Ontstressen

Als je dertien jaar bent, valt het leven niet altijd even hard mee. Je wilt van alles, maar je weet nog niet altijd even goed wát je precies wilt en hóe je daar dan aan moet komen. Die volwassenen, daar word je ook alleen maar gek van, altijd wat te zeuren en je moet van hen ook van alles. Pfft, om moe van te worden. Je weet niet altijd wat je wilt dus, maar je weet wel dat je een playstation wilt kopen. Je verjaardagsgeld heeft je al een aardig eindje op weg geholpen, maar het eind is nog niet in zicht. Bovendien roept dat geld naar je zo gauw je de trap op komt, en dan is de verleiding zeer moeilijk te weerstaan om er niet aan te zitten: Korte termijn doelen zijn makkelijker te bereiken, en ach, je hebt nu toch een baantje. Tot je ouders er achter komen dat je heel veel (héél véél) geld hebt versnoept, en je alles moet inleveren om het in de kluis van je ouders achter slot en grendel te laten weg stoppen. Je moeder knipt in een vlaag van drift ook nog je pinpas doormidden en verbijsterd zie jij het gebeuren. Je moet terug naar af: krijgt op maandag een paar luttele euro's die je mag opmaken, maar pinnen zit er vooropig niet in; het overige geld moet je opsparen.

Dan ga je je maar richten op je nieuwe baantje: Post bezorgen. De wijk die je hebt gekregen, is niet om over naar huis te schrijven: In lengte ongeveer twintig kilometer, en in het buitengebied. Je weet de weg daar nog niet zo goed, met als gevolg dat je enkele malen terug moet fietsen naar een vergeten boerderij. Die boerderijen hebben uiteraard allemaal idioot lange opritten, en liggen vér uit elkaar. Maar hee: Doordat de wijk zo uitgestrekt is, krijg je wel een fikse wijkvergoeding. De eerste paar keren is je moeder met je meegeweest om je een beetje op weg te helpen. Jij had eigenlijk het idee dat zij de helft deed, maar eigenlijk deed je alles alleen, met alleen een paar aanwijzingen van moeders. Maar dat kun je nog niet zo goed overzien; je hebt eigenlijk niet zo heel goed opgelet, en alleen maar haar aanwijzingen opgevolgd, zodat je eigenlijk nog steeds de juiste weg niet weet.

De eerste dag dat je het alleen moet gaan doen, is je moeder een beetje ziekjes. Met een koortsig hoofd helpt ze jou om de post in de fietstassen te doen en ondertussen brabbelt ze iets over de te volgen route, en welk pakket je eerst, tweeds en derdst moet nemen. Jij ziet door de bomen het bos meteen al niet meer, eigenlijk. Je begint op je moeder te mopperen en zegt dat je er niéts van snapt! Je moeder legt het nogmaals uit, maar omdat je de straten niet helemaal vóór je ziet, is het nog steeds een wirwar van informatie waar jij niets van kunt maken. Je ziet dat je moeder haar geduld uit haar tenen moet halen, en helaas: nog steeds komt het niet bij je binnen. Je moeder kiest er voor om éven weg te lopen. Even weer wat geduld vergaren, even tot honderd tellen en diep ademhalen.

Ondertussen kom jij van je stress af, op een niet zo genuanceerde manier. Je leeft je uit op een fysieke manier. Dat is wat er met jou gebeurt als je je tot het randje geduwd voelt, je kunt je emoties dan slecht in bedwang houden. Je voelt je meteen schuldig, en loopt naar je kamer, waar op dat moment je verjaardagsgeld zich nog bevindt. Je pakt alles bij elkaar, maakt er een mooi stapeltje van en overhandigd het aan je verbaasde moeder. Om je te verklaren, wenk je haar mee naar de garage om te laten zien welke schade je hebt aangericht.

Hoeveel woede en frustratie moet je in je hebben om een ruit van gewapend glas te molesteren? Best veel, volgens mij. Het geld hoefde niet naar de ruit, verzekeringskwestie, maar toen je moeder het na-telde, kreeg je nog wel even op je falie omdat het zo weinig was. Nu je je frustratie kwijt was, kon je goed luisteren naar de aanwijzingen die je moeder je nogmaals gaf, en kon je redelijk rustig op weg gaan. Om na een half uurtje je moeder toch maar weer om hulp te vragen, waarna zij met haar koortsige kop samen met jou je wijk afmaakt. De weken die volgden, kreeg jij de route helemaal door en deed je bijna fluitend (bijna he!) je werk. De ruit werd gemaakt, de datum van uitbetaling komt steeds dichter bij, en het leven lacht je weer toe. Soms moet er eerst iets behoorlijk mis gaan voordat je weer verder kan. Zoals je moeder altijd zegt:

Zonder wrijving geen glans.