woensdag 23 februari 2011

Prins Op Het witte Paard


Die Prins van mij. Dat is de liefste Prins van de wereld. Echt. Mijn rots in de branding, mijn vuurtoren, mijn anker. Daar waar ik wil kopenkopenkopen, heeft hij het meer op zuunig zijn en op je centjes letten. Zonder hem zou ik al drie keer failliet zijn. Daar waar ik opzijopzijopzij ben, is hij Op De Plaats Rust. Daar waar ik soms Himmelhoch jauchzend, zu Tode betrübt ben, is zijn humeur uitermate steady.  Daar waar hij soms in dreigt te kakken, heeft hij mij om te poeren. Daar waar ik half hysterisch, lyrisch en/of furieus ben, is hij De Rust Zelve. (Wat overigens in de praktijk niet altijd zo helend werkt als dat ik probeer te schetsen hier) Kortom: wij zijn een leuk setje.

Ik moet zeggen dat onze karakters zich wel enigszins aan elkaar zijn gaan conformeren, in de loop der tijd. Ik ben iets minder hysterisch, hij is wat minder rustig. We hebben onze eigen weg gezocht, met behoorlijk wat beren onderweg, maar we hebben hem allebei gevonden. We raakten elkaar ergens onderweg kwijt, maar kwamen elkaar ook weer tegen. Ik moet zeggen dat ik -nu ik *kuch* ouder word- meer rust vind. Rust in wat ik van mezelf vind en moet, en rust van wat ik van Prins vind en wat ik vind dat hij 'moet'.

Maar.

Er zit één héél klein mini-minpuntje aan De Prins. Hij is buiten de Liefste, óók de slechts-geklede Prins van 't Ganse Land. Zo. 'tIs d'r uit. Sorry Prins, dit lees je vast, maar het is zo. In onze beginperiode was het nog wel veelbelovend. Hij had volgens de laatste mode een matje in zijn nek. (...) Hij liep op puntschoenen. Een spijkerbroek met een lekker kontje er in, en een hip jasje er boven. Een jásje! Het enige jasje wat hij these days nog aantrekt, is een stófjas. (Op zijn werk, natuurlijk, op zijn werk. Gelukkig wel. Niet dat de mensheid denkt dat hij hier de ganse dag als duivenmelker rondloopt.) Op bruiloften waar we de hele dag zijn uitgenodigd, heeft hij wél een pak aan. (Onder dwang heeft hij een jaar of zes geleden een nieuw pak gekocht die nu ook al weer hopeloos gedateerd is, omdat hij zijn trouwpak nog aan wilde doen naar een bruiloft. Uit 1994. Ik bedoel maar) Mannen in pakken vind ik woest aantrekkelijk, en de mijne in het bijzonder.

Maar goed, terug naar het begin. Hij was groot fan van Herman Brood & his Wild Romance. En je kunt veel over Herman Brood zeggen, maar het was wel een echte dandy. Mooie blousjes, mooie schoenen, strakke broeken, haar in het vet.
Jammer van het spuiten.
Prins zijn moeder, mijn teerbeminde schoonmoeder, heeft het vroeger ook wel geprobeerd. (Prins te kleden, niet spuiten.) Dat is niet gelukt. Ik  probeer het ook al zo'n twintig jaar. Soms, héél soms, koop ik iets voor hem wat zijn goedkeuring kan wegdragen. Ik koop helemaal niet vaak kleren voor hem, want ik vind dat hij dat eigenlijk zelf moet doen, maar ook daar liggen onze meningen uiteen. Want een shirt is een shirt, en zo lang er geen gaten in zitten en het schoon is, kan hij het best nog aan. Ja hoor, ook als het een reclameshirt is. Zo loopt hij op het werk (onder zijn stofjas) al jaren met een trui van één of ander bedrijf met de opwekkende naam 'Verdriet' rond. Niet altijd hoor. Nee, niet altijd. Soms moet die wel eens gewassen worden, en dan is het een ander niet nader te noemen bedrijf waarvoor hij reclame maakt (onder zijn stofjas uiteraard, met recht wat je noemt sluikreclame). En weet je: dat vind ik heel niet erg. Trek maar aan. Dat geldt ook voor shirts waar je met de beste wil van de wereld geen model meer in kunt zien. Trek maar aan, lieverd, er gaat toch een stofjas overheen, geen mens die het ziet en -belangrijker- ik al helemáál niet.

Bij mij ligt een grens als hij óók in zijn vrije tijd van dat soort shirtjes aan trekt. Als hij de trap af komt als we ergens naar toe gaan, en hij draagt een shirt in liefst spuuglelijke kleuren met krijsende reclame er op, dan voel ik instant het gif spuiten in mijn lijf. "Goh", zeg ik dan, zogenaamd terloops, "Wat dacht je bij jezelf? We gaan uit, en ik trek hélemaal onder uit de stapel fatsoenlijke shirts, het alderlelijkste shirt om aan te doen?" "Wat dan?" roept hij dan geirriteerd, "Is het niet goed? Moet ik wat anders aan doen?" "Graag" zeg ik dan, waarna hij de trap weer op stampt & zucht, en dan uiteraard niet het shirt aan trekt wat ik in gedachten had, maar goed, je kunt ook niet blijven zeuren.

Een tijdje terug boekten we de vakantie 2011. Naar Kroatie gaat de reis. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid móói weer. In plaats dat de jongens blij waren met dat mooie weer, zeiden ze (ongelogen): "Oh, gelukkig. Dan hoeft papa die A.didastrui ook niet mee te nemen." Prins neemt deze altijd mee, omdat hij lekker zit en lekker warm is in de avond. Niet erg, maar de trui dateert uit -ik gok- 1997. Dat is toch erg!
Om Prins enigszins op weg te helpen, heb ik twee planken voor hem gereserveerd in de kast (ruime planken, mensen, ruime planken) Eentje voor werkkleding, en eentje voor dagelijkse kleding. Nadeel van een vent die zijn handen uit de mouw steekt en zich ook met de was bemoeit, is dat hij zijn werkkleding nogal eens op de dagelijkse plank legt. Zich totaal onbewust hoor, want: Heel, geen vlekken, dus 'goed'.

Nu ben ik niet iemand die moedwillig favoriete truien van een ander verdonkeremaant, maar die A.didastrui ga ik binnenkort in repen knippen. Nee, ik ga hem in repen knippen en dan ritueel verbranden. Of in repen knippen, ritueel verbranden en daarna begraven op 10 meter diep, 250 km van huis. Voor de rest respecteer ik zijn kledingkeuze. Behalve dan die ook zo comfortabele sweater met Champions erop, die ik gebruikte voor het schilderen (ik knoei héél erg met schilderen). De jongens kusten bijna mijn voeten dat ik die actie had ondernomen: eindelijk zo'n afzichtelijke trui van papa weg.

Prins hoeft niet in pak, neen. En laat hem alsjeblieft geen oranje bandplooibroek aantrekken. Dan bel ik de mannen met de witte jassen. Maar af en toe wat meer zorg voor je kledingkeuze zou leuk zijn. Wie zaait, zal oogsten, zeg ik dan maar. Een rondje internet, en je vindt waar je prinses blij van wordt:

Gedekte kleuren, niets opvallends. Behalve dan die Van Bommel schoenen á tweehondernogwat euro.

Maar verder is Prins de liefste van de wereld met de lucht er bij..!



En nu op zoek naar een scherpe schaar..




5 opmerkingen:

  1. Heb weer met veel plezier zitten lezen.
    wie weet gaat t ooit nog lukken met die prins van je.
    Succes!
    :))

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hahaha, wat een heerlijk stukje. Maar helaas, ook wel wat herkenning. De Man is er ook zo één. In den beginne dat wij wat hadden was hij helemaal gek op badstof shirtjes. Dát is er gelukkig inmiddels uit. Maar echt heel mooie kleding. Helaas niet. :-(

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Tsja... ach. Ik zou het jammer vinden, maar me toch meer bekommeren om de inhoud. Schone oksels vind ik ook erg belangrijk. Dan maar verstopt onder een foeilelijk shirtje.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Leuk setje hoor :) succes met prins, gewoon heel geleidelijk 1 voor 1 een kleine verandering in de kledingkast zonder dat prins het merkt hahaha.... kledinggewoon vervangen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hahahaha, volgens mij gaat dat in veel huishoudens zo. Waarom denk je dat ik een vrouw wil ;-)

    Mijn vader heeft er ook een handje van. Alleen heeft die iets met camouflage-kleuren. Walgelijk. En áls hij al een spijkerbroek aanheeft, dan trekt hij hem op tot zijn oksels.
    Alleen als hij de trap af komt en mijn moeder kijkt alleen maar, dan is mijn vader al over de zeik; 'is het weer niet goed!?' *grinnik*.

    Dus nu moet ik van vaders altijd mee met moeders winkelen, want hij ziet graag wat anders bij moeders. En ik moet van moeders mee met vaders; want naar mij luistert hij qua kleding.
    Betekent dat nou dat mijn ouders vinden dat ik mij goed kleed? ;-)

    BeantwoordenVerwijderen