijk de handen voor iemand die zijn handen niet gebruiken kan). Dus Gerard trof het niet, vanmorgen. Ik had al een collega ingeschakeld; als zij wat zou schuiven, zou ze tijd vrij kunnen maken om mij te helpen bij Gerard, zodat het in ieder geval niet zo lang zou duren. Te lang liggen op een douchebrancard is geen pretje. Gelukkig heb ik wel een beetje een link met Gerard, dus dan kun je alweer een potje breken. Gerard klaagt over alles: Het duurt te lang, die jonge meisjes van tegenwoordig zijn helemaal niet handig (daar bedoelde hij helaas niet mij mee, ontdekte ik bij navraag..), het is mooi weer, maar hij kan niet eens even lekker naar buiten omdat er te weinig tijd voor is, het is wel een zware strijd. En ik geef hem overal oprecht gelijk in: Het is ook een strijd, die ziekte, de afhankelijkheid, de onkunde en uiteenlopende meningen van medewerkers, het gehannes en getrek aan je lichaam. Als mij ooit zoiets overkomt en ik moet onverhoopt weg uit mijn eigen huis, en word afhankelijk van anderen, dan heb je aan mij waarschijnlijk geen prettige cliënt.

Als Gerard fris gewassen in de stoel zit ("Nee, ik zit nog niet helemaal goed, nog één tilletje. Mag ik nog één klein tilletje?"Mijn hart breekt elke keer een klein stukje), zegt hij: "Evelyn, gaan we samen nog even een sigaretje roken?" "Ja maar natuurlijk Gerard, anders is je dag toch niet begonnen!?" Gerard rookt één sigaretje per dag, net vóór of na het ontbijt. Dat is -ruwweg gezegd- zijn enige verzetje. Want hoeveel Gerard ook moppert tijdens de ADL, áltijd zegt hij: "Bedankt dames, respect!" Echt altijd! Ik weet niet of ik dat altijd op zou kunnen brengen..!

Twee weken geleden ging Prins Op Het Witte Paard met een paar andere oude knakkers rockers naar een Herman Brood Memorial. The Wild Romance trad op, met verschillende gastmuzikanten. Een ouderwets avondje rocken dus. Ik dacht aan Gerard, en hoe graag ik hem deze avond ook had gegund. Ik had hem nog wel zelf op willen halen uit De Grote Stad, naar Het Kleine Dorp waar de avond plaats vond, en weer terug. Maar zelfs al zou ik bevoegd zijn om een rolstoelbus te besturen, had het nog niet gekund, want Gerard houdt dat nooit vol. Wat had ik hem dat graag gegund.

Gerard, die mopperpot met dat kleine hartje. Die gelukkig wél blijft zeggen wat hij vindt, hoe hij het wil, op zijn strepen staat en de regie blijft voeren. En ook altijd weer positief afsluit. En je altí'jd bedankt. Volgend jaar wordt hij vijftig. Maar eigenlijk vegeteert hij nu gewoon. Ik heb enorm veel bewondering voor hoe hij toch zijn jeu uit een sigaretje kan halen. Zelfs als iemand anders die voor hem moet draaien, en het hem voor moet houden. Ik zeg: RESPECT.

3 opmerkingen:

  1. Wat een aangrijpend verhaal dit. Je hebt een ontzettend mooie baan meid. Gerard boft maar met meiden zoals jij.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Na zo'n verhaal denk ik wat loop ik toch te zeuren om niks.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Tjoh zeg, wát een verhaal... Hier zal ik nog regelmatig aan terugdenken.

    BeantwoordenVerwijderen