donderdag 14 oktober 2010

Lekker belangrijk

Ik betrap mezelf er op dat ik wel heel erg zemelige verhaaltjes schrijf, de laatste tijd. Over hoe blij ik wel niet ben en zo. En weet je: dat ís ook echt zo, allemaal. Maar ondertussen erger ik mij zeker wel aan de remsporen in de plee die mijn lieftallige Jongens achterlaten in de plee. Word ik gillend gek van het geruzie en gekibbel. De enorme zooi die ze achter laten. Maar Gosiemijntje: zij KUNNEN tenminste nog zooi maken en elkaar de kop gek maken. Als ik de verhalen hier lees, denk ik bij mezelf: wat een gezegend mens ben ik, dat ik pubers heb die elkaar en mij erbij de kop gek maken. Zij moeten nog maar afwachten of het uberhaupt zo ver komt. Als ik in God zou geloven, zou ik bidden voor hen tot mijn knieën en rauw van zagen.

En dan hier: Nog zo'n reden om dankbaar te zijn dat je nog gewoon kunt mopperen op je pubermormels. ZIJ zijn er nog, maar ikzelf ben er ook nog: rond en gezond! Hoe fijn is dat?!

Aan de andere kant: Als ik dit hier lees, word ik zelf helemaal woest. En dat met slechts twéé pubers in huus. Heb je er plus vijf: nou, dan ben je ook niet blij.

Maar verder ben ik, en met mij mijn geliefden, gezond van lijf en leden. Dat is op zich al iets om dankbaar voor te zijn. Wie je dan precies dankbaar moet zijn, tja, dat moet je zelf dan maar weten. Zij weet hoe het is om niet gezegend te zijn met zo'n vanzelfsprekende gezondheid. En ga mij dan maar eens vertellen waarom ik wel die zogenaamde vanzelfsprekendheid heb en zij niet.

Mooi als je een zekerheid in het leven hebt. Die van God bijvoorbeeld. Dat lijkt mij op zich nou prachtig. Mijn schoonouders vinden er veel vrede in. Ik niet. Want ik snap het gewoon niet. Waarom ben ik zo gezegend in het leven en anderen niet?

Zoals die vrouw (33) hier in Het Dorp, die drie maanden geleden geen andere uitweg zag dan zich voor de trein te werpen? Gewoon omdat ze niet meer kon? Ondanks het geluk van een vijf maanden oude dochter? En een man die haar op handen droeg? Hoe moeten zij nu verder?

Of oompje (66), die nog zo van het leven genoot, maar de strijd tegen k.anker al na vijf weken moest opgeven? Terwijl hij nog zoveel te geven had?

Of collega. Die een tweede kind kreeg, na 33 weken zwangerschap? En dat  het jochie allerhande virussen en bacterien oppakt? Terwijl een andere collega haar voldragen kind eergister ter wereld bracht, en nu heerlijk in haar cocoon zit met haar gezin? Collega 1 racet nu al vier weken heen en weer tussen ziekenhuisbaby en thuisdreumes en komt niet eens aan zich zelf toe? Is dat eerlijk?

Of een andere dame hier uit Het Dorp, ik ken haar geeneens niet, maar zij was slechts 1,5 jaar ouder dan ik, maar mocht ook niet ouder worden en moest de strijd ook opgeven. En laat een dochter van 10 (tien) jaar achter.

Tuurlijk: ieder huisje heeft zijn kruisje. Maar als ik naar mijzelve kijk, denk ik dat ik mijn handjes mag dicht knijpen. Ik denk dat de generatie vóór mij mijn kruis al op zich heeft genomen. Mijn nichtje had geen ouders meer toen zij 2,5 jaar was. Ga er maar aan staan, als je de opa & oma + oom & tante bent van zo'n klein wichtje. En ja: Ik heb wel een echtscheiding achter de rug, wat verre van leuk was. VERRE VAN. Maar: Het was nog altijd eigen keuze. Ik kon altijd bouwen op mijn gezondheid. In ieder geval lichamelijk. Geestelijke gezondheid was niet altijd helemaal helder in het zicht, maar ik ben al met al aardig goed opgedroogd.

Maar ik ben dan ook een gezegend mens. Letterlijk: Tien jaar geleden liep ik in een kathedraal in Barcelona, toen er een oud, klein, gerimpeld vrouwtje op me af kwam, en een kruisje zette op mijn voorhoofd. Ik was net gescheiden. Ik wist op dat moment niet of ik nu gezegend of vervloekt was, maar ik ben er nu wel achter dat niets dan voorspoed mijn pad zou kruisen nadien. Met een gezond lijf, gezonde kinderen, een dak boven mijn hoofd, meer dan voldoende geld om van te leven en geen schulden. 

Ik zeg:


If tonight you cannot sleep,
count your blessings instead of sheep.


2 opmerkingen:

  1. Het heeft geen zin het leven wat dat betreft te willen begrijpen denk ik. Waarom de een wel al die ellende en de ander alleen maar voorspoed? Geen idee.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat soort dingen denk ik ook zó vaak.
    In mijn leven is altijd alles eigenlijk goed geweest. Op de 'normale' dingen als luddevedut etc. na. Dat hoort er ook bij, denk ik dan ;-)
    Ondertussen heb ik een leuk huis, ontzettend lieve familie, fantastische vrienden, ga ik beginnen aan een geweldige baan, kan ik alles kopen wat ik wil. Eigenlijk is alles zo ontzettend goed in mijn leven. Dan denk ik ook wel eens aan mijn leeftijdsgenoten (voornamelijk) die er inderdaad zelf een eind aan hebben gemaakt, compleet ongelukkig zijn met hun leven, of in hun vroege jaren al van alles hebben meegemaakt. Onbegrijpelijk!

    BeantwoordenVerwijderen